Διασω…σμένοι

Τα πρώτα δέντρα έχουν στολιστεί με την πρόφαση των παιδιών, οι τηλεσυζητήσεις, ατέρμονα, ξοδεύονται στον τρόπο που θα… περάσουμε τα πρώτα μας «covid Χριστούγεννα», η αγορά βρίσκεται επί ποδός και η έπαρση της ψυχικής μας σημαίας, ακροβατεί μεταξύ εποχιακού ντεκόρ και του… τρίτου κύματος…

 

Σ’ αυτή τη «θάλασσα» πλέουμε, που δεν είναι γαλανή ούτε, όμως, γκρι -που θα ήταν και δικαιολογημένη, ένεκα της εποχής και της συνθήκης…

 

Γιατί, μπορεί ένας ήλιος να επιμένει απρόσκλητος -Νοέμβρη μήνα- να κάνει εντυπωσιακά, την εμφάνισή του, όμως η ατμόσφαιρα, μόνο «ηλιόλουστη» δεν μπορεί να χαρακτηριστεί… Είναι που οι γιατροί εκτός από τη δουλειά τους κάνουν και αυτήν των… ανταποκριτών -και θα πρέπει (τουλάχιστον, οι ανταποκριτές) να παραδεχτούν πως την κάνουν πολύ καλά…

 

«Χάσαμε ζωές που θα μπορούσαν να έχουν σωθεί»…

Μέσα σε αυτήν την απλή και πλήρη νοήματος πρόταση, ο κόσμος θα έπρεπε να σβήσει και ήλιους και φώτα… Ενός λεπτού σιγή για όλους αυτούς τους «αδίκως χαμένους»…

Μια μικρή συμβολική πράξη -όχι, σαν τιμητική έκφραση, αλλά σαν μια υπόμνηση της δικής μας ατέλειας, της δικής μας ευθύνης…

Και το «μας», με απόλυτη συναίσθηση.

 

Στις αρχές αυτού του μήνα πήραμε την πληροφορία πως στη γειτονική Ιταλία, οι άνθρωποι ξενυχτούσαν στα αυτοκίνητα, μπας και αδειάσει κάποια κλίνη και προλάβουν να την καταλάβουν οι ίδιοι ή κάποιος δικός τους…

Σαν το παιχνίδι με τις καρέκλες και τη μουσική… Αλλά χωρίς μουσική. Και χωρίς καρέκλες…

 

«Όποιος γνωρίζει, έχει τη δύναμη», λέει ένα από τα τσιτάτα της νέας εποχής, που μαζί με μερικά άλλα, αποτελούν τον «Βασικό Οδηγό Πλεύσης»… Αν λοιπόν εμείς είχαμε την «πληροφορία», τότε, γιατί δεν την αξιοποιήσαμε;

Δεν τη θέλαμε τη «δύναμη»;

Ή μήπως, απλώς η πληροφορία δεν έγινε αντιληπτή, δεν κατανοήθηκε, δεν αξιολογήθηκε ως… κομμάτι γνώσης;

 

Το συμπέρασμα, πάντως είναι, πως δεν εμπεδώθηκε.

 

Έτσι, στη Βόρεια Ελλάδα και κυρίως στη Θεσσαλονίκη, γίνεται η υπέρτατη μάχη… («Η μητέρα των μαχών», διαβάζω έναν τίτλο…) Η μεγαλύτερη μάχη για μια κλίνη στις ΜΕΘ, γιατί αυτή η «μάχη» θα κρίνει την έκβαση του πολέμου…

Κι αυτός, δείχνει, το πιο σκληρό του πρόσωπο… 300 νεκροί μέσα σε τρεις μέρες…

 

Υπό αυτές τις συνθήκες, το μόνο που έχει σημασία είναι η αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, που είναι σφοδρή και άνιση. Ή τουλάχιστον θα «έπρεπε να έχει σημασία»…

Αντίθετα, εμείς προσανατολιζόμαστε σε «άλλες πληροφορίες». Σε μια «γνώση», όμοια και οικεία με το ρητό: «κάποιος του δείχνει κάτι κι αυτός κοιτά το δάχτυλο»…

Γιατί, τι νόημα έχει πότε θα ανοίξει η εστίαση ή πώς θα περάσουμε τα πρώτα μας Χριστούγεννα στα χρόνια του κορωναϊού ή με πόσους και με… ποιους θα τα… γιορτάσουμε. Αλήθεια, τι θα γιορτάσουμε, ακριβώς;

 

Ίσως, την… πρότερη (και νυν…) χαλαρότητά μας; Μήπως τις αβάσιμες προσδοκίες μας ή την επικίνδυνη τάση μας για εφησυχασμό;

Ναι, ας τυλίξουμε με γιορτινό χαρτί… νέους πειραματισμούς –μπορεί και να «μας παίρνει», ποιος ξέρει… Όμως, αυτήν την «κατασκευή», ας την τοποθετήσουμε ψηλά στο δέντρο μας, εκεί στην κορυφή… για «κορυφή», για άστρο…

Και να το αφήσουμε να φωτίσει, όλα εκείνα τα σκοτεινά σημεία της κοινωνικής μας μαλθακότητας -έτσι, για αλλαγή…

 

Πάντως, παρά την κυοφορούσα εορταστική ατμόσφαιρα, οι «τίτλοι» επιμένουν πως με 295 νεκρούς το τελευταίο τριήμερο δεν… μπορείς να χαλαρώνεις… Προφανώς, εννοούν «δεν έχεις το δικαίωμα», αλλά… ποιοι είν’ αυτοί για να μας πουν τι θα κάνουμε… Το ξέρουν και δεν… μπερδεύονται στα πόδια μας.

Απλώς, δίνουν την… πληροφορία…

 

Είναι και η Ευρώπη που ετοιμάζει κατά μόνας τα σχέδιά της για την «γιορτινή περίοδο». Θα περιλαμβάνουν πολλές απαγορεύσεις και περιορισμούς, αλλά θα είναι (λέει) προσαρμοσμένα στη δημόσια ζωή… Το «επιστημονικώς εκφραζόμενο» δεν απαιτεί, το πτυχίο Χάρβαρντ της κ. Κεραμέως και του μισού υπουργικού…

Μάσκες, αποστάσεις, προσωπική υγιεινή, πλαφόν στις συναθροίσεις. Εννοείται, όχι αγκαλιές…

Με αυτές τις βασικές οδηγίες θα… επιτραπεί στις οικογένειες να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα…

 

Κατά τα άλλα, περιορισμοί και παραινέσεις, παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας (όχι, τα χιονοδρομικά, μεταξύ άλλων εορταστικών προορισμών θα παραμείνουν κλειστά), σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη.

Όλο και περισσότεροι ηγέτες επιλέγουν να δίνουν προσωπικά τις οδηγίες…

Στην Ιταλία, με τον δεύτερο υψηλότερο απολογισμό στην Ευρώπη μετά τη Βρετανία, ο πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε, σαν δάσκαλος της πέμπτης δημοτικού είπε πως «Θα πρέπει να περάσουμε τις γιορτές με έναν πιο νηφάλιο τρόπο. Τα μεγάλα πάρτι, τα φιλιά και οι αγκαλιές δεν θα είναι δυνατά».

Αλλά και στο Βέλγιο, μία από τις πλέον πληγείσες χώρες στην Ευρώπη, ο πρωθυπουργός Αλεξάντερ ντε Κρο ανησυχεί ήδη για ένα τρίτο κύμα της πανδημίας-και το εκφράζει σε όλους τους τόνους, σε μια εποχή που ξεκίνησε η σταθεροποίηση του δεύτερου…

Ο ντε Κρο, μάλιστα, σκέφτηκε τις παραινέσεις του να τις στείλει στον… Άγιο Νικόλαο που θα έρθει στις 6 Δεκεμβρίου για να μοιράσει δώρα κι ευχές σε μικρούς και μεγάλους:  «Να τηρείς τις αποστάσεις σου, να πλένεις τα χέρια σου τακτικά και να φοράς μάσκα όπου είναι απαραίτητο», του «έγραψε»…

Τον λες και.. θρασύ…

 

Αλλά δεν είναι γελοίο, όλο αυτό; Ποιο είναι το νόημα τέτοιων «γενικών κατευθυντήριων», απευθυνόμενες σε ενήλικες. Ή μήπως δεν είναι όλοι Ενήλικες στο.. Δωμάτιο, που θα έλεγαν κι εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ και Προοδευτικές Δυνάμεις…

Μήπως, τελικά, διασπείραμε εκτός από τον ιό και την πεποίθηση πως δεν είμαστε και τόσο;

Ή μήπως το «σύστημα»… «στρίβει δια του αρραβώνος» και καθαρίζει με συνοπτικές διαδικασίες, πετώντας την μπάλα στην κερκίδα, εκεί, δηλαδή που καθόμαστε, συνήθως, «όλοι εμείς»…

«Όλοι εμείς»… Που κουραστήκαμε, φοβόμαστε και αρνούμαστε να δούμε καθαρά την πραγματικότητα…

 

Από την άλλη όμως, ίσως η ρεαλιστική προσέγγιση στη… σουρεάλ κατάσταση που ζούμε να μην είναι ο ιδανικός τρόπος…

 

Γιατί, μπορεί να αυξάνονται οι διασωληνωμένοι, αλλά πάντα υπάρχουν εκεί οι γιατροί (ενίοτε «ανταποκριτές» και… εξάγγελοι), οι νοσηλευτές -τακτικοί και εθελοντές-οι λίγοι ιδιώτες, οι επιταγμένες (αν και θα ήταν καλύτερα να είναι ενταγμένες) κλινικές. Οι άνθρωποι.

Κι αν το νόημα των Χριστουγέννων δεν «χτίζεται» μέσα σε αυτές τις κλίνες, τότε πού;

Αν εκεί δε γίνεται δουλειά για την αναγέννηση (με ή χωρίς εισαγωγικά), τότε, πού;

Εκεί, όπου οι άνθρωποι πολεμούν για άλλους ανθρώπους.

Ανθρώπους απομονωμένους, αλλά όχι μόνους. Ανήμπορους, αλλά όχι μόνους. Τρομοκρατημένους, αλλά όχι μόνους.

Είναι αυτοί οι άνθρωποι, που παλεύουν για ένα και -μόνο- σκοπό. Τη ζωή. Τι πιο αισιόδοξο και χαρμόσυνο, από αυτό…

 

Κι είμαστε κι εμείς, που θέλουμε και τα λαμπάκια μας και τα δωράκια μας και τις αγκαλιές μας. Και είναι φυσικό, είναι ανθρώπινο.

Αν θέλαμε και τις ευθύνες μας, θα ήμασταν… «σούπερ»… Αλλά αυτοί είμαστε…

Πού ξέρεις, ίσως προσεχώς;…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σύνταξη: Ελευθερία Μούκανου

Επιμέλεια: Τηλέμαχος Αρναούτογλου

Κοινωνικά
Πολιτιστικά
Τοπικά