"Δρολάπι"

«Γιατί να μισεί τον άνθρωπο η φύση; Μήπως για την αλαζονεία του; Να τον εκδικηθεί που γίνεται υπερφίαλος και νομίζει πως η ευτυχία διαρκεί συνεχώς, κι αναβάλλει διαρκώς να ζήσει τη ζωή.

Η Γέφυρα της Πλάκας, το παλιό Τελωνείο της Γέφυρας της Πλάκας, τα αυστηρά βουνά των Τζουμέρκων, η Στρογγούλα, ο Άραχθος, η Πράμαντα, η Πλατανούσα του Κοτζιούλα, το μοναστήρι της Τσούκας, η Πρέβεζα, ο Παντοκράτορας, το Κανάλι, το Ιόνιο, η Κομοτηνή, ο φράχτης στον Έβρο, η Θεσσαλονίκη, η Ασπροβάλτα, η Σόφια, ο Αμαζόνιος….

Το μυθιστόρημα οργανώνεται με άξονα το δρολάπι από το υδρολαιλάπιον, υποκορ. του υδρολαίλαψ, δηλαδή το ανεμόβροχο, που εμφανίζεται στην αφήγηση τόσο με την κυριολεκτική του σημασία όσο και με τη μεταφορική. Το δρολάπι υποδηλώνει τη δύναμη και την αναταραχή που μπορεί ένα ξαφνικό καιρικό φαινόμενο να δημιουργήσει αλλά και την αντίδραση του ανθρώπινου ψυχισμού, όταν φτάσει ή ξεπεράσει τα όρια της αντοχής και της υπομονής του»

Το Εργαστήριο Γλωσσολογίας του ΤΕΦ +ΜορΦωΣη, ευχαριστεί θερμά  τον μεταπτυχιακό φοιτητή  Κάρεν Χαναγκιάν, για τον σχεδιασμό της αφίσας.

Επιμέλεια: Τηλέμαχος Αρναούτογλου