Η πασχαλιά μου άνθισε… Στέκει με καμάρι, απέναντι από τη νεαρή ροδιά, που η εποχή, της δίνει ακόμα το προβάδισμα και το ελεύθερο να λυγίζει, κάτω από το βάρος των μαγικών καρπών της… Μα εκείνη, την κοιτά «επί ίσοις όροις», με μια ιδέα αναίδειας, γνωρίζοντας πως κλέβει τη «σειρά» μέσα στο περιβόλι και τον χρόνο…

Δεν είναι μόνον η πασχαλιά μου, που άνθισε. «Έπεσε σύρμα» από παντού, πως Νοέμβρη μήνα, οι πασχαλιές πήραν ν’ ανθίζουν. Σαν ένα μήνυμα κρίσιμο -νευραλγικής σημασίας- που απαιτεί αποκρυπτογράφηση...

Ένας συμβολισμός. Ένας οιωνός, για τα μελλούμενα…

Στην εποχή της καραντίνας, τα «περίεργα» δεν πρέπει να μένουν ανεξήγητα. Άλλωστε, τόσα άλλα, είναι…

«Τι Χριστούγεννα, κατευθείαν Πάσχα» απεφάνθησαν λιτά οι… Σύβιλλες του οικοδομικού τετραγώνου^. συναισθανόμενες τη σπουδαιότητα των όσων έλεγαν και την αδιαμφισβήτητη αξία του έμμεσου χρησμού για τα πρόσωπα, που κοιτούσαν -μάντισσες και πασχαλιές- χωρίς να μιλούνε, μόνο να σκέφτονται και να μετρούν τις μέρες, πίσω από τις κλειστές πόρτες...

Δε χρειαζόμαστε τους ειδικούς. Το είπαν… οι πασχαλιές, πως ο στόχος έχει… μετατεθεί (sic), παρασέρνοντας, μοιραία και την 30^η Νοεμβρίου, κάπου, στα πλευρά του τούνελ… Που πήρε μαζί του και τη σταδιακή επιστροφή σε μια… «κάποια κανονικότητα» που εύχονταν κι ο Πέτσας, μόλις λίγες ημέρες πριν, αν και το «τοπίο» δεν άφηνε περιθώρια για αισιοδοξία…

Όμως εκείνος επέμενε να δικαιολογεί, επαναλαμβάνοντας και υπενθυμίζοντας -προφανώς, προς εμπέδωση- το γνωστό (τουλάχιστον): «γι’ αυτό πήραμε γρήγορα τα μέτρα»…

Κι αφού πάρθηκαν έγκαιρα τα μέτρα, τότε αλλού θα πρέπει να ψάξουμε την απάντηση, στο «τις πταίει». Όχι, ότι στην παρούσα φάση έχει κάποια σημασία, μολονότι οι διοικούντες σπεύδουν να αποποιηθούν και την… υποψία, ενώ οι ειδικοί χρεώνουν και την… αποχρώσα ένδειξη «στη χαλαρή εφαρμογή των μέτρων από τον πληθυσμό».

Δεν ξέρω, αν έχουν να προσθέσουν κάτι επ’ αυτού οι… πασχαλιές. Ίσως μόνον, ότι αν έχεις αποφασίσει… να ανθίσεις, απλώς το κάνεις -κι ας είναι και Νοέμβρης…

Διότι, τα «χαλαρά μέτρα», «χαλαρά εφαρμόζονται»…

Ο στόχος όμως είναι η μείωση των κρουσμάτων, που θα ανακόψει τις εισαγωγές στις ΜΕΘ… Γι’ αυτό και όλο και περισσότεροι μιλούν για «καθολικό εγκλεισμό αλά Μαρτίου»...

Τότε, δηλαδή, που ήμαστε αδαείς και «απορημένοι», που περιφέραμε την… ατομική μας ευθύνη είτε ως «καινούριο κόσκινο» ή ως προπομπό «μυριάδων κακών», μια και αδυνατούσαμε να την εκλάβουμε ως… υγειονομικό μέτρο -και με το δίκιο μας…

Όμως, πώς πραγματικά σταθήκαμε απέναντι στην υγειονομική κρίση και τον… αυστηρό εγκλεισμό του Μαρτίου; Αν εξαιρέσει κανείς την Ξάνθη, που της έμελλε, ανάμεσα και σε άλλες, λίγες περιοχές της χώρας, η άχαρη και πικρή προτεραιότητα στην «κρύα βουτιά» των αχαρτογράφητων νερών του ιού, οι υπόλοιποι ζούσαν μακαρίως την καθημερινότητά τους, με κάποιες βεβαίως επιβεβλημένες διαφοροποιήσεις.

Διότι, τον Μάρτη, ο εγκλεισμός μας ξεκίνησε από το κλείσιμο των σχολείων σε όλη την επικράτεια -και των δημοτικών, εννοείται… Μάλιστα, τότε, όλοι συνέχαιραν την κυβέρνηση που πολύ νωρίς… μπήκε στο νόημα «και έκανε το αυτονόητο», που όμως σήμερα, θα θεωρούνταν μάλλον «ανούσιο», σύμφωνα και με τις τοποθετήσεις ειδικών, οπότε… τζάμπα τα συχαρίκια…

Κι ενώ, όλος ο κόσμος βίωνε την τραγωδία του κορωναϊού, εμείς, στη μεγάλη μας πλειοψηφία, ζούσαμε, κυριολεκτικά «στον κόσμο μας»…

Από τον τύπο που μπούκαρε σε σούπερ μάρκετ στην Πρέβεζα για να αδειάσει το ταμείο, όχι με την απειλή όπλου, αλλά φωνάζοντας «έχω κορωναϊό», το γκρουπ από τον Βόλο, που ταξίδεψε, εν μέσω δύο κρίσεων: της πανδημίας και του υβριδικού πολέμου στον Έβρο, στην Τουρκία για… διαλογισμό, μέχρι τους παππούδες και τις γιαγιάδες που αποφάσισαν ότι θα «ζήσουν την ζωή τους», κάνοντας «φύλλο και φτερό» το τσιτάτο «Μένουμε Σπίτι», αποδεικνύεται ότι η… σχέση μας με την πραγματικότητα «μπάζει», γενικώς, επικίνδυνα…

Από την άλλη, η κεντρική διοίκηση, παρέμενε επίμονα «κεντρική», αρνούμενη να συνεργαστεί με τις τοπικές κοινωνίες, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα μεγάλο έλλειμμα ενημέρωσης, συνεχώς διογκούμενο, προκαλώντας ανασφάλεια στους κατοίκους, αλλά και έναν, λανθάνουσας μορφής, εφησυχασμό…

Η απογευματινή ενημέρωση έγινε το χάι λάιτ της καραντίνας μας, ο κύριος Τσιόδρας απολάμβανε της εκτίμησης της πλειοψηφίας των πολιτών, ενώ η κάποια μείωση των ποσοστών αυτής της δημοφιλίας δεν μπορεί να χρεωθεί στην… παλινδρόμηση: όχι μάσκα – ναι μάσκα, αλλά μάλλον στο γεγονός ότι… βαριόμαστε σχετικά εύκολα…

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που επετεύχθη τον περασμένο Μάρτιο που προκρίνεται και… επικρέμεται ως την «ύστατη λύση»;

Ο εγκλεισμός της επικράτειας, για τρεις, περίπου, μήνες. Ένας εγκλεισμός, ο οποίος όμως εξασφαλίστηκε όχι από την προσήλωσή μας στην τήρηση των μέτρων ή την ορθή χρήση του 13033, αλλά γιατί: περιοριστήκαμε σχετικά νωρίς, ήμασταν αμήχανοι και φοβισμένοι, «τα παιδιά ήταν σπίτι», οι γονείς είχαν τη δυνατότητα να κάνουν χρήση της άδειας ειδικού σκοπού, δε διενεργούνταν τεστ, πειστήκαμε ότι με την «έξοδό μας» θα επιστρέφαμε σταδιακά σε ένα είδος κανονικότητας –η πλειοψηφία δεν περίμενε ότι άμεσα η κυβέρνηση θα περνούσε στο σχέδιο ανάταξης της οικονομίας με το άνοιγμα του τουρισμού, θέτοντάς την ως προτεραιότητα, «ίσης» με αυτήν της υγείας των πολιτών.

Παρεμπιπτόντως , οι πασχαλιές, τότε, είχαν ανθίσει αρχές Φεβρουαρίου, αλλά οι «Σύβιλλες» δεν είχαν δώσει καμία, απολύτως, σημασία…