Ενώ ο Χριστός, καθώς πορεύεται με τους δώδεκα μαθητές του στα Ιεροσόλυμα και προλέγει σ’ αυτούς το επικείμενο πάθος του, δύο από αυτούς, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, που βρίσκονται ακόμη στην προ του φωτισμού του Αγίου Πνεύματος περίοδο και συμμερίζονται τις αντιλήψεις των Ιουδαίων περί Μεσσίου ως κοσμικού ηγέτη, απευθύνουν προς το διδάσκαλό τους το ακόλουθο αίτημα: «Δος μας τις δύο τιμητικές θέσεις στην ένδοξη βασιλεία σου, ώστε ο ένας από μας να καθίσει στα δεξιά σου και ο άλλος στα αριστερά». Ο Χριστός στο παράλογο αίτημα των μαθητών, τους δείχνει το δρόμο του πάθους και της θυσίας ευρίσκει την κατάλληλη αυτή ευκαιρία για να απευθύνει τα ακόλουθα βαρυσήμαντα λόγια που συνιστούν και το κέντρο του ευαγγελικού αναγνώσματος.

«Ξέρετε ότι αυτοί που θεωρούνται ηγέτες των εθνών ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω στους ανθρώπους και τους καταδυναστεύουν. Σ' εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει ο έσχατος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει την ζωή του λύτρο για όλους.

Τα λόγια αυτά είναι αξιοπρόσεκτα, γιατί μας δίνουν το πραγματικό νόημα και περιεχόμενο της ηγεσίας, που είναι ταπείνωση και διακονία. Οι άρχοντες και ηγέτες των εθνών καταδυναστεύουν και κατεξουσιάζουν τους υπηκόους τους κάνοντας όχι απλώς χρήση αλλά και κατάχρηση της εξουσίας. Το μεγαλείο του χριστιανού ηγέτη δεν βρίσκεται στην εξουσία και στον πειρασμό που εμφωλεύει σ’ αυτόν που την έχει, αλλά στη διακονία, στην προσφορά του εαυτού του για τους άλλους. Οι λέξεις «διάκονος» και «δούλος» που απαντούν στο ευαγγελικό ανάγνωσμα δείχνουν και υπογραμμίζουν την αποστολή του ηγέτη, η, αν προχωρήσουμε λίγο περισσότερο, την αποστολή της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο.