Η λαμπρή, διακοσίων πενήντα ετών, αμερικανική δημοκρατία, έχει πολλές αντίστοιχες ιστορίες να διηγηθεί… Ιστορίες με πραξικοπήματα και αναταραχές που άλλαζαν με το «έτσι θέλω» την πορεία χωρών, οδηγώντας τες στον μαρασμό, την εσωστρέφεια, τον διχασμό.

Με φόντο τα… ντόλαρς και το «τσιτάτο» του υπερούσιου έθνους: God saves America…

Να την λοιπόν, στη θέση που επεφύλαξε ξανά και ξανά σε άλλους…

Για λίγες ώρες, η υφήλιος παρακολούθησε ένα πραξικόπημα σε μια… «ακόμα χώρα-μπανανία»…

Αλλά ούτε για… αντιδάνειο, πρόκειται, ούτε για… θεία δίκη.

Είναι που η δύναμη γίνεται ανεξέλεγκτη. Κυρίως, όταν χάνεται…

Και η ιστορία, μέσες άκρες, γνωστή. Πρώτος διδάξας, ο Κρόνος.

Αποτρόπαια και.. αδιανόητα τα όσα συνέβησαν στο Καπιτώλιο. Αν και μάλλον, προβλεπόμενα. Γιατί, εδώ και χρόνια -και όχι μόνο την τελευταία πενταετία- συστηματική είναι η κακοποίηση των αξιών και των θεσμών της έννοιας της δημοκρατίας, από την… αμερικάνικη δημοκρατία. Απλώς, υποτιμήθηκε η εμπρηστική ρητορική του Τράμπ.

Και γιατί, όχι, δηλαδή. Πόσο πιο κάτω θα μπορούσε να πάει η υπερδύναμη με τον «τύπο», που… δεν έχει τρόπους, ούτε σχέση με το πολιτικό γίγνεσθαι (για μερικούς αυτό ήταν και καλό…), που τα «χώνει χοντρά» και ατσούμπαλα, όμοια με τον ίδιο, που η ανισότητα δείχνει την… ωραία της οδοντοστοιχία, χωρίς, ωστόσο, να αφήνει περιθώρια για ψευδαισθήσεις.

«Ορθώς» και υποτιμήθηκε…

Όπως υποτιμήθηκε η «γραμμή» που χάραξε τα τελευταία… 250 χρόνια, αλλά και πιο πίσω. Από την εποχή της ανακάλυψής της, ήταν φανερό, πως αυγό και κότα καμιά σημασία δεν έχουν ούτε για τον Κολόμβο ούτε ακόμα και για τις… διαφημιστικές του μέλλοντός της.

Γιατί η Αμέρικα δεν ανακαλύφθηκε. Επιλέχθηκε…

Για να δείχνει το νέο δρόμο, που μπορούσε να πάρει το ανθρώπινο γένος. Αυτόν, που θέλει τον ισχυρό να ενδύεται την αξία, ευτελίζοντας την… Γιατί την περιφέρει σα το λάφυρο ο κατακτητής και ταυτόχρονα κάνει ξεδιάντροπα, τον… θεματοφύλακα. Τον εγγυητή.

Κι αυτήν την παραδοξολογία τα έθνη την αντιμετώπισαν όπως οι… υπήκοοι τον γυμνό βασιλιά τους. Κι ούτε ένα παιδί, ούτε κι ένας τεντωμένος δείκτης…

Και καθώς, η «γύμνια» περνά, μες στους αιώνες, όχι σαν μια απολύτως φυσική κατάσταση, αλλά ως το πιο βαρύ και πολυτιμότερο ένδυμα, ριζώνουν τα χάσματα. Παγιώνονται, εν τη γενέσει τους.

Και δεν είναι τα προβλήματα που απορρέουν από τον αναχρονιστικό θεσμό των εκλεκτόρων και των διαφορετικών εκλογικών κανόνων στις διαφορετικές Πολιτείες, είναι που αυτό το σύστημα, υπογραμμίζει και ενισχύει τα χάσματα που προκαλούνται στην αμερικανική κοινωνία.

Που περηφανεύεται για τις ίσες ευκαιρίες και το δικαίωμα στο «διαφορετικό», ενώ ταυτόχρονα ρίχνει «κόκκινο» σε κάθε κρίσιμη και αναγκαία μεταρρύθμιση. Σε κάθε θεσμική τομή, ενισχύοντας το ρόλο των επιχειρηματικών συμφερόντων στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων…

Κι εκεί, αρχίζει η διαίρεση. Μια διχασμένη κοινωνία. Με την ανισότητα να τη διαπερνά σε όλα τα επίπεδα. Να παράγεται και να αναπαράγεται…

Γιατί αυτό ξέρει να κάνει το πολιτικό σύστημα. Και το κάνει καλά. Επειδή, το δοκίμασε πρώτα «έξω», πολλές φορές.

Γι’ αυτό είναι, τουλάχιστον, περίεργο που μένουμε με το στόμα ανοιχτό, από τη βεβήλωση του Καπιτωλίου. Ήταν αναμενόμενο και προδιαγεγραμμένο. Απλώς, μας έπιασε εξ απήνης. Γιατί, ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως ο «βασιλιάς», θα… έστρεφε ο ίδιος τον δείκτη στον εαυτό του. Δείχνοντας, αναιρώντας, αποδομώντας…  Γενικώς.

Αλλά, από την ίδια την πράξη, οι εικόνες σόκαραν περισσότερο. Γιατί αυτό είναι μαθημένες να κάνουν…

Μέλη του Κογκρέσου με αντιασφυξιογόνες μάσκες, αστυνομικοί με πολιτικά και περίστροφα στο χέρι. Μέσα στο Καπιτώλιο…

Με τις δυνάμεις της Εθνοφρουράς να επεμβαίνουν, τελευταίες, ύστερα από την εντολή του αντιπροέδρου Μάικ Πένς, για την αποκατάσταση της τάξης, καθώς άλλη μια απαγόρευση κυκλοφορίας επιβάλλονταν στην αμερικανική πρωτεύουσα και μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης έπαιρνε παράταση για δυο εβδομάδες…

Και η αμερικανική κοινωνία καλείται να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Αλλά, αυτή, συνεχίζει να εστιάζει στις εικόνες…

Είναι καιρός που η ζωή μιμείται την Τέχνη, καθώς στέρευσε από ιδέες.

Η επιδρομή στο Καπιτώλιο… προβλέφθηκε μερικές φορές από τον κινηματογράφο.

Η παλαιότερη προσέγγιση του θέματος είναι μια ταινία, επηρεασμένη από το αντικομμουνιστικό κλίμα που επικρατούσε στις ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.

«Επτά μέρες του Μαΐου».

Ένα πολιτικό θρίλερ του ’64, που αναμετράται με τον πολιτικό παραλογισμό…

Και τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Μόνον, ότι εν έτει 2021 κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο. Ούτε ο Αμερικανός Πρόεδρος. Κυρίως, αυτός…