Να μεταφράζεις τα σημάδια των καιρών....

Με αυτό πορεύομαι εδώ στα γήινα.

Και πιστέψτε με είναι πάρα πολύ δύσκολο, καθώς κάθομαι στον ίσκιο της θλίψης για το άδικο του κόσμου.

Στην ζωή έτσι έρχονται τα πράγματα, παράλληλα και πάντα από απόσταση.

Ο Μιχάλης Σπανίδης σημειώνει: "Η νέα κατάθεση της αγαπητής μου Δημητρούλας, με την αιώνια παιδικότητά της, καθώς εστιάζει με τρυφερότητα και συμπάθεια, είναι ένα ακόμη σημάδι για μένα, που ζητά ερμηνεία. Συνεχίζει να ιχνογραφεί η Δήμητρα με μια ολική εμβάθυνση στα έσω της, σχεδιάζοντας την μέθεξή της. Ξαναγίνομαι κι εγώ παιδί μαζί της, γυρίζω πίσω στον χρόνο, προσπαθώντας να σπάσω τα δόντια μου σε λέξεις, αναζητώντας τους τόπους όπου η σιωπή θα επικρατεί σε πείσμα της φλύαρης κοινωνίας.

Μικρές ιστορίες για τον μεγάλο μας κόσμο. Μια συνάντηση, μια αναμέτρηση, μια συνομιλία. Έμφαση στο πρώτο πλάνο και στους εκτός κάδρου ήχους, με το βλέμμα της να διαχέεται παντού και σε αυτήν την δημιουργία της. Μικρές ιστορίες που λάμπουν σαν φωτάκια νυκτός, να μαρτυρούν το ίχνος της που δείχνει να αντιστέκεται σθεναρά.

Η γενναιοδωρία της ζεστής της καρδιάς, αποτυπωμένη με ένα περίτεχνο και εξόχως εκλεπτυσμένο ύφος ενός αγχίνοου πνεύματος. Στοιχείο της έκφρασής της η ελευθερία, την οποία κατακτά τώρα στην ωριμότητά της. Το μολύβι της αποκτά μία λάμψη ευγένειας. Αρκεί να το ακούσεις".

 

 

Όσο η γη θα κινείται πάντοτε θα πλέκονται ιστορίες είτε για να τις διηγηθούμε είτε για να τις αφουγκραστούμε.

 

Άλλωστε τα στόματα ανοίγουν δρόμους και τα αυτιά γίνονται οι πυξίδες στα ταξίδια μας… Καλή ανάγνωση.