Από το «σουαρέ» των ακαδημαϊκών (άρτι αφιχθέντων από την Ιταλία…) και πρωτοκλασάτων, όπου νόσησαν καθηγητές Πανεπιστημίων, πολιτικοί και οι γυναίκες τους και κάποιοι έχασαν τη μάχη, στις αρχές της πανδημίας, μέχρι το γενέθλιο πάρτι του προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και… «γίγαντα» για εταίρους, συγγενείς και υπαλλήλους -η απόσταση είναι 1630 νεκροί…

Όχι, δεν είναι ώρα για λαϊκισμούς και άδικους «συμψηφισμούς», που απλώς, θα προκαλέσουν «αίσθηση», για την… αίσθηση. Άλλωστε, πόσοι από μας, τους «μη πρωτοκλασάτους» δε βρεθήκαμε να πίνουμε το κρασάκι μας, με φίλους, από την αρχή του δεύτερου (αλλά και του πρώτου) λοκντάουν;

Προφανώς, είχαμε την προνοητικότητα να μην ανεβάσουμε τα «γεγονότα» στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Αλλά κι αν το κάναμε -είναι γνωστό… τοις πάσι- πως και το… instagram λειτουργεί στο μοντέλο των… δύο ταχυτήτων.

Και λογικό… Ποιος ενδιαφέρεται για τον «έναν» που, παρά τα όσα λέγονται, η ανωνυμία/επωνυμία του λογίζεται, σε αυτήν τη στροφή της Εποχής, με τη βαρύτητα της κοινωνικής του αλληλεπίδρασης…

Και λογικό, επίσης, να προσδοκάται από τον «προβεβλημένο» το ελάχιστον των δυνατοτήτων του…

Βεβαίως, το θέμα περιπλέκεται όταν μιλάμε για «θεσμικούς εκπροσώπους… Γιατί, σε άλλες εποχές, ο φέρων έναν τέτοιον τίτλο, θα ήταν μάλλον περισσότερο… σκυθρωπός, απόμακρος, λιγότερο αυθόρμητος και σίγουρα… δε θα έκανε πάρτι στο γραφείο. Μπορεί και να μην είχε γραφείο… Και το πιθανότερο δε θα ήταν «ιδιώτης».

Όμως οι εποχές, όπως και οι απαιτήσεις, αλλάζουν. Αν και κάποια ζητήματα παραμένουν θέσφατο…

Διότι, ο εν λόγω πρόεδρος και προβεβλημένος δικηγόρος, γνωρίζει πως η…. γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια πρέπει και να φαίνεται τίμια…

Το γνωρίζουν, όμως, υπάλληλοι και συγγενείς κι εταίροι;

Δεν ξέρω αν αυτό το πάρτι, θα… τους κοστίσει πολύ ακριβά, ύστερα και από την παρέμβαση εισαγγελέα για τη διερεύνηση παραβίασης των μέτρων κατά του κορωναϊού.

Όμως, αν και «οι εποχές αλλάζουν, η νοοτροπία «όλα είναι φυσιολογικά, μέχρι να μας χτυπήσει, προσωπικά, το… αφύσικο», τέμνει οριζόντια το… κοινωνικό μας γίγνεσθαι.

Μερικές μέρες πριν, άλλωστε, έγινε το «ντου» των αστυνομικών (ύστερα από καταγγελία) σε διαμέρισμα στη Θεσσαλονίκη και διέλυσαν μια μάζωξη νέων ανθρώπων που χόρευαν, έπιναν και… χαλούσαν τον κόσμο στην πολυκατοικία, ενώ έξω… «χαλούσε ο κόσμος»…

Στην προκειμένη, μάλιστα, προχώρησαν και στη σύλληψη δύο νεαρών, φερόμενους… ως διοργανωτές της «συγκέντρωσης» και «κόπηκαν» πρόστιμα -3000 ευρώ, έκαστος- ενώ στους προσκεκλημένους επιβλήθηκε πρόστιμο, για παράβαση του περιορισμού κυκλοφορίας και… ξεχωριστό πρόστιμο, σε εκείνους που δεν φορούσαν μάσκα…

Πολύ ακριβό το… ξέσκασμα, θα έλεγε κάποιος -μάλλον… από τους ταλαιπωρημένους ενοίκους της πολυκατοικίας που η ανάγκη για ύπνο δεν άφηνε περιθώρια για… περαιτέρω σύνθετες αναγωγές και συγκρίσεις, σχετικά με την κατάσταση που επικρατούσε και συνεχίζει να επικρατεί στις ΜΕΘ της συμπρωτεύουσας…

Αλλά και στα τέλη Σεπτεμβρίου, που η πανδημία «θέριζε» την Αττική και τα κρούσματα «χτυπούσαν κόκκινο», πριν πάρει τη σκυτάλη η Θεσσαλονίκη και γενικότερα, η Βόρεια Ελλάδα, όπου τα υγειονομικά μέτρα ήταν σε πλήρη εξέλιξη και οι αρνητές της μάσκας παρέλαυναν σε δρόμους και σχολικές υποδομές, σε χώρους εργασίας και ψυχαγωγίας, διακηρύσσοντας πως «ο covid δεν υπάρχει», ήδη μια νέα… μόδα, είχε αρχίσει να… πονοκεφαλιάζει την ελληνική αστυνομία:

Κωδικός: Μυστικές συναθροίσεις.

Ό,τι δηλαδή, γινόταν το καλοκαίρι του κορωναϊού στα νησιά, μεταφέρθηκε στην Αθήνα…

«Μ’ αυτά και μ’ αυτά» φτάσαμε ως εδώ… Να φλερτάρουμε με τον θάνατο. Να στήνονται νοσοκομεία εκστρατείας να μετακινούνται ασθενείς να επιτάσσονται ιδιωτικές κλινικές να ασφυκτιούν οι ΜΕΘ να πεθαίνουν… «το ίδιο πολλοί με χθες», που είναι περισσότεροι από προχθές και πάει λέγοντας…

Να ζούμε «το δικό μας Μπέργκαμο» -μοιραίοι και αδαείς…

Αλλά το θέμα είναι ότι ακόμα και «το Μπέργκαμό μας» δεν είναι ακριβώς «μας». Η κατάσταση δεν μπορεί να αξιολογηθεί από τον «καθένα», είτε πρόκειται για «απλό έναν» είτε για κάτι… περισσότερο. Είμαστε ανίκανοι να συλλάβουμε το μέγεθος της καταστροφής, για τον απλούστατο λόγο ότι… δε μας αφορά.

Δεν είμαστε εμείς που αρρωστήσαμε, δεν είμαστε εμείς που δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα, δεν είμαστε εμείς που πονάμε, δεν είμαστε εμείς που φοβόμαστε, δεν είμαστε εμείς που το περνάμε μόνοι, δεν είμαστε εμείς που διασωληνωνόμαστε, δεν είμαστε εμείς που κινδυνεύουμε να πεθάνουμε. Δεν είμαστε εμείς που πεθάναμε…

Γιατί, «όλα είναι φυσιολογικά, μέχρι να μας χτυπήσει, προσωπικά, το… αφύσικο»…

Γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς, «περί τίνος πρόκειται». Γι’ αυτό, όταν ακούμε για «πόλεμο», σκεφτόμαστε… «μακριά».

Ό,τι γίνεται δεν επηρεάζει εμάς, αλλά τους άλλους -κι ας «αυτοί, οι άλλοι» βρίσκονται στον κάτω όροφο της πολυκατοικίας μας.

Γιατί αυτό το τοπικό επίρρημα δεν αφορά μόνο στη γεωγραφική απόσταση, αλλά, κυρίως, στην αντίληψη του προσωπικού μας… γεωγραφικού χώρου… Στη χωρική διαφοροποίηση και οργάνωση της προσωπικής μας δραστηριότητας και τους συσχετισμούς της  με το λεγόμενο φυσικό περιβάλλον…

Και σε αυτό το «φυσικό περιβάλλον» ο πόλεμος είναι μακριά…

Στη «δική μας» οργάνωση δεν υπάρχει αυτός ο «πόλεμος»…