Όπως τον Μάρτιο. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός κι ας μοιάζει με χρόνια. Ήταν, όμως, μόνο μέρες. Και τώρα, δε θα είναι τρεις μήνες, αλλά τρεις εβδομάδες...Όχι πολύς καιρός -τόσος, που να λυπάσαι για την απώλειά του…

Να, ’μαστε, λοιπόν…

Από το ξημέρωμα του Σαββάτου, η χώρα μπαίνει σε γενικό περιορισμό, ένα lockdown γνωστό και… ξεγυρισμένο.

Μια μέρα κλειστή -μέσα κι έξω. Και οι επόμενες…

Γιατί δεν προσέχαμε δεν εφαρμόσαμε τα μέτρα δεν το πήραμε στα σοβαρά, μετά και την «επιστροφή στην κανονικότητα» από τον Μάιο, με το άνοιγμα του τουρισμού και τα… συνεπακόλουθα…

Γιατί, αυτό ήταν το «κομβικό σημείο» -η επιχείρηση: «ανάταξη της οικονομίας». Κι αφού γινόταν… τέτοια προσπάθεια να μην ακολουθήσει κι ο άνθρωπος; Μετά τη «χειμερία νάρκη» που του επιφυλάχθηκε να μην… τεντωθεί να ξεμουδιάσει; Δεν έχει ψυχή αυτός;

Σ’ αυτήν την πολύ απλή λογική συνάρτηση «χάθηκε η μπάλα»…

Ύστερα, ήταν και τα «καμπανάκια» που άργησαν να χτυπήσουν, ο Χάρτης που δε σκέφτηκε από νωρίς να δείξει τις προθέσεις του, τα τοπικά lockdown, που περίμεναν αναποφάσιστα αν έπρεπε να επιβληθούν ή όχι, αλλά και το δίλημμα «υγεία ή οικονομία», που μετατράπηκε σε… εγχείρημα υψηλού ρίσκου: «και υγεία και οικονομία»…

Ναι, όποιος παίρνει ρίσκο, οφείλει να είναι έτοιμος για όλα -και για τις αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που κατηγορούν την κυβέρνηση ότι απέτυχε με την πολιτική της να θωρακίσει έγκαιρα το σύστημα Υγείας και να περιορίσει την εξάπλωση του ιού…

Λογικό. Σε αντίθετη περίπτωση -στη θετική- η κριτική μπορεί και να επέμενε, όμως το αποτέλεσμα θα δικαίωνε τον «παίχτη». Κυρίως, όμως, τον πολίτη.

Αλλά, αυτά έχουν τα ρίσκα…

Η χώρα «σφραγίζεται» από τον κορωναϊό ώστε να ανακοπεί η περαιτέρω διασπορά και να μην κινδυνέψουν εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές.

Στη Βόρεια Ελλάδα τα νοσοκομεία έχουν «φρακάρει», τα κρούσματα στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό αυξάνονται, ο κίνδυνος για μια πραγματική κατάρρευση του ΕΣΥ είναι μπροστά…

Από την άλλη, είναι και η Αττική, που χρειάζεται να «ξαποστάσει» χωρίς να εκτεθεί χωρίς να χρειαστεί το «λουκέτο» να προσλάβει τις πραγματικές κι εκείνες τις ψυχολογικές προεκτάσεις που καμιά υπηρεσία δε θα προσέφεραν αυτήν την ώρα…

Γι’ αυτό, επιστροφή στην απαγόρευση κυκλοφορίας, στις μετακινήσεις με SMS και… «φύλλα πορείας», στο κλείσιμο της αγοράς και των σχολείων, τουλάχιστον εκείνων της δεύτερης βαθμίδας, που τα παιδιά είναι μεγάλα και δε χρειάζονται επιτήρηση -ούτε οι γονείς, τις άδειες ειδικού σκοπού της άνοιξης…

Επιστροφή, στην πολύπλευρη μοναξιά του υπολογιστή, στα «ταξίδια» με βιβλία και μουσικές, στις… προσομοιώσεις εκπομπών γαστριμαργίας, στο πλεόνασμα βάρους και… ύφους, στις βραδινές προπονήσεις για τους… επόμενους Ολυμπιακούς, στις βόλτες των… λουριών (άνευ σκύλων)…

Επιστροφή στην εσωστρέφεια, την ανασφάλεια, την οικονομική δυσπραγία, τον θυμό, το προσωπικό αδιέξοδο…

Αν είναι, όμως να μας πάρει ο τρόμος, ας είναι… αγνός. Ας ακούσουμε τον Όσκαρ Ουάιλντ, που επιμένει πως η βάση της αισιοδοξίας είναι… αγνός τρόμος. Γιατί, η αγνότητα, η καθαρότητα έχει κάτι το ριζοσπαστικό, το επαναστατικό και καμιά επανάσταση δεν έκρυψε απαισιοδοξία -καμιά μάχη δεν κερδίστηκε μ’ αυτήν, σύμμαχο.

Κι αν η επανάσταση… μπορεί να περιμένει, ας βρούμε εκείνες τις «δυνάμεις», που θα  υποστηρίξουν τη… διαφορετική προσέγγιση, που επιβάλλεται. Θα σταθούν συμπαραστάτες στη «νέα μάχη», που θυμίζει ότι ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει…

Σαν τη σημερινή ανατολή…

Πήρε ξανά το δρόμο της, λίγο πιο γρήγορα από χθες. Πιστή στο ημερολογιακό της ραντεβού. Με αχνές πιτσιλιές στην αρχή κι ύστερα πιο έντονα, άρχισε να βάφει τον καμβά της, ήρεμα και μεθοδικά, σαν μια πολύπειρη τεχνίτρα, που δουλεύει τα χέρια της με κλειστά τα μάτια. Μετρώντας αποστάσεις, σχέδια και χρώματα…

Κι άνοιγε, άνοιγε ο ουρανός -ο καμβάς της… Κι άρχιζε το φως να πνίγει το σκοτάδι να ελευθερώνει, εκ νέου τα νοήματα… Να φυλακίζει τα «μαύρα» εκείνα τα ανείπωτα που σφραγίζουν  στόμα και καρδιά, λούζοντας με την πικρή τους γεύση σχέδια, όνειρα, πίστη…

Ναι, ήταν απλώς, μια ανατολή… Ένα μικρό, επαναλαμβανόμενο θαύμα. Μια άλλη προσέγγιση…

Να ’μαστε πάλι, λοιπόν…