Δεν ξέρω εάν παίζατε κι εσείς μικροί με ξόβεργες^. αν ναι, ίσως θα πρέπει να παραδεχτούμε, πως ήταν ένα… ύπουλο παιχνίδι…

Μια λεπτή βέργα, λίγος ιξός ή κόλλα κι έτοιμο το «ιξόβεργον» να απλωθεί και ν’ αναμένει. Σχεδόν πάντα, η «σοδιά» ήτανε μικρά, πολύ μικρά πουλάκια, εκείνα που μόλις κάναν το… ντεμπούτο τους στη φύση της μικρής μας πόλης, ελευθερωμένα από την επιτήρηση των γονέων κι έτοιμα να ακολουθήσουν ξένα τιτιβίσματα -όσο περίεργα κι αν ακούγονταν…

Λιγνά ποδαράκια που προσπαθούσαν, πρώτα με έκπληξη κι ύστερα με αγωνία να ξεκολλήσουν απ’ τα λεπτά κλαριά, όμως, αυτό συνήθως, ήταν μια απέλπιδα προσπάθεια.

Κι ύστερα, οι κραυγές των παιδιών -ιαχές νίκης, που έσκιζαν τα γλυκά καλοκαιρινά σούρουπα των παιδικών μας χρόνων…

Σε μια εποχή που οι «ξόβεργες» απλώνονται παντού και τα «προσκλητήρια» ακολουθούν σκληρά μουσικά μοτίβα, αυτά «τα λιγνά ποδαράκια» μπορούν να είναι τα δικά μας...

Μας «βλέπω» να ανταποκρινόμαστε στα κελεύσματα της νέας φόρμας, των σύγχρονων απαιτήσεων, των αναγκαίων επιλογών, που μάθαμε πως πρέπει να κάνουμε. Και σαν πατούμε στα κλαριά, δεν κάνουμε καμιά προσπάθεια να ξεκολλήσουμε, αντίθετα κοιτάμε να βολευτούμε. «Καλά είν’ εδώ», λέμε κι ας μην έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε βήμα -ούτε φτερό να κουνήσουμε…

Φοράμε μάσκα, κρατάμε αποστάσεις βάζουμε αντισηπτικό και παρακαλάμε να είμαστε τυχεροί. Είναι ο θάνατος που παραμονεύει κι ίσως περισσότερο, ένας σκληρός θάνατος…

Ή ένας «πόνος», για τον οποίο δεν ξέρουμε τίποτα. Δεν… καταρτιστήκαμε. Τον αποφύγαμε και τώρα, καθώς μας γνέφει απ’ τη γωνία, τον κοιτούμε «αφ’ υψηλού», κολλημένοι στις λεπτές, (άβολες, είν’ αλήθεια) βέργες – ισορροπίες μας.

Μα, όπως πάντα, κάτι κερδίζεις και κάτι (είσαι εύκαιρος να) χάνεις, σ’ αυτή τη ζωή…

Συμφωνούμε με την πανεπιστημιακή αστυνομία, «φέρουσα ελαφρύ οπλισμό και κατάλληλη εκπαίδευση», την ηλεκτρονική κάρτα εισόδου, αλλά και την… αυστηροποίηση της ποινικής νομοθεσίας για αδικήματα, τα οποία τελούνται εντός της πανεπιστημιακής κοινότητας…

Γιατί, τα «Πνευματικά Ιδρύματα» έπαψαν να δείχνουν από καιρό «πνευματικά», έχασαν την αίγλη τους, το «ύφος» τους, το δικαίωμα στη διαφορετική προσέγγισή τους και στην… επιείκειά μας.

Το μοιραίο ή προβοκατόρικο ολίσθημα στην αγριότητα, αποτελεί, πάντα, μέσο

«θεραπείας»…

Με την ίδια ευκολία, παραχωρήσαμε κομμάτια ελευθερίας και συνεχίζουμε... Λίγο-λίγο, φορά τη φορά, η ασφάλειά μας περνά μέσα από την εκχώρηση.

Κι ο φόβος, μαζί με τον πόνο, γίνονται εκείνα τα διακριτά στοιχεία για την, απριόρι, παράδοσή μας. Χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς… αντίμετρα.

Σοκαρισμένοι/φρικιαστικές επιθέσεις/σοκ και θλίψη/δειλή πράξη/παραβίαση της ζωής και των ανθρώπινων αξιών/οι εχθροί μας…

Φράσεις αλιευμένες από τις δηλώσεις των ηγετών του πλανήτη, με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση στη Βιέννη.

Προσεκτικά επιλεγμένες, στοχευμένες, προορισμένες για την εμβάθυνση του «μηνύματος»…

Ή απλώς μια καλή ευκαιρία για… «επανάληψη, μήτηρ πάσης μαθήσεως»…

«Αυτοπεριορισμός». Αυτή η λέξη, που ακολούθησε μετά τη συνεχή υπόμνηση των εννοιών «ατομική ευθύνη – συλλογική ευθύνη», είναι το μήνυμα που καλούμαστε να λάβουμε τώρα και να πορευτούμε μ’ αυτό.

Άλλωστε, «Μείναμε» -και είμαστε έτοιμοι, όποτε χρειαστεί- να… (ξανά) «Μένουμε Σπίτι».

Γιατί, αυτή η λύση προκρίθηκε, αυτό το πρωτόκολλο προβιβάστηκε, αυτή η συνταγή, μάθαμε, πως πέτυχε… Γι’ αυτό, αυτοπεριορισμένοι. Απόλυτα υπεύθυνοι.

Κι ας μην πήραμε ποτέ μια ευθύνη ολόκληρη, πριν ξεκινήσουν όλα αυτά.

Ίσως, γι’ αυτό.