Ζωή με… ουρά

…Κι ενώ η μέρα συνεχίζει να μοιάζει με Αλκυονίδα που έχασε τον λογαριασμό, μετά από τρεις εβδομάδες «επιτακτικής» καραντίνας, καταλαβαίνει κανείς πως η ζωή δεν είναι μόνον… σούπερ μάρκετ!

 

Ανακάλυψη, ύστερα από μια «έκτακτη» κι.. απόκοτη απογευματινή έξοδο προς άγραν φαρμακείου και μιας γεύσης από την προεόρτια πόλη-σκεπασμένη από τα χειμωνιάτικα σκοτάδια της…

 

Η πόλη υπάρχει, ζει και αναπνέει και… χωρίς εμάς. Ή τουλάχιστον, όχι «με τόσους», από  μας… Που συνεχίζουμε να κυκλοφορούμε, βγαλμένοι, λες, από φιλμ νουάρ της δεκαετίας του αμερικάνικου ’40: σκυφτοί, βιαστικοί και «ομιχλώδεις» -με μια ιδέα κινδύνου να ελλοχεύει στην επόμενη γωνία…

 

Το «σκηνικό», δε θέλει πολύ, για να ανατραπεί... Αρκεί να σηκώσει κανείς το κεφάλι για να δει τις ουρές στα ΑΤΜ των εναπομεινάντων υποκαταστημάτων των τραπεζών της ελληνικής μας επικράτειας… Άνθρωποι που παραμένουν σκυφτοί και απολύτως σιωπηλοί, περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά τους, αποκομμένοι, όμως, από τον «στενό» περίγυρο, που δημιουργεί, μοιραία, η χωροταξία…

Η ίδια εικόνα και μπροστά στα εφημερεύοντα φαρμακεία, τα οποία, ακολουθούν την τακτική των νυχτερινών πρακτικών τους, στις πάλαι ποτέ «καλές εποχές»: Από το «φινιστρίνι», εκτελούνται οι συμβατικές και άυλες συνταγές ή δίνονται οι παραγγελίες. Για ευνόητους λόγους: αν πριν μερικά χρόνια ο κίνδυνος προσωποποιούνταν σ’ έναν «περίεργο» ή ένα «κολλητήρι», σήμερα, όλοι ως περίεργοι και κολλητήρια, αντιμετωπίζονται…

Ένα παραθυράκι, που δεν έχει θέα στη θάλασσα…

 

Ναι, οι «ουρές» είναι η ανθρωπογεωγραφία του μέλλοντός μας. Ο προσανατολισμός τους, θυμίζει την «μακριά γαϊδούρα» των αγορίστικων παιδικών αναμετρήσεων… Μόνο που τώρα, «παίζουν» όλα τα φύλα, σε μία μόνον ομάδα που… «καβαλικεύει» τον ίδιο της τον εαυτό...

 

Και η νύχτα ξεδιπλώνει τα «σκοτάδια» της…

 

Από την άλλη, η μέρα, «κρατάει το ίσο»… Πακτώνοντας ένα σωρό πληροφορίες, διαλαλεί την πραμάτεια της και.. όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Όποιος «αγόρασε», «αγόρασε»… Γιατί, τα μηνύματα διατίθενται σε πληθώρα, αφορούν σε πολλούς «κωδικούς» κι έχουν και… «ουρά». Που μάλλον… «από πάντα», απλώς παλιότερα είχες την πολυτέλεια να επιχειρείς μιαν «ανάγνωση πίσω από τις λέξεις» χωρίς να κινδυνεύεις να καταχωρηθείς στην κατηγορία των «συνωμοσιολόγων», που ίσως και να μη σ’ ένοιαζε…

Άλλωστε, πόσα από όσα έχουν «προφητεύσει» οι συγκεκριμένοι γραφικοί, δεν… επαληθεύονται στις μέρες μας…

 

Όμως, τώρα προέχει η ασφάλεια, να μην αρρωστήσουμε να μη χαθούμε. Τα υπόλοιπα, έπονται…

Και μ’ αυτά τα «υπόλοιπα» ασχολούνται οι… σκηνοθέτες, σεναριογράφοι και «φωτιστές» των κεντρικών δελτίων ειδήσεων και των πηχυαίων τίτλων, όχι σε εφημερίδες, αλλά σε ηλεκτρονικές σελίδες που κάνουν (θα πρέπει να ομολογήσουμε), πολύ καλά τη δουλειά τους…

 

Κι αν η «βουτιά» στην… ενημέρωση είναι μια συνήθεια χρόνων -και ξέρετε τι «βάσανο» είναι η συνήθεια- τότε ας γίνεται σε… πισίνα, ολυμπιακών διαστάσεων…

 

Η πανδημία εκτός από το προφανές, ενίσχυσε και την τάση για στοχοποίηση. Πρώτα, πόλεις και περιοχές της χώρας μας (ξέρουμε, εμείς…), ύστερα ηλικιακές βαθμίδες και μετά, γενικώς, συμπεριφορές…

 

Γιατί μπορεί αρχικά να απομακρυνθήκαμε από τα «εγγονάκια», αλλά στη συνέχεια… πήραμε το αίμα μας πίσω με τις ηρωικές και… νον-στοπ εξόδους μας -«γέροι άνθρωποι»… Όχι, είναι κανείς που ξεχνά τα… λεφούσια παππούδων και γιαγιάδων, στα μέσα της πρώτης καραντίνας, αλλά και μετά, που ξεχύνονταν «για ένα ψωμί» ή «για τα απροβέλ μου» (κι ας στοιβάζονταν τα αντιυπερτασικά στα οικογενειακά φαρμακεία) ή μια συγκέντρωση… «διά ασήμαντον αφορμήν» των μελών του ΚΑΠΗ της περιφερείας μας;

Σα να μην υπήρχε αύριο -που αν το καλοσκεφτείς, «δεν υπήρχε» κι… ας υπήρξε, τελικώς!

Αν υπάρχει έστω και λίγη από εκείνη την… ικμάδα τότε σίγουρα, θα έπρεπε να… εξεγερθεί, μετά τα «μηνύματα με ουρά» που αποστέλλονται εν είδει… φορολογικών ειδήσεων…

Διότι, τι σκέφτεται ο πάνω των 65 όταν …. «οι συμβολαιογράφοι συνιστούν στους γονείς τη μεταβίβαση ακινήτων στα παιδιά τους, ειδικά αν πρόκειται για πρώτη κατοικία, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις οι γονικές παροχές είναι αφορολόγητες», υπερθεματίζοντας στην «επισήμανση» «σχεδόν αφορολόγητη όμως είναι και η δωρεά μιας κατοικίας που περνάει από τον παππού και τη γιαγιά στα εγγόνια»… Ε;…

Αυτά παθαίνει κανείς, άμα αφήνει τα… «σούρτα-φέρτα» και επανέρχεται στο… «το τηλεκοντρόλ είναι ο καλύτερός μου φίλος» ή στο σερφάρισμα στο διαδίκτυο, εξαιτίας εκείνου του ψηφιακού σεμιναρίου για ηλικιωμένους που πραγματοποίησε η, πάλαι ποτέ, ΝΕΛΕ…

«Πιάνεις» το μήνυμα και… αλλάζεις κανάλι, με συνοπτικές διαδικασίες.

 

Στο επόμενο, βέβαια, ο κορωναϊός… κάνει πάρτι, δηλαδή, «σπάει» τα ρεκόρ στους διασωληνωμένους και μάλιστα «ήταν θέμα χρόνου να γεμίσουν οι ΜΕΘ στη Βόρεια Ελλάδα και να… χρειαστεί να γίνουν οι πρώτες αεροκομιδές»… Κι αφού γίνονται με C-130, αναρωτιέται κανείς, γιατί το ελληνικό κράτος… προικοδότησε την Aegean -γιατί, μετοχές δεν πήρε, όπως θα μπορούσε και θα όφειλε -και δεν κοιτάει να δώσει λίγα από τα οφειλόμενα εκεί που πρέπει- αλλά και τι σημαίνει για… την ποιότητα ζωής της «μετά covid εποχής» μας, όταν τα μόνα αισιόδοξα μηνύματα που λαμβάνουμε είναι από τα… βοθρολύματα…

Εν τω μεταξύ, τα κρούσματα, μπορεί να μειώνονται, αλλά δε μειώνονται παντού και περιοχές όπως η Λάρισα, η Μαγνησία, η Αιτωλοακαρνανία, η Λέσβος και η Πάτρα (χώρα, Θεσσαλονίκη και Σέρρες), «αυτή τη στιγμή βράζουν»…

Κυρίως «βράζει» η Πάτρα. Δηλαδή, η «Επιτροπή των Σοφών Επιστημόνων», που εστιάζει στην 30η Νοεμβρίου…  Γιατί, τι τις θέμε τις θρησκευτικές συγκεντρώσεις, που θα έλεγε και ο Χαρδαλιάς, που του έπεσαν τα κλειδιά κάτω απ’ τα ράσα του παπά και αναγκάστηκε όχι μόνο να τα σηκώσει, αλλά να φιλήσει και το χέρι του ιερωμένου…

Αχ, δύσκολη η ζωή για… καραντινάρχες…

 

Και τέλος πάντων, Δεν έμαθες από τον… «Άγιο Δημήτριο» στη Θεσσαλονίκη;

Δεν το πήρες το μήνυμα, που θες να γιορτάσεις και τον Άγιο Ανδρέα σου, κυρία… Πάτρα μου, που έχασες τις αλλοτινές σου δόξες… Τι να σου κάνει και το ΚΙΝΑΛ με το 8 τα εκατό του. Ποιος θα δώσει βάση, στο… ισχυρό πολιτικό επιχείρημα: «αν ζούσε ο Ανδρέας όχι μόνο κερί και… ψησταριές θ’ ανάβαμε…».

 

Αλλά, τα κρούσματα μειώνονται. Κι αν αυτό δεν είναι οδηγία προς τους «ναυτιλλομένους» της αγοράς, τότε τι είναι.

 

Γιατί είναι γνωστό, πως όταν μειώνονται οι ασθενείς, αυξάνονται οι πελάτες…

 

Είναι που ξημέρωσε και η… «μαύρη Παρασκευή» -ασορτί, με την κατάσταση που επικρατεί στην αγορά. Ίσως να φταίει που οι έμποροι έχουν «προστάτη» τον Ερμή… Γιατί εκτός των άλλων είναι και… ψυχοπομπός (κι ο νοών, νοείτω…)

Ε, να τα διαβάζουμε τα ψιλά γράμματα, που θα έλεγε κι ο «λοιμωξιολόγος της καρδιάς μας», κ. Τσιόδρας…

Αλλά κι ο Ερμής να «έλειπε», έτσι όπως ανακατεύεται η τράπουλα… «Αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις»…

Και Μπλάκ Φράιντεϊ και κλικ εγουέι και… φαρ εγουέι, το «θέμα» δε σώζεται με τίποτα. Για τους «μικρούς», εννοείται…

Γιατί, αυτοί πάνε να τα κάνουν όλα «e-shops».

Αλλά κι ο καταναλωτής (κυρίως, «καταναλώτρια») ας ξεχάσει και αλλεπάλληλες αλλαγές και… κατασκηνώσεις στα δοκιμαστήρια και «κόλλημα» στις βιτρίνες…

Άσε που δε θα έχει και καιρό για… παρατήρηση, με δεδομένο ότι θα είναι απασχολημένος και απασχολημένη να… μπαινοβγαίνει στις «ουρές» της καθημερινότητας. Να στέκεται και απλώς να περιμένει. Να κάθεται και να νομίζει ότι κινείται… Να την συντηρεί. Να την χάνει. Να μη χρειάζεται ούτε καν να την… καταπιεί…

 

Γιατί η «αγορά»… του μέλλοντός μας- θα είναι ηλεκτρονική και ανέπαφη…

Ασφαλή πράγματα…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σύνταξη: Ελευθερία Μούκανου

Φωτό: Απόσπασμα από το έργο του Νίκου Κεσσανλή «Ουρά», τοποθετημένο στον Σταθμό του Μετρό, στην Ομόνοια

Επιμέλεια: Τηλέμαχος Αρναούτογλου

 

Κοινωνικά
Πολιτιστικά
Τοπικά