Μια διήγηση, με τον ανθρώπινο πόνο να υπενθυμίζει τη Ζωή, ότι ακόμη είμαστε ζωντανοί. Η εισβολή στην Κύπρο πριν 43 χρόνια.

Ήταν 22 ετών κορίτσι. Από την πρώτη ημέρα της εισβολής στην Κύπρο εξαντλούσε το εικοσιτετράωρο στο νοσοκομείο αντιμετωπίζοντας περιστατικά τραυματιών, νέων παιδιών, ανθρώπων που έτυχε να γεννηθούν στην Κύπρο, που έτυχε να βρίσκονται εκεί κατά την εισβολή, που έτυχε μια, ή και περισσότερες, σφαίρες να τα φέρουν στο Νοσοκομείο..... " Δεν μπορεί ίσως κανείς να καταλάβει πως νιώθει κάποιος όταν προσπαθεί να βάλει τα εντόσθια κάποιου ανθρώπου, πίσω, στη θέση τους, πάνω από μια ανοιγμένη κοιλιά, χωρίς καμία εξοικείωση με αυτό. Θυμάμαι Τουρκοκύπριους, να μας τους φέρνουν στο Νοσοκομείο και να σώζουμε τη ζωή τους, σαν να ήταν αδέλφια μας... "

Όσο τραγικό και αν ακούγεται αυτή είναι η καλή εικόνα από τις μάχες της εισβολής, γιατί αυτό που δεν περιγράφεται είναι τα άψυχα σώματα των ανδρών, των γυναικών, των νέων παιδιών που παραμορφωμένα από σφαίρες, οβίδες και βόμβες έφταναν στο Νοσοκομείο και έμπαιναν στον θάλαμο των νεκρών....

Η πρόεδρος του Συλλόγου Κυπρίων Ξάνθης θυμάται στιγμές, πόνου, ανθρώπινου πόνου, σκληρές εικόνες που η μοίρα της έτυχε να ζήσει σε νεανική ηλικία στην Κύπρο της εισβολής.

"Έφεραν ένα παλικάρι νεκρό.... κάποια συνάδελφος μου είπε να πάω στο θάλαμο να τον δω , να τον αναγνωρίσω, γιατί της θύμισε τον ξάδελφό μου, τον Ανδρέα. Πήγα, το είδα, δεν ήταν Ανδρέας. Ήταν ανάμεσα και σε άλλα άψυχα σώματα νέων ανθρώπων..... και εκείνη τη στιγμή άρχισαν πάλι βομβαρδισμοί....μας είχαν πει να πέφτουμε μπρούμυτα στο έδαφος με τα χέρια πάνω στο κεφάλι. Έπεσα δίπλα στο νεκρό, τον κοίταζα όσο διαρκούσε ο βομβαρδισμός. Το γνώρισα, έλειπε το πάνω μέρος του κεφαλιού του, από το αυτί και επάνω, μας είπαν ότι οι Τούρκοι χρησιμοποιούν κάτι σφαίρες, ντουμ ντουμ, που εκρήγνυνται μόλις βρίσκουν τον στόχο, ίσως γιαυτό έλειπε το μισό κεφάλι. Όταν πήγα σπίτι το είπα στη μάνα μου, της είπα να μην το πει σε κανέναν, ήταν ο γιος της γειτόνισσάς μας. Είχαμε διαταγή να μη δίνουμε πληροφορίες για τραυματίες και νεκρούς γιατί το ενδιαφέρον των συγγενών και ο συνωστισμός στο Νοσοκομείο θα δημιουργούσε προβλήματα στη λειτουργία μας και στην αμεσότητα της φροντίδας. Η γειτόνισά, επειδή ο γιος της δεν έδωσε σημεία ζωής για αρκετές ημέρες, ρώτησε τη μάνα μου αν ήξερε κάτι από μένα, αν τον έφεραν στο Νοσοκομείο. Η μάνα δεν αποκάλυψε ότι ήξερε. Σεβάστηκε την επιθυμία μου να τηρούμε τη διαταγή. Αυτό το έφερα βαρέως για χρόνια, για δεκαετίες, δεν είπα την αλήθεια στη  μάνα εκείνη τη στιγμή για τον γιο της που δεν είχε νέα του. Πριν 3 χρόνια ήρθε ο μικρός του αδελφός στην Ξάνθη και του τα είπα, αγκαλιαστήκαμε και κλαίγαμε μαζί, για το παλικάρι, τον αδελφό του, για τα παλικάρια που τόσο άδικα σκοτώθηκαν στην εισβολή.........."

Στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ξάνθης, στην Ενημερωτική εκπομπή "Τα Νέα της Πόλης" η Πρόεδρος του Συλλόγου Κυπρίων Ξάνθης, ξαναέβαλε στο τραπέζι τα πολλά ερωτηματικά της εισβολής. Τα περισσότερα απαντήθηκαν στο πέρασμα των χρόνων από την ιστορία. Αδικαιολογήτως αναπάντητα όμως παραμένουν αρκετά από αυτά,  που ενώ φαίνονται αυτονόητα, δεν αντιμετωπίζονται με αυτόν τον τρόπο. Θυσία στο βωμό των ανόητων, τις περισσότερες φορές, Ισορροπιών....

Ακούστε την Ελένη Χατζηγεωργίου και την απρόσμενα απίστευτη διήγησή της, για ένα βίωμα που την ακολούθησε,  με βάρος,  για 40 χρόνια.....

 

 

Σύνταξη: Τηλέμαχος Αρναούτογλου

Επιμέλεια: Τηλέμαχος Αρναούτογλου

Κοινωνικά
Τοπικά