Ο… Ύπνος τώρα δικαιώνεται

Δεν είναι που η Μέρκελ ξεστράτισε από τη συμφωνία των 27  κι άρχισε τις διμερείς συμφωνίες για την αγορά εμβολίων. Είναι, που όχι απλώς δεν κάνει εντύπωση, αλλά θεωρείται αναμενόμενη μια τέτοια πρακτική -κι ακόμα χειρότερα, οιονεί αποδεκτή…

Η γιαγιά Γεωργία, κάτι τέτοιες τις αποκαλούσε… μουζαβίρες. Αυτές, δηλαδή, (πάντα γυναίκες, ανεξαρτήτως… γειτονιάς και τάξης), που κρατούν… ορθό προφίλ αναμένοντας την ώρα που θα σου τη φέρουν εάν αυτό εξυπηρετεί τους σκοπούς τους (ή και όχι).

Και αντιλαμβανόταν την έννοια με όρους όπως η δολιότητα και η στρεψοδικία… Μεγάλα ατοπήματα για την ανθρώπινη φύση, έλεγε…

Γιατί, μπορεί, απλή γυναίκα να ήτανε -«κοιμίσα» δεν την έλεγες, πάντως…

Γι’ αυτό, αν υπάρχουν στοιχεία να κατατεθούν. Διαφορετικά, η «στοχοποίηση» των γιατρών περί ευθύνης τους για τυχόν… επιλογή ασθενών με κόβιντ σε ΜΕΘ και απλές κλίνες, «μέγα ατόπημα» πρέπει να θεωρηθεί, γιατί μπορεί να υποκρύπτει και δόλο…

Διότι, στην Ελλάδα εκκρεμεί η ρύθμιση του θέματος με την αστική ευθύνη των γιατρών που χειρίζονται ασθενείς με Covid 19 σε καιρό πανδημίας, παρά το γεγονός ότι έχει ζητηθεί από την κυβέρνηση να κινηθεί αναλόγως, όπως έχει συμβεί στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης...

Γιατί όπως τέθηκε από τον Κοντοζαμάνη, «αστική ευθύνη» φέρει ο θεράπων γιατρός και όχι το Σύστημα Υγείας, όπερ σημαίνει πως εάν κάποιος συγγενής θανόντα αποφασίσει (και μπορεί) να προσφύγει στη Δικαιοσύνη, θα προσφύγει κατά των θεράποντων ιατρών, εφόσον, σύμφωνα με τη δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Υγείας «κανένας συμπολίτης μας, που χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε μονάδα εντατικής θεραπείας δεν έμεινε εκτός μονάδας»…

Κι ας μη βιαστούμε να σκεφτούμε πως η «ρύθμιση» σημαίνει… «τακτοποίηση» και σπρώξιμο των σκουπιδιών κάτω από το χαλί. Ως ευρυθμία και αποφυγή χάους, πρέπει να το εκλαμβάνουμε.

Γιατί, αυτοί πολεμούν κι εμείς (όταν δε φοβόμαστε ή δεν.. πεθαίνουμε) τους χειροκροτούμε. Και τους λέμε ευχαριστώ και «μπράβο τους» και οι προσευχές μας, τους περικλείουν…

Όμως, δεν είναι και πολύ μακριά η εποχή, που γενικεύαμε με άνεση (είμαστε και… λάρτζ τύποι) και τους αποκαλούσαμε «φακελάκηδες»… Δεν είναι πολύ μακριά ο θυμός και η οργή μας, που οδηγούσαν γιατρούς στα δικαστήρια με τα προσημειωμένα φακελάκια στα χέρια… Και όχι άδικα…

Τώρα, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι αυτοί κρατούν στα χέρια τις ζωές των ανθρώπων. Και μαζί τους και οι υπόλοιποι… (εκείνοι που «καθαγιάζονται» στην κοινωνία των «μη αγίων»). Και κάνουν το καλύτερο -πολλές φορές και πέρα από αυτό…

Κι αυτή η «εικόνα» δεν πρέπει να αλλοιωθεί… Γιατί, αποτελεί βασικό αρμό στο κάδρο της ανθρώπινης υπόστασής μας, όπως αυτή προσπαθεί να «σταθεί», εν μέσω κοροναϊού…

 

Είναι, που έχουμε και τα «προηγούμενά μας»… Να μη θυμηθούμε τον… Κολοκοτρώνη (που κάτι τέτοιες μέρες, τον Ιανουάριο του 1821 ήταν στην Καρδαμύλη και συντόνιζε τα κρίσιμα βήματα λίγο πριν την έναρξη του Αγώνα)…

Να μην τον θυμηθούμε, γιατί εκεί που τον δοξολογούσαμε εκεί τον φυλακίσαμε (ναι, ναι, οι… καθαγιασμένοι έπαιξαν το ρόλο τους…).

Κι ας μη βιαστούμε να κρίνουμε ως «υπερβολική» τη σύγκριση.

Ο καθείς, με το βάρος της μοίρας του και της ευθύνης του…

Γι’ αυτό, τον νου μας. Ιδίως, σε αυτήν την περίοδο εκτάκτου ανάγκης, που διανύουμε… Σε συνθήκες πολέμου, η μόνη φρίκη ας είναι ο ίδιος ο πόλεμος και όχι το πλαίσιό του…

Αλλά, το θέμα δεν είναι προσωπικό. Δεν αφορά στον Κοντοζαμάνη που ίσως να είχε «κάτι» στο μυαλό του ή και τίποτα ή, όπως είπε, παραποιήθηκε η δήλωσή του. Γιατί, μπορεί και να ισχύει κάτι τέτοιο…

Είναι, όμως, που το σύστημα αρέσκεται να τοποθετηθεί ομάδες και… μονάδες σε παράταξη μάχης και να παρακολουθεί την έκβασή της. Που, συνήθως, έχει το επιθυμητό, γι’ αυτό, αποτέλεσμα…

Το ζήσαμε στα δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης. Με τα μπλόκα των αγροτών να «κόβουν» τη χώρα στα δυο -μαζί, και τις άλλες δραστηριότητες… Θυμάστε, τι μένος εκδηλώναμε απέναντι στους «συνδικαλιστές - αγρότες» και μοιραία σε όλη την επαγγελματική τάξη, εμείς, που ανήκαμε σε άλλες: αυτοκινητιστές, επαγγελματίες των αυτοκινητοδρόμων, απλοί πολίτες, σε αποστολή...

Όλοι προτάξαμε το «λειψό μας ψωμί» χωρίς να υπολογίζουμε πως κι αυτό, θα έφτανε να είναι από… ανώνυμο σιτάρι.

Ή την άγρια κόντρα, που και τώρα (και αεί) καίει, ανάμεσα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα…

Όχι, ότι και οι ομάδες (και οι μονάδες) δε φέρουμε ευθύνη. Απλώς, δεν «αναγνωρίζεται» (ένθεν κακείθεν). Είναι που απλώνεται βαριά στους ώμους και δεν τη θέλει κανείς. Κι έτσι, όπως όλοι είμαστε… ανεύθυνοι, μετακυλύουμε το βάρος στη διπλανή πλάτη.

Γι’ αυτό και δεν τα καταφέραμε με την ατομική ευθύνη, σε συλλογικό επίπεδο.

Ήθελε συντονισμένη προσπάθεια: από μονάδα, σε… ομάδα. Και κανείς μας δεν εκπαιδεύτηκε σε αυτό…

Και πορευόμαστε σαν το… εμπόριο, εν μέσω υγειονομικής κρίσης. Μας «κλείνουν», μας στοχοποιούν, μας παραπλανούν, μας εξαθλιώνουν κι εμείς θυμώνουμε, οργιζόμαστε και στρέφουμε τα βέλη μας στους άλλους πολίτες, φροντίζοντας να απεκδύουμε βεβαίως, από τις ιδιότητές τους, αυτήν, του πελάτη, που, ίσως να μας χρειαστεί στο μέλλον.

Σ’ ένα αόριστο και ασαφές μέλλον. Όπου το μόνο αποτύπωμα που απαιτεί είναι το ψηφιακό.

Κι έτσι βαδίζουμε. Καθώς τα «κλικ» δεν κάνουν θόρυβο, συνεχίζουμε τον… ύπνο που (δικαίως) μας έχει οδηγήσει ως εδώ…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σύνταξη: Ελευθερία Μούκανου

Επιμέλεια: Τηλέμαχος Αρναούτογλου

Κοινωνικά
Πολιτιστικά
Τοπικά