Σιγά μην έχουν στρατηγική… Το αλάτι, λίγο τους παράπεσε. Τι «λίγο», δηλαδή -«λύσσα» το έκαναν- κι είπαν να ρίξουν μια… πατάτα (μπας και ξαρμυρίσει).

Γιατί, έτσι που το πήγαιναν τις προηγούμενες μέρες -με την πανδημία σε ισορροπία τρόμου και την τρομολαγνεία στα «πικ»- μας έβλεπα να τροχοδρομούμε σε πίστες… μπαλκονιών και γείσα παραθύρων, πριν την «απογείωση». Και τότε, ποιος θα… χειροκροτούσε όταν (και αν) ερχόταν η ώρα…

Γι’ αυτό και τα «χαρούμενα»…

Πάρτε και μια δόση εμβολίου πριν από το εμβόλιο. Συστηθείτε με τις Εταιρείες που εργάζονται άοκνα για «ένα καλύτερο μέλλον» - τους «μεσσίες» της νέας φόρμας….

Αυτές θα… χαλαρώσουν τα κουρασμένα μας σαρκία, θα… σιδερώσουν τις ζαρωμένες μας τσέπες, θα μαντάρουν την ξεφτισμένη μας ισορροπία…

Μα πρώτα απ’ όλα, θα μας ΣΩΣΟΥΝ… με το αζημίωτο, εννοείται…

Χαρείτε. Χαρείτε όμως… διεθνώς. Διότι, στην παγκοσμιοποιημένη μας «φωλιά», τα «ειδικά» δεν επιτρέπονται. «Όλοι μαζί -σε ΟΛΑ». Δεν υπάρχουν διαφοροποιήσεις, ιδιαιτερότητες, ανθρωπογεωγραφικά χαρακτηριστικά…

Άλλωστε, ο κόβιντ είναι ίδιος για όλους: ο φόβος, ο πόνος, ο κίνδυνος…

Ιδού, λοιπόν, μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, για τη νέα συνθήκη που έχουμε να διαπραγματευθούμε…

Πάρτε μια γεύση από τη μελλοντική ανακούφιση που ΟΛΟΙ ονειρευόμαστε να νιώσουμε, μια… εσάνς του πολυπόθητου ευτυχισμένου τέλους κι ας μην προβλέπεται στα «προσεχώς»…

Γιατί, τι έχει ο άνθρωπος, στην τελική, εξόν απ’ την ελπίδα. Η οποία και (ανα)ζητείται, από χρόνια… Τι, θα βγάλουμε και τον Σαμαράκη σκάρτο, τώρα. Δεν φτάνει που τον κάναμε ανεπίκαιρο… Αν και, παγκόσμιος…

Κι αφού, «ζητείται», ε, κάποιος θα βρεθεί, για να τη δώσει… Είτε από σπόντα, εκ παραδρομής, από μια… έκλαμψη ενσυναίσθησης είτε από ντροπή (στο πιο αισιόδοξο σενάριο)…

Την έδωσε ο Άδωνης. Όχι ο αγαπημένος της Αφροδίτης, αλλά της… Ανάπτυξης. Που αντιλήφθηκε (ύστερα από την όχληση και των παραγωγικών φορέων) ότι το… πράγμα έφτασε στο απροχώρητο. Ότι τα μέτρα και τα αντίμετρα δεν είναι ανάπτυξη. Ότι, το να σφυράς αδιάφορα, καθώς οι λύκοι ξεπαστρεύουν το κοπάδι, σε καθιστά χειρότερο κι από… Ψευτοθόδωρο… Ότι, εν τέλει, δεν μπορείς να κρατάς έναν τίτλο που δεν έχει αντίκρισμα…

Αν τα σούπερ μάρκετ σταματήσουν να πουλάνε σόμπες και παπούτσια, λευκά είδη και τοστιέρες, βιβλία και κιλίμια, θα φανεί. Εξάλλου, αυτή η απόφαση, μέχρι τις 30 Νοεμβρίου θα ισχύει ή στην καλύτερη περίπτωση, έως τη λήξη συναγερμού…

Δεν είναι για να επιχαίρεται το σύστημα επειδή… εδέησε να βάλει έναν… «κηδεμόνα» στην τσακισμένη… «ραχοκοκαλιά της εθνικής μας οικονομίας». Επειδή ανέβαλε το κάθισμά της… στο αμαξίδιο της απραξίας και του περιθωρίου…

Το σίγουρο είναι ότι αυτή η εξέλιξη δεν αφορά μόνο στη συγκεκριμένη επαγγελματική ομάδα, αλλά σε ΌΛΟΥΣ. Σε μας…. με τις διαφοροποιήσεις, τις ιδιαιτερότητες, τα ανθρωπογεωγραφικά μας χαρακτηριστικά και είναι ενδεικτική, για τον τρόπο με τον οποίο, οι διοικούντες (από πάντα) αντιμετωπίζουν τα «ειδικά» και διαχειρίζονται τα «γενικά».

Αυτό που δεν λαμβάνεται υπόψιν είναι πως εκτός από αμφίδρομη είναι κι αντιστρόφως ανάλογη η συνάρτηση (γενικού - ειδικού),  γι’ αυτό προϋποθέτει σχεδιασμό. Στρατηγική…

Δεν ξέρω εάν τα βιβλιοπωλεία θ’ ανοίξουν ή αν οι εφημερίδες είναι… «προϊόν πρώτης ανάγκης», σα το χαρτί υγείας και τον στιγμιαίο καφέ… Αλλά ούτε και καταλαβαίνω γιατί είναι «προτεραιότητα» να επιλέγουν οι μικροπωλητές «ποιες μέρες από τις έξι εργάσιμες, θέλουν να δουλεύουν». Κατ’ εμέ, προτεραιότητα θα έπρεπε να είναι η εξασφάλιση «μιας μέρας ρεπό» -κι ας ήταν Τρίτη…

Το πάλαι ποτέ «εργασιακό τοπίο», στον ιδιωτικό τομέα, δεν είχε προτεραιότητες ή προϋποθέσεις -ούτε και προ κρίσης. Πήγαινε… αυτοβούλως, αυτορρυθμιζόμενο και αυτάρκες… Και ο σώζων εαυτώ σωθήτω…

Τώρα, βεβαίως, μόνον ευχές μπορεί να διατυπώνει κανείς -εκτός κι αν είναι υπουργός…

Γιατί η εργασία είναι πλέον απασχόληση με όρους και «λάφυρο» ο εργαζόμενος ή απασχολούμενος ή ωφελούμενος ή… αξεσουάρ της κάθε πολιτικής που εγγυάται ναρκισσιστικά, την «έξοδο»… και ο αυταπασχολούμενος είναι εν δυνάμει, άνεργος ή πρώην άνεργος…

Και το επιχειρείν δεν μπόρεσε να σταθεί μόνο του. Έμεινε δεμένο στους αναπτυξιακούς νόμους «των καλών εποχών», που το κριτήριο υπαγωγής ήταν η γνωριμία με τον υπουργό ή τους γραμματείς του και η «επιχορήγηση», ο βασικός… δημιουργικός στόχος…

Σ’ αυτή τη φάση, του περιορισμού, του «άνοιξε-κλείσε» του… «σήμερα είμαστε, ποιος ξέρει αύριο», η κριτική, μάλλον δεν «φτουράει» -ας μένει, λοιπόν…

Η ζωή συνεχίζεται με νέους όρους και ορολογίες με εικόνες και σκέψεις. Ενίοτε και λέξεις…

Η «σταδιακή χαλάρωση του απαγορευτικού» είναι ο επόμενος στόχος. Αυτός που γεμίζει με συγκρατημένη αισιοδοξία, που λειτουργεί υποστηρικτικά στην προσπάθεια που όλοι μαζί κάνουμε. Κι ας έχουμε κουραστεί κι ας αμφισβητούμε τη συνθήκη και τον επιδιωκόμενο στόχο.

Είναι που και η «λογική ακορντεόν», δεν αφήνει και πολλά περιθώρια. Σε κρατά σε μια… ημιμόνιμη κατάσταση, που απαιτεί σχέδιο, οργάνωση, μέχρι και… «πλαν μπι». Ας μην την αφήσουμε στην τύχη της…

Γιατί, ό,τι ορίζουμε -έστω και κατά προσέγγιση- είναι «δικό μας».