Ανέστης Ζλάτκος.18 ετών μετά από 270 ημέρες ζωής. Οι κατασκηνώσεις της Μητρόπολης Ξάνθης στα μάτια 10χρονου, που έγινε 28

Μπορεί να γίνει ενηλικίωση στα 28; Μπορεί να φτάσεις 18 χρονών, μετά από  ζωή μόλις 270 ημερών.

Και όμως έγινα 18 στα 28 μου και μετρώ 270 ημέρες ζωής.

 

Ήταν Ιούλιος του 1996, μόλις είχα τελειώσει τη τετάρτη δημοτικού, 10 χρονών πιτσιρικάς.

Ημερομηνία δεν θυμάμαι ακριβώς μιας και πέρασε αρκετός καιρός.

Τόπος συνάντησης ο περιβάλλον χώρος της εκκλησίας Της Του Θεού Σοφίας.

30 παιδιά όλα κι όλα περιτριγυρισμένα με βαλίτσες, σάκους και σακούλες με πατατάκια και χυμούς.

Νευρικότητα για το άγνωστο, αναμονή έξω από την εκκλησία, προσμονή να ακούσουμε το όνομά μας για να ανεβούμε στο λεωφορείο, διαδρομή στο καταπράσινο τούνελ της ορεινής Ξάνθης, άφιξη και τέλος απογοήτευση.

Δύο πάσσαλοι καρφωμένοι στο χώμα και μια αλυσίδα να τους ενώνει με την επιγραφή «ΣΤΟΠ»

-«Που ήρθαμε εδώ πάνω; Δεν έχει τίποτα! Τι θα κάνω, που θα παίξω; Θα πάρω τηλέφωνο να έρθουν  να με πάρουν".

Δεν ήμουν ο μοναδικός!, το έβλεπα στα μάτια και των άλλων παιδιών. Όλοι ταυτόχρονα την ίδια ακριβώς σκέψη.

Οι ώρες περνούσαν, οι μέρες, αλλά η κίνηση για το τηλέφωνο παρέμενε μόνο σαν ιδέα. Η ιδέα αυτή μετατράπηκε σε χαρμολύπη καθώς πλησίαζε το τέλος του πρώτου έτους. Η τηλεκάρτα επέστρεψε στη Ξάνθη τελικά με τη ζελατίνα.

Όντως το νεογνό «Εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις Ιεράς Μητροπόλεως Ξάνθης και Περιθεωρίου» δεν είχε τίποτα.

Τρώγαμε και κοιμόμαστε σε απόσταση αναπνοής. Παιχνίδια, δύο τρία επιτραπέζια. Μπάσκετ παίζαμε σε ένα καλάθι καρφωμένο έξω από την αποθήκη της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Δρυμιάς. Ποδόσφαιρο το ίδιο. Βάζαμε τις μπλούζες μας για εστίες. Κανείς δεν μπορούσε να πει αν ήταν μέσα η έξω. Όποιος φώναζε πιο δυνατά αυτός υπερτερούσε.

Βραδινό στο κιόσκι. Παρέα μας οι ιπτάμενοι φίλοι μας(κουνούπια)  που αναχαιτίζονταν από τις λάμπες και μας έκαναν παρέα στο τραπέζι. Και ξαφνικά το αυτοκίνητο του Δεσπότη. Χοροπηδούσαμε, συνθήματα για καλωσόρισμα, φωνές γέλια χαρά.

-«Γιατί τόση χαρά που με βλέπουν» ρώτησε.

-«Δεν είναι για σένα Δεσπότη μου»! του έλεγε ο πατήρ Πολύκαρπος(κατα κόσμον τότε Παναγιώτης) «αλλά για το παγωτό που έχουμε στο πορτ μπαγκάζ.

Μαζί με τον πατήρ Άνθιμο(κατά κόσμον τότε Παναγιώτης) ήταν οι δύο τους που πήγαιναν το παγωτό στις μαγείρισσες.

Έπειτα στο νεογνό, δώσαμε όνομα «ΥΨΗΛΟΧΑΡΗ ΝΕΣΤΟΥ» το βαφτίσαμε. Μεγαλοπρεπές, επιβλητικό. Συνθέσαμε και ύμνο όπως αρμόζει.

«Όταν ψάχνεις να βρεις νέο τρόπο ζωής..»

Και όντως ήταν νέος τρόπος ζωής. Διαφορετικός, απλός, ολιγαρκής, μακριά από τα φώτα και τους ήχους της πόλης, μέσα στο πράσινο. Από μακριά δεν την παρατηρείς, την πνίγουν τα ψηλά κυπαρίσσια.

Το μόνο που θυμίζει πόλη είναι ο ήχος του τραίνου κάποιες στιγμές της ημέρας.

 

Το παιδί με το όνομα «ΥΨΗΛΟΧΑΡΗ ΝΕΣΤΟΥ» άρχισε να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται και μαζί του όλοι εμείς που βρισκόμαστε εκεί απο την 1η μέρα.

Σε κάθε έτος φτιαχνόταν και από κάτι. Άρχισαν να χτίζονται τα σπιτάκια που θα φιλοξενούσαν περισσότερα παιδιά. Το στεφάνι ξηλώθηκε και τη θέση του πήρε το γήπεδο μπάσκετ λίγο πιο κάτω. Οι μπλούζες δεν ξαναβγήκαν μιας και έχουμε τέρματα στο 5χ5. Τώρα ξέρουμε αν είναι μέσα ή έξω.

Το επιτελείο πήρε τη θέση της παλιάς κουζίνας και τα παιχνίδια πλέον είναι τόσα πολλά που έχουν δικό τους χώρο.

Το εστιατόριο με το όνομα «Μαρία Μπαλαμπανίδου» φιλοξενεί τα γεύματα μας χωρίς την παρουσία πλέον των ενοχλητικών μας φίλων.

-«Πιάσαμε τα 18 έτη γίναμε πλέον έφηβοι» είπε προχθές ο Δεσπότης μας στην ομιλία του και στο άκουσμα αυτό πέρασαν μονομιάς μνήμες και εικόνες όλων αυτών των χρόνων.

Μνήμες ενός 10χρονου παιδιού που πήγαινε για πρώτη φορά σε μια κατασκήνωση και έμελλε να ριζώσει εκεί για 18 ολόκληρα χρόνια! Φωτογραφίες 18 χρόνων που όταν τις δεις, νομίζεις ότι πρόκειται για ελληνική ταινία της δεκαετίας του 70 (αν εξαιρέσεις το ασπρόμαυρο). Μια ταινία που ξετυλίγεται καρέ καρέ στο μυαλό του κάθε παιδιού που έχει περάσει από εκεί πάνω και όλες οι μνήμες μαζί συνθέτουν ένα παζλ που έχει τίτλο "Υψηλόχαρη Νέστου". 

Στα τόσα χρόνια συνέβησαν αρκετά γεγονότα που θα μείνουν ανεξίτηλα.

Η κοίμηση του γέρου-Άνθιμου που τραγουδούσε με την μπάσα φωνή του τον Σπίνο κάθε φορά που ερχόταν και ήταν το σήμα κατατεθέν του, όπως επίσης η κοίμηση του πατρός Πολύκαρπου μετά από την μάχη με την επάρατη νόσο.

Συνέβησαν όμως και χαρμόσυνα γεγονότα.

 Ο Νικολάκης όπως τον αποκαλούσαμε τότε πήρε την απόφαση να μονάσει και πλέον μας στέλνει τις ευχές του ως πατήρ Στέφανος από την Αμερική.

Η χειροτονία του Αρχηγού μας επί σειρά ετών πατρός Παντελεήμονος ως Επισκόπου Μαρωνείας και Κομοτηνής μας έδωσε απέραντη χαρά αλλά μας γέμισε και ευθύνες ώστε να συνεχίσουμε το έργο που μας άφησε παρακαταθήκη.

Στα 18 πλέον είμαστε στην κατάλληλη ηλικία για αναπαραγωγή. Ο σπόρος που μας δόθηκε τότε , μεγάλωσε, ωρίμασε και είναι έτοιμος να βγάλει στην επιφάνεια τη νέα γενιά, τον νέο καρπό που θα μας διαδεχτεί!

Εύχομαι ο τωρινός δεκάχρονος να είναι αυτός που θα γράψει το επόμενο άρθρο και να αφηγείται τις εμπειρίες του, με μας πλέον στο ρόλο του αναγνώστη και του ονειροπόλου.

Ανέστης Ζλάτκος

Υπαρχηγός

Θρησκευτικά
Τοπικά