Τα νέα μέτρα που φέρνει μαζί του ο νέος γύρος της αντιλαϊκής επίθεσης προσθέτουν έναν ακόμα «βαρύ» κρίκο στη στρατηγική του κεφαλαίου για ανάκαμψη και θωράκιση των κερδών του, και αντίστοιχα έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των θυσιών που καλούνται να κάνουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα για να ανακάμψει το κεφάλαιο. Βέβαια, όπως κάνουν πάντα, πετάνε κι ένα τυράκι μέσα στη φάκα. Το μοίρασμα της φτώχειας, το να κόβουν από το φτωχό για να δώσουν στο φτωχότερο δεν είναι λύση για κανέναν μας.

Η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων καθορίζει κάθε βήμα, κάθε κίνηση, νόμο και παρέμβαση της κυβέρνησης, τόσο της σημερινής όσο και των προηγούμενων. Για να υπηρετήσει αυτήν τη στρατηγική, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ οξύνει την καταστολή, τον κρατικό αυταρχισμό. Αυτό το δοκίμασαν οι εκατοντάδες διαδηλωτές του ΠΑΜΕ έξω από το Μαξίμου την περασμένη εβδομάδα, όπως και οι απλήρωτοι εμποροϋπάλληλοι και άνεργοι στα Γιάννενα, οι φοιτητές στο υπουργείο Παιδείας, οι συγκεντρωμένοι στο Ειρηνοδικείο της Αθήνας ενάντια στους πλειστηριασμούς. Κομμάτι αυτής της στρατηγικής είναι ο σχεδιασμός της κυβέρνησης να χτυπήσει το απεργιακό δικαίωμα. Στοχεύει να χτυπήσει την οργάνωση και τη διεκδίκηση των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς, εκεί που η εκμετάλλευση και η εργοδοτική τρομοκρατία χτυπάνε «κόκκινο», γιατί δεν θέλουν να αμφισβητείται το «δίκιο» του εργοδότη. Κομμάτι της ίδιας στρατηγικής είναι το κλείσιμο με συνοπτικές διαδικασίες της 3ης «αξιολόγησης», όπως και η συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2018, που θα ολοκληρωθεί μέσα στις γιορτές. Όλα είναι κομμάτια του ίδιου παζλ, του «οδικού χάρτη» για να βγει το κεφάλαιο στο ξέφωτο της ανάπτυξης.

Μπορούμε να κάνουμε κάτι εμείς που παράγουμε όλον τον πλούτο κι όμως το φαΐ στο τραπέζι μας λιγοστεύει, το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας γίνεται όλο και πιο αβέβαιο; Η απάντηση είναι πως ΝΑΙ! Μπορούμε! Η λύση βρίσκεται στον οργανωμένο αγώνα! Κανένα δικαίωμα δεν κερδήθηκε χωρίς πολλούς και πολύμορφους αγώνες. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που έφερε στο παρελθόν αλλά και σήμερα, μικρές ή μεγάλες κατακτήσεις, μικρές ή μεγάλες βελτιώσεις στην ζωή μας. Χρειάζεται καθημερινός, ανυποχώρητος αγώνας, που σε κάποιες καμπές του θα παίρνει και την μορφή της απεργίας. Πολύ περισσότερο χρειάζεται δυνάμωμα της αντικαπιταλιστικής – αντιμονοπωλιακής γραμμής πάλης μέσα στο εργατικό – λαϊκό κίνημα.

Οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών πρέπει να συμμετέχουμε μαχητικά στον αγώνα για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας! Άλλωστε, όπως έγραψε ο Ναζίμ Χικμέτ, Αν δεν καώ εγώ, Αν δεν καείς εσύ, Αν δεν καούμε εμείς, Πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη!

«Το τραγούδι της απεργίας»

Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε / Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι

Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή / Και της δουλιάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!

Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου! / Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!

Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: / Κάνε πράξη την αλληλεγγύη!

Βγες έξω, σύντροφε, αντιμέτωπος με τα όπλα και / Διεκδίκησε το μεροκάματό σου!

Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις / Όπλα αρκετά οι αστυνόμοι τους δεν έχουν!

Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου! / Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!

Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: Κάνε πράξη / Την αλληλεγγύη!

(Μπέρτολτ Μπρεχτ 1929-1930)

Ακούστε την Εκπομπή: