Καθώς εκατομμύρια Έλληνες «Μένουμε (και δε μένουμε) Σπίτι» και ο 13033 μας απειλεί με «άρνηση εξόδου», ο κόσμος αλλάζει, μικραίνει, σκοτεινιάζει, χάνεται…

Έπεσε η Σουσί… Το φύλλο της ιστορίας χρειάστηκε έναν αιώνα, για να γυρίσει. Στα πρότερα, στα άγνωστα, στα άδικα…

Το 1920 αζερικές δυνάμεις με τη συνδρομή των Τούρκων (ναι, κάνει κύκλους η ιστορία…) κατέσφαξαν την πόλη και οι περισσότεροι Αρμένιοι σκοτώθηκαν ή απελάθηκαν… Κι έτσι το αζερικό στοιχείο έγινε πλειοψηφικό.

Θα περίμενε 72 χρόνια για να επανέλθει στα χέρια των Αρμενίων -και 28, για ν’ αλλάξει πάλι, χέρια…

Χθες. Με μια «επώδυνη» υπογραφή «εκεχειρίας», που δε λογαριάζει τον Ηράκλειτο, που δε νοιάζεται για τη ρήση «Η Ισχύς του Δικαίου», αλλά για την… παράφρασή της: «το δίκαιο του ισχυρού» -γιατί, μ’ αυτήν κυλούν οι μέρες…

Έπεσε η Σουσί. Κι όπως συνήθως συμβαίνει με την τραγικότητα, έπεσαν κι οι μάσκες…

Η Ρωσία υπερασπίστηκε μόνον… την ουδετερότητά της, τα βραχυπρόθεσμα γεωπολιτικά της σχέδια -ακροβολίστηκε αντίθετα, από τα παραδοσιακά…

Η ιστορία, πιθανότατα να μην την «αναγνωρίζει»… Ίσως, πάλι και όχι. Ίσως να την ξέρει και μάλιστα, πολύ καλά, έτσι γερασμένη και αλλοπρόσαλλη… Σα γριά που έχασε τα λογικά της, αλλά συνεχίζει να ορίζει το σπίτι της -και τα σπίτια των «παιδιών της»…

Ή, σε ρόλο… Χάρυβδης, που με την Τουρκία να κρατά τον άλλο βασικό ρόλο του «μύθου»…

Η ήττα ήταν προδιαγεγραμμένη.

Μονόδρομος, λένε, η εκεχειρία. Γιατί, «οι εμπόλεμοι… διατηρούν τις θέσεις που καταλαμβάνουν»… Αυτός ήταν ο όρος που την προδιέγραψε -την έσυρε, στην κυριολεξία…

Ο φόβος, ότι θα χαθούν όλα… Αλλά και ο ηγέτης που δεν άντεξε το βάρος…

Έπεσε η Σουσί. Μα οι άνθρωποι, δεν το δέχτηκαν. Είναι γιατί, αυτοί δεν έμαθαν να υπογράφουν «στιγμές ιστορίας», απλώς να «γράφουν ιστορία» και να την υπερασπίζονται…

Ο κόσμος επαναπροσδιορίζεται, όπως συμβαίνει στις αρχές των αιώνων, αυτών των απειροελάχιστων κόκκων άμμου, που γκρεμίζουν ιστορική γνώση, δαμάζουν εθνικές γραμμές, πληγώνουν ανθρώπινες πορείες και ως κόκκοι εξανεμίζονται στο φύσημα ενός θροΐσματος αέρα.

Αιώνες, χρόνια… «κόκκοι» που είναι σημαντικοί, μόνον γι’ αυτούς που είχαν την τύχη ή την ατυχία να περπατήσουν στην «κοιλιά» τους…

Έπεσε η Σουσί. Κι εμείς, κλεισμένοι στα κουτιά μας. Περιτριγυρισμένοι από τον φόβο και την απραξία. Τον πόνο και την ματαιοδοξία. Τον κίνδυνο και την αυτοσυντήρηση. Ψάχνοντας κώδικες διαφυγής, σε μια iphone οθόνη…

Αλλά και νέους προσδιορισμούς… Λέξεις, που δεν αντιστοιχούν σε έννοιες που ξέραμε. Που στα χρόνια της μακάριας εποχής της λήθης, θα αποτελούσαν αφορμή για δημιουργία «ρατσιστικών ανεκδότων» -πριν τον αντιρατσιστικό νόμο:

«Τουρκία, ειρηνευτική δύναμη»…

Το ορίζει η… συνθηκολόγηση. Μαζί με την Ρωσία, η Τουρκία αναλαμβάνει αυτόν τον… υψηλό ρόλο.

Αναγνωρίζεται, δηλαδή, ως μια δύναμη, που υπακούει στην αρχή της αμεροληψίας και της μη άσκησης βίας (εκτός, από περιπτώσεις αυτοάμυνας) μπορεί να προασπίσει τους όρους της ειρήνης, γιατί… έχει αποδείξει ότι μπορεί να προστατεύει και τους κανόνες του πολέμου…

Ενός πολέμου, που έγινε με τη συνδρομή χιλιάδων τζιχαντιστών, σφυροκοπώντας αμάχους και μνημεία. Εξαφανίζοντας το χθες και το σήμερα… Προετοιμάζοντας το μέλλον, που ήταν προδιαγεγραμμένο…

Κι ήρθε η ώρα του Τσαβούσογλου να το βάλει σε… πλαίσιο: «Ανακτώνται εδάφη, που βρίσκονται υπό κατοχή εδώ και 30 χρόνια». Τελεία.

Υπό κατοχή. Όπως πριν 46 χρόνια, με τους Αττίλες στην Κύπρο.

Αλλά και όπως πριν από δυο μήνες, περίπου. Γιατί, στις 8 Οκτωβρίου 2020, στις 4 το απόγευμα, το Βαρώσι υπέστη μια δεύτερη εισβολή του Αττίλα…

Κι όλα αυτά, ενώ η Τουρκία «έπαιζε ναυμαχία» στην… Ανατολική Μεσόγειο. Έπαιζε κι έχανε…

Και κέρδιζε, κατά τα φαινόμενα…

Ο Ερντογάν στις 15 Νοεμβρίου, επέτειο της… ίδρυσης του ψευδοκράτους, θα επισκεφθεί τα Βαρώσια, όπως ο ίδιος ανακοίνωσε πριν λίγες μέρες. Πριν δηλαδή, της υπογραφής της «εκεχειρίας» στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Πριν η Τουρκία πάρει… προαγωγή και αναχθεί σε… ειρηνευτική δύναμη..

Πόση παραδοξολογία μπορεί να χωρέσει σε μια μικρή ενότητα λόγου;

Ή μήπως τίποτα το παράδοξο; Τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών που απαγορεύουν τον εποικισμό στα Βαρώσια, έμειναν αμετακίνητα στα συρτάρια τους. Κι οι Ελλαδίτες «πολεμούσαμε» στην Ανατολική Μεσόγειο, με τον… διπλωματικό μας πυρετό στα ύψη –πιστοί στο μοτίβο «σεβασμός στους διεθνείς κανόνες», που όπως φαίνεται μόνον εμείς επικαλούμαστε…

Γιατί και το Βαρώσι (ξανα)έπεσε… Και φύλλο δεν κουνήθηκε…

Κι ο Ερντογάν θα πάει… για πικνίκ, όπως είπε, παρέα με τον Μπαχτσελί, τον ηγέτη του κόμματος των Γκρίζων Λύκων… Κι έχει μεγάλα σχέδια: θέλει να μετατρέψει την πόλη φάντασμα σε καζίνο πολυτελείας… Μπίζνες στη Μεσόγειο…

Όπως και στον Καύκασο… Άλλωστε ο Πούτιν σε, όχι και τόσο, ανύποπτο χρόνο τον είχε αποκαλέσει «αξιόπιστο και ευέλικτο εταίρο»…

Όχι, καμία παραδοξολογία. Τουλάχιστον, όχι περισσότερη από αυτήν που ζούμε, το τελευταίο διάστημα. Που παίζουμε κρυφτό με τον 13033. Που τον αναγνωρίσαμε ως διαχειριστή της  καθημερινότητάς μας, καθορίζοντας επιθυμίες, επιλέγοντας ανάγκες, χαράζοντας τις προτεραιότητές μας.

Έτσι, «μικροί και κουρασμένοι», ακυρώσαμε τη συμμετοχή μας -την όποια συμμετοχή- στο γύρισμα του φύλλου της ιστορίας.