Ξημέρωσε η Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011 και η πρώτη είδηση που μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα στη μικρή κοινωνία της Ξάνθης, ήταν η απίστευτη και όμως αληθινή είδηση της απώλειας του Δημήτρη Ζαμπάρα.

Όλοι τον θυμούνται σαν να είναι σήμερα μαζί μας, με την έντονη φωνή στην επικοινωνία και το χαμογελαστό "μουστάκι"  και όλοι θυμούνται εκείνο το πρωινό, που ο ένας ρωτούσε τον άλλον για να διασταυρώσει την τραγική είδηση της απώλειας, όχι μόνο μια φορά, αλλά και δύο και τρεις.... γιατί κανείς δεν το πίστευε με την πρώτη και γιατί όλοι είχαμε την πρώτη ώρα την κρυφή ελπίδα του λάθους προσώπου, της παρεξήγησης, του ότι  είναι αδύνατο ο Δημήτρης να έφυγε.....

Πέρασαν τρία χρόνια σαν μια μέρα και η Οικογένεια του Δήμου Ξάνθης θυμάται...

Όταν λέω Δήμος, εννοώ την Πόλη, τους ανθρώπους της, τους φορείς, τους συλλόγους, τους υπαλλήλους και τους εμπόρους. Κάθε άνθρωπος ήξερε το Δημήτρη και ο Δημήτρης ήξερε την κάθε γωνιά της Ξάνθης καλύτερα από τον καθένα μας, ήξερε τους δρόμους, τις οδούς, τα στενάκια και τα αδιέξοδα, την κάθε σπιθαμή..... και δεν την ήξερε έτσι απλά, τη γνώριζε σε βάθος, με τις μικρές καθημερινές ιστορίες που διαδραματίζονται στο πέρασμα των δεκαετιών, σε πάρκα, πλατείες, γήπεδα, γειτονιές, σε κάθε σημείο της πόλης και ήξερε να συνδέει το σημείο με τη ζωντανή ιστορία του.

Ο Δημήτρης Ζαμπάρας ήταν παιδί του "δρόμου", δεν σταματούσε στιγμή να πηγαινοέρχεται στην πόλη, να περπατά στα πεζοδρόμια, να οδηγεί σε δρόμους και τα πλακόστρωτα, να διαπιστώνει "ελλείψεις" και "στραβά", να φροντίζει για την άμεση αποκατάσταση, να κατεβάζει ιδέες για βελτιώσεις και ενισχύσεις, να υλοποιεί την επόμενη στιγμή... υπεύθυνος, συνετός, ακούραστος, πρόθυμος, ευέλικτος  και αποτελεσματικός, κέρδιζε την εμπιστοσύνη των ανθρώπων και η πόλη κέρδιζε από τη δράση του.

Οι γνωστές "αγριοφωνάρες" του μπορούσαν να αφυπνίσουν στο έπακρο τους συνεργάτες του και η ζεστή καρδιά του ισορροπούσε τους ανθρώπους που με την πρώτη ματιά "φοβόταν" την πληθωρική προσωπικότητά του.

Μετά από κάθε επιτυχία και μετά από το πέρας κάθε αποστολής,  μοιραζόταν τη χαρά με τα συνεργεία του,  με τους συναδέλφους του, με όλους τους ανθρώπους που αγαπούσε πολύ. Τραγουδούσαν και χόρευαν,έτρωγαν και έπιναν, πειράζονταν και χαμογελούσαν, σε εκδηλώσεις απλές και αληθινές που ο ίδιος διοργάνωνε, βάζοντας πάντα το μεράκι του... το δικό του ξακουστό τσίπουρο...

.......Δημήτρη στην υγειά σου!!!