Σαν τον κοιτάς, με τα νερά-σπαθιά να αιωρούνται, νιώθεις ευλογημένος…

Γιατί ζεις σε έναν τόπο, που η φύση απλόχερα τον δώρισε. Κι ας σε χτυπά από παντού^. κι ας σε συμπαρασύρει σαν κενό χαρτί κόντρα στον σφοδρό άνεμο^. κι ας σε σηκώνει ψηλά απότομα, πριν καν προλάβεις να σκεφτείς για ένα δίκτυ ασφαλείας…

Αυτό, το λες «πρωτόγνωρο». Γιατί, αν και έχει το συνήθειο να σε επανατοποθετεί συχνά-πυκνά σ’ αυτήν, την ίδια «βάση», ο καταρράκτης στον Λειβαδίτη αναγνωρίζει πως τα συναισθήματα ποτέ δεν είναι τα ίδια, όταν δοκιμάζονται με την απόλυτη ομορφιά…

Για τα υπόλοιπα, έχω τις αμφιβολίες μου. Καθώς… «τα έχουμε δει όλα» και τα καινούρια, μοιάζουν πάντα, με αποδόσεις του ίδιου θέματος. Μικρές παραλλαγές, για να μας κρατούν σε εγρήγορση… Να μη βαριόμαστε. Για να περνούν οι εποχές με την ψευδαίσθηση μιας πρωτοτυπίας που αγαπάμε να εγκύπτουμε, σχεδόν από την αρχή.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον κορωναϊό. Την πανδημία, την λες και «πρωτόγνωρη»… Η παγκόσμια κοινότητα κλήθηκε να αναμετρηθεί με μια άλλη πραγματικότητα. Καταρχήν να καταφέρει να επιβιώσει. Να συνεχίσει να υπάρχει…

Η παγκόσμια κοινότητα… πλην Κίνας. Γιατί εκείνη, ήξερε από το 2004. Όσο εξελιγμένο το μοντέλο του 19, η κατάσταση, μέσες-άκρες, ήταν αυτή που γνώριζε και αντιμετώπισε, περίπου, «εντός των τειχών», τότε…

Και τώρα, συνεχίζει, μαζί με τους υπόλοιπους. Αυτό που διαφοροποιείται, δεν είναι τόσο, το ενισχυμένο προφίλ του ιού, αλλά η παραδοχή πως η… τεχνογνωσία της δεν είναι αρκετή, καθώς δεν εξελίχθηκε, ως όφειλε…

Αντιστοίχως, θα μπορούσε κανείς να πει πως και η κακοκαιρία που έπληξε σφοδρά τη νότια Ελλάδα και ιδιαίτερα την Αττική είναι μια… καινοφανής κατάσταση. Αν και λέξεις όπως «πλήττω» και «σφοδρός», εσωκλείουν μια... κάποια σχετικότητα

Γιατί, καθώς κατηφορίζεις την Ελλάδα, το κλίμα γίνεται αταλάντευτα φιλικό, «οικείο» σε πορείες και επιδιώξεις των ανθρώπων. Κι όταν οι… παραφωνίες, λειτουργούν σαν εκείνες τις «εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα», τότε αυτές  οι πορείες και επιδιώξεις μένουν στα μισά. Κοντοστέκονται, καθώς είναι προγραμματισμένες για πιο… «βατά» πεδία. Και το μάνιουαλ δεν έχει πρόσθετες σελίδες…

Γι’ αυτό ζήτησε ο πρωθυπουργός «Υπομονή». Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, η προτροπή συνοδεύτηκε από μια άνω τελεία… Όχι σαν την υπομονή που ζητά από το πανελλήνιο για την πανδημία…. Που «χάσκει» μόνη κι έρημη -άντε και με… τίποτα αποσιωπητικά που δίνουν κι έναν δραματικό, σχεδόν, εφιαλτικό, τόνο…

Αυτή η «υπομονή» είναι πεπερασμένη. Και το διάστημα είναι τόσο, όσο οι άνθρωποι (που δεν ξέρουν) να αντιμετωπίσουν το σφοδρό καιρικό φαινόμενο. Ή μέχρι εκείνο να ολοκληρώσει το έργο του και να αποχωρήσει, αφήνοντας τα σημάδια, πίσω του…

Αλλά, ούτε και η κεντρική διοίκηση ξέρει ή τέλος πάντων δεν έχει εξασκηθεί… Κι ας καταρτίζει η ίδια, τα Σχέδια Εκτάκτων Καιρικών Φαινομένων, ανά την επικράτεια. Γιατί, άλλο, η θεωρία κι άλλο η πράξη. Η τελευταία, σε περιμένει στη γωνία, όχι απαραίτητα με μια απειλητική διάθεση, αλλά, σίγουρα, με την υποχρέωση, που την ακολουθεί να σου διδάσκει «επί τόπου»… κάνοντάς σε συμμέτοχο.

Αυτό, ωστόσο που «κόστισε» στην αναμέτρηση με την πρωτοφανή κακοκαιρία, ήταν η «βλάβη». Η αποτυχία του συστήματος να κρατήσει τον πολιτισμό στο επίπεδό του. Το σκοτάδι που προκλήθηκε από τις απανωτές και οριζόντιες διακοπές ρεύματος, μεγεθυμένο από το απέραντο λευκό τοπίο, δεν μπορούσε παρά να αναδείξει με έμφαση τα αποτελέσματα που ακολουθούν την ήττα: Απογοήτευση, φόβος, θυμός, ανημποριά.

Αυτά δεν τα θέλεις για συμμάχους, κυρίως στις μέρες που διανύουμε. Η αίσθηση της απόλυτης μοναξιάς -άλλο ένα χαρακτηριστικό που περικλείει το ίδιο το σκοτάδι- δεν τη χρειάζονταν οι άνθρωποι, που αντιμετωπίζουν έναν καθολικό περιορισμό, που η ζωή έχει αλλάξει γι’ αυτούς τους -από πάντα- φροντισμένους, τακτοποιημένους, εκλεκτούς -σε σχέση με τους υπόλοιπους.

Κι ίσως, περισσότερο και από την επέλαση του χιονιά, περισσότερο και από τις δύσκολες ώρες μέσα στο κρύο και τον φόβο, ήταν η αποδοχή της… αλλαγής κατηγορίας τους. Ίδιοι, ανάμεσα σε άλλους «ίδιους»… Και με την επισήμανση, πως οι τελευταίοι, διαθέτουν προϋπηρεσία στη δοκιμασία, γενικώς…

Γι’ αυτό, η υπομονή «μέτρησε» περισσότερο, παρότι δεν κράτησε πολύ. Που κινδύνεψε να τιναχθεί στον αέρα πολύ πριν τη «λήξη συναγερμού». Γιατί, ο άνθρωπος, πάντα, τη μοίρα του ντόμινο ακολουθεί. Κολλημένος, ανάμεσα στο πριν και το μετά, στο προηγούμενο και το επόμενο… Απόλυτα εξαρτώμενος από τις λειτουργίες των ανωτέρων, οι οποίες προσδιορίζουν τις δικές του αντιδράσεις -ένθεν κακείθεν…

Αν, λοιπόν, θεωρείται «ντροπιαστική» η απόφαση των επιχειρήσεων ντελίβερι να αφήσουν τους οδηγούς τους στο έλεος του χιονιά, διακινδυνεύοντας την ίδια τη ζωή των εργαζομένων τους για έναν τζίρο, εν καιρώ πανδημίας και… «παν-μηδείας, όπως κάποιος πολύ εύστοχα έγραψε, το ίδιο ντροπιαστική είναι και η επιλογή των πολιτών να ζητούν αυτές τις υπηρεσίες, τις τόσο δύσκολες ώρες… Γιατί κάποια στιγμή, εκτός από την προσφορά και η ζήτηση πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της. Κάποτε εκείνο το… πεινασμένο «εγώ», θα πρέπει να πάει για ύπνο νηστικό, αναλογιζόμενο όλα εκείνα τα παρατεταγμένα «μισά», που δεν είναι σε θέση να φτιάξουν το «εμείς», εάν δεν απολέσουν το στενό πλαίσιο της ατομικότητάς τους…

Και καθώς οι Βόρειοι παρακολουθούμε, με μια μπόλικη δόση ειρωνικής συγκατάβασης, τους συμπατριώτες μας -«κάτω»- να παλεύουν με μερικές… φτυαριές χιονιού, που παραλύουν το άπαν, η γνώση, η εμπειρία, η προσαρμοστικότητα, πάντα ξεπετιούνται για να επικυρώνουν αντιθέσεις, ανισότητες, διακρίσεις που βρίσκονται, όμως… εντός πλαισίου, εντείνοντας το γενικό παράδοξο, που βιώνουμε. Που χαλούν την επιφανειακή ομοιομορφία.

Τη «σούπα». Σ’ αυτήν, που όλοι μαζί «κολυμπάμε», αυτόν τον τελευταίο χρόνο…

Κι ίσως τελικά, αυτό που η πανδημία μπορεί να μας προσφέρει είναι η επίγνωση πως τόσοι «διαφορετικοί» και τόσοι «άλλοι» καλούνται να μπουν στο ίδιο… κάδρο, αφήνοντας και διαφορές και ανισότητες, ετερόκλητες επιθυμίες και επιδιώξεις εκτός κορνίζας… Η κατανόηση, ότι η συμμετοχή στο «όλον» δεν καταρρίπτει το «ένα», αντίθετα, το ενισχύει και το γιγαντώνει, ως σύνολο…

Υπερβαίνοντας το «πλαίσιο»…

Γι’ αυτό, αν τα νερά του, μας… «σουβλίζουν» μη στέκουμε παραπονεμένοι να κρατάμε τα πονεμένα μας πλευρά… Και κυρίως να μην κρατούμε κακία στον… Καταρράχτη. Να τον ευγνωμονούμε πρέπει, που μας έδωσε την ευκαιρία να αντιπαρατεθούμε με τον πόνο, που εμείς προκαλούμε στον εαυτό μας και τους άλλους. Και να έχουμε τα μάτια πάνω του.

Γιατί, εκείνα, ξέρουν πώς να λένε «ευχαριστώ»…

Εμείς δεν μπορούμε. Δε μάθαμε πώς να το κάνουμε, δηλαδή…