Πόσο …άβολο μπορεί να είναι για ένα δάσκαλο να παραχωρεί τη δουλειά του προς αξιολόγηση σε μαθητές του μέσα από ένα δημόσιο βήμα;

Πόσο θάρρος και αίσθημα ασφάλειας για τα όσα έχεις δώσει ως δάσκαλος, πρέπει να επιστρατεύσεις για να ζητήσεις ο ίδιος να αξιολογηθεί η δημιουργία σου από μαθητές σου;

Παρατηρούσαμε προσεκτικά σήμερα, στο στούντιο του δημοτικού ραδιοφώνου, τις εκφράσεις του Θανάση Μουσόπουλου κάθε φορά που οι δύο μαθητές του, η συμβολαιογράφος Γιώτα Χατζοπούλου και ο Δρ Νομικής Αλέξανδρος Στυλιανίδης, μετά την απαγγελία των δικών τους επιλογών από τα ποιήματα της τελευταίας του ποιητικής συλλογής -‘Υψιπετείν’-  ακολουθούσαν τη διαδικασία του …τετριμμένου ‘τι θέλει να πει ο ποιητής;’.

 ‘Ήταν νηφάλιος, σίγουρος για τις έννοιες και τα αισθήματα που ‘πειράζουν’ οι λέξεις στους στίχους του, επεξηγηματικός όταν του το ζητούσαν και,  κάποιες στιγμές, συγκινημένος.

Και αυτή, η τελευταία του ποιητική προσφορά, έχει τις ιδιαιτερότητες της. Φιλοσοφεί την καθημερινότητα, ερμηνεύει την ποίηση και αποχαιρετά με γενναιόδωρη ευγνωμοσύνη πνευματικούς συνοδοιπόρους και αληθινούς φίλους.

Ακούστε την παρουσίαση.