Ατελείς πράξεις…

Το «παιχνίδι» ατέρμονο. Αν και η καραντίνα δεν αποδίδει θα δείξει πόσο απόδωσε όταν… λήξει. Παράνοια; Όχι, δα. Μπορεί το αποτέλεσμα να υποδεικνύει την ποιότητα του εγχειρήματος, η δυναμική του, όμως, πάντα βρίσκει τρόπο να «ξετρυπώνει» ακόμα κι όταν αυτό έχει, πλέον, εγκαταλειφτεί…

 

Έτσι, όταν παύσει ο «εγκλεισμός» και βγούμε στον… ήλιο, τότε τα κρούσματα, θα αυξηθούν, καθώς λένε κι οι Σοφοί -αν και δε χρειάζεται ούτε σοφία ούτε αυξημένη ευφυΐα για να εξαχθεί το συμπέρασμα.

Είναι η «δυναμική» που παίρνει τα ηνία... Αποδεικνύοντας τα κενά και τις ελλείψεις του μέτρου, καταρχάς από αυτούς που το έθεσαν σε ισχύ και στη συνέχεια, από εκείνους που κλήθηκαν να το τηρήσουν…

 

Όταν η πράξη δεν είναι… τελεία, έχει «ουρά».

 

Κι επειδή οι πράξεις δεν είναι τέλειες, οι «ουρές» πάντα θα… παρενοχλούν «τα έργα και τις ημέρες» των ανθρώπων…

 

Οι Έλληνες την έχουν ζήσει στο πετσί τους αυτήν την «παρενόχληση», από αιώνες…

 

Η μέρα απαιτεί μια… στάση. Στις 3 Δεκεμβρίου του ’44, η Αθήνα αιματοκυλίστηκε. Η μαύρη σελίδα της Ιστορίας μας, που αργότερα μάθαμε να την ανασύρουμε με τον… κωδικό «Δεκεμβριανά», υπενθυμίζει την πορεία των ατελών πράξεων…

 

Γιατί, λίγο μετά την απελευθέρωση… «όλοι ένιωθαν πως υπήρχαν θέματα που έπρεπε να λυθούν για τη χώρα αυτή, θέματα που δεν μπορούσαν να χρονίζουν άλλο», όπως είχε γράψει ο δημοσιογράφος των «Νέων», Κώστας Γαλανόπουλος σε ένα αφιέρωμα, στις 24 Μαρτίου του ’85…

Αυτά τα «θέματα», που γνωστά είναι, τουλάχιστον σε όσους βγαίνουν προς αναζήτηση της αλήθειας, δεν επιλύθηκαν. Αντίθετα και χρόνισαν και βάφτηκαν στο αίμα και ό,τι ακολούθησε -ο Εμφύλιος, δηλαδή- συνεχίζει να «βάφει» με μαύρο ή κόκκινο την πορεία της χώρας μας…

 

Είναι που τα έργα και οι ημέρες των ανθρώπων έχουν την τάση να κάνουν κύκλους, που, ως επί τω πλείστω, είναι και ομόκεντροι…

 

Καθώς τα χρόνια περνούν και η λήθη της ιστορίας και των «Σημειωμάτων της» είναι μια βολική συνήθεια, οι άνθρωποι παίρνουν την ζωή… από την αρχή.

Σα να μην υπάρχει συνέχεια, σα να μην αποτελεί αυτό που σήμερα ζούμε καθρέφτισμα και εν πολλοίς απόρροια των όσων προηγήθηκαν…

Σα να μην υπάρχει ένας… οδηγός χρήσης, που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμος και… αναπαυτικός, καθώς η γνώση το κάνει αυτό -μεταξύ άλλων: «αναπαύει»…

 

Γι’ αυτό και μερικές φορές, αυτοί που βγαίνουν προς αναζήτηση της αλήθειας μένουν με το στόμα… σε σχήμα αυγό: ακατανόητο το ατέρμονο παιχνίδι της ασάφειας που διασπείρεται σαν… «βάιρους», για να γίνει… «βάιραλ», που θα έλεγε και ο κύριος Μπαμπινιώτης που αγαπάει να βρίσκει τις «ρίζες» των λέξεων, σε όποια γλώσσα…

 

Όμως είναι και άλλες λέξεις πολύ οικείες… Τις αποφεύγουμε μετά μανίας, στην καλύτερη περίπτωση ή απλώς τις αγνοούμε, πιστεύοντας απλοϊκά πως, έτσι, τις… εξαφανίζουμε. Μόνο που εκείνες καταφέρνουν πάντα να βρίσκουν τον δρόμο…

 

Και κάνουν την παρουσία τους αφόρητα αισθητή, καθώς ό,τι ξεχνάς, ξεχνάς και τον πόνο του…

 

Γκρίνια. Εσωστρέφεια. Διχασμός… Λέξεις, που λειτουργούν σαν απογραφείς ολόκληρων τμημάτων της ελληνικής μας πραγματικότητας, που σαν το χαμστεράκι συνεχίζει το αέναο… τζόκινγκ του στο ασφαλές περιβάλλον ενός κλουβιού κι ενός απίστευτα ολισθηρού κυλίνδρου.

 

Γιατί, αν οι «εθνικές μας τραγωδίες» μπορούν να κρύβονται κάτω από το σεντόνι της «έξωθεν παρεμβάσεως», πώς μπορούμε να δικαιολογήσουμε την «τραγωδία» που αναβιώνουμε σε μια κρίσιμη περίοδο, όπως αυτήν που διανύουμε…

Περίοδος «υγειονομικού πολέμου»…

Αν το καλοσκεφτούμε, ένας πόλεμος με πραγματικά πυρά δε θα είχε τόσα θύματα…

 

Κι όμως, σε αυτήν ακριβώς την κρίσιμη στιγμή της ιστορίας μας, «μιλάμε» για «μαγαζιά» και «παραμάγαζα» που καταφέρνουν να μένουν ανοιχτά εν μέσω κρίσης να κρατούν το… πελατολόγιό τους και να βγάζουν «κερδοφόρους ισολογισμούς». Να σηκώνουν μπαϊράκι, ανάμεσα σε άλλα μπαϊράκια που δείχνουν κι αυτά κραταιά και έτοιμα να κρατήσουν το δικό τους «μερίδιο»…

 

Συγκρούσεις, ανάμεσα σε επιστήμονες και πολιτικούς, ο ρόλος του ΕΟΔΥ στην καταγραφή των κρουσμάτων και τις αποφάσεις που ελήφθησαν και λαμβάνονται βάσει αυτών, οι ευθύνες της Πολιτείας κατά το δεύτερο κύμα της πανδημίας, σέρνουν το… «εμφυλιοπολεμικό γαϊτανάκι» της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής μας…

 

Και προξενούν «ουρές» που δεν καταπίνονται… Γιατί «ο κόσμος» είναι κουρασμένος, απογοητευμένος, τα μαγαζιά -τα πραγματικά- είναι κλειστά, όπως «κλειστοί» κι οι… κύκλοι εργασιών τους, που οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί «μπάζουν από παντού» και η ανασφάλεια πρόλαβε να φρενάρει… στο «κόκκινο»…

 

Κι είναι και κάτι άλλο. Η πλειοψηφία του «κόσμου» την δούλεψε και μάλιστα με πολύ καλά αποτελέσματα (όπως αποδεικνύεται, κατά το πρώτο κύμα) την «ατομική ευθύνη» κι ας μην την πίστευε καν…

Κι ας γνώριζε πως πολλές «ατομικές ευθύνες» δεν κάνουν μία… συλλογική.

 

Ναι, οι ατελείς πράξεις, το έχουν αυτό. Εκτός, από «ουρές» ζητούν και αποδείξεις…

 

Όμως ο λογαριασμός δεν έρχεται παρά μόνον σε αυτόν που είναι διαθέσιμος ή απλώς εύκαιρος. Κι αυτός πάντα, ίσως γιατί αυτόν τον ρόλο καλείται να διαδραματίσει, είναι «όλοι εμείς»…

 

 

 

 

 

 

 

 

Σύνταξη: Ελευθερία Μούκανου

Επιμέλεια: Τηλέμαχος Αρναούτογλου

Κοινωνικά
Πολιτιστικά
Τοπικά