Βάλε «Μάρτη»…

Γιατί δεν είναι η λαϊκή παράδοση που το επιβάλει. Είναι που η πανδημία λες και το έβαλε σκοπό να τα ανατρέψει όλα. Να μας αφήσει χωρίς απαντήσεις και αποκούμπια. Να προσθέσει στο αδιέξοδο, περισσότερο… Να επιβληθεί στις «σταθερές» μας και -χειρότερα- να τις στρέψει εναντίον μας. Ώστε να μην αναγνωρίζουμε πια -πέρα από πρόσωπα- κι αφετηρίες. Και να μην περιμένουμε ούτε χρώματα ούτε χελιδόνια…

 

Ελπίζω, όλοι να στρίψαμε το βραχιολάκι μας και να βάλαμε περισσότερο λευκό, με μια διάθεση να… ισοφαρίσουμε την «ατμόσφαιρα». Γιατί το κόκκινο έχει ενοχοποιηθεί προ πολλού και δεν «φτουράει». Στέκεται εκεί βάφοντας αδιάκριτα τον γεωγραφικό μας χάρτη και φωνάζει: «κίνδυνος», «αρρώστια», «θάνατος»… Όμως, ήδη, οι πρόγονοι έχουν… προνοήσει, όταν οι μύστες στα Ελευσίνια Μυστήρια έδεναν την «κρόκη», ένα κόκκινο υφάδι στο δεξί πόδι και το αριστερό τους χέρι, όταν περνούσανε τη γέφυρα που θα τους έβγαζε στη θάλασσα…

 

Σαν επισήμανση και σαν «σημείο» να το εκλάβουμε και να προχωρήσουμε χωρίς αναπαμό. Γιατί είμαστε, λέει, στην κορύφωση, δηλαδή, την «έξοδο» και όπως και με τα αρχαία δράματα, αυτή πάντα ακολουθείται από τον «θρήνο», την κατάληξη και το ηθικό της δίδαγμα. Κι εμείς, ως θεατές, για να ταυτιστούμε, πρέπει να το βιώσουμε με τρόπο έντονο, οξύ…

Αλλιώς, πώς;

 

Κι αν είναι Μάρτης του μεταιχμίου, καμία αντίρρηση. Έχουμε βογκήξει από αλλαγές, παραλλαγές και μεταβάσεις. Από οριοθετημένα «πριν» και «μετά», που άλλοι αποφασίζουν με απόλυτη αποφασιστικότητα, χωρίς να νοιάζονται ποτέ για… του χρόνου τη σχετικότητα.

Και που μέχρι να σχεδιαστούν να ολοκληρωθούν και να σερβιριστούν, εμείς «παίζουμε» τις παρατάσεις… Και με το «κομμάτι» ο κόσμος περνάει τον καιρό του… Αποζητά το «μέτρο» του, βολεύεται στο «λίγο», λες και το «όλον», απαιτεί μεγαλύτερη θυσία από αυτήν την οποία ήδη κάνουμε -την ίδια την ζωή...

Ίσως, μάλιστα να μην υπήρχε πιο ταιριαστός, από τον μήνα που ήδη διανύουμε γι’ αυτήν τη διαδικασία. Ο μήνας που προετοιμάζει την αναγέννηση, την αναδημιουργία, που εγγυάται το «αεί»…

 

Γι’ αυτό και συνεχίζουμε την καραντίνα μέχρι τις 15 κι εντύπωση δεν μας κάνει. Αναμενόμενο, σου λέει. Αφού ο συνωστισμός απαγορεύεται εκτός κι αν πας σχολείο ή στο σούπερ μάρκετ. Εντάξει, το εμπεδώσαμε και να σταματήσουμε να κάνουμε σαν παιδιά. Εδώ ολόκληρος Χαρδαλιάς δάκρυσε.. Τσίπα δεν έχουμε; Την τσίκνα ονειρευόμαστε; Ας την βγάλουμε «καθαρή», μέχρι την Καθαρά Δευτέρα κι ύστερα βλέπουμε…

 

Άλλωστε, πρέπει να θεωρούμε ότι βρισκόμαστε «στο κόκκινο» ακόμη κι αν είμαστε κίτρινοι, καθώς ο συγκεκριμένος χρωματικός προσδιορισμός δεν προκρίνεται ούτε για την φερεγγυότητα ούτε και την σταθερότητά του. Γιατί «σήμερα είσαι κι αύριο δεν είσαι»… Γι’ αυτό και οι εντολές λαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο που επιβάλλονται: οριζοντίως και έχουν όλοι το κεφάλι τους ήσυχο. Που δεν το έχουν…

 

Γιατί, σε σχέση με το λοκντάουν του περασμένου Μαρτίου, τα μέτρα αποδίδουν σε ποσοστό 45%. Όπερ έστι μεθερμηνευόμενον πως κάτι δεν κάνουμε καλά. Πως κουραστήκαμε κι αρχίσαμε να βγάζουμε τη μάσκα και μάλιστα σε μια περίοδο που θα έλεγε κανείς ότι επιβάλλεται…

Κι όπως και στην αρχή, έτσι και τελευταία, οι χειρουργικές… «σκουλαρίκια», φοριούνται πολύ… Όπως και η μάσκα-δήλωση: «μόλις χειρούργησα». Όμως, χωρίς περαιτέρω πληροφορίες περί της διαδικασίας…

Γι’ αυτό και οι ειδικοί βαράνε τους κώδωνες περί ενός «τίμιου και σκληρού λοκντάουν»… Κι ας εκλαμβάνουμε εμείς τους ήχους τους, ως… «ώρα για διάλειμμα»…

 

Κι όταν οι… μάσκες πέφτουν, οι περιοχές παραμένουν κόκκινες και… «κόκκινη» γίνεται και η ανησυχία για τις αντοχές του ΕΣΥ. Και το γαϊτανάκι πιάνεται (όχι ότι αφέθηκε και ποτέ…) από τους νοσοκομειακούς γιατρούς που κι αυτοί κρούουν τις δικές τους… κουδούνες, καθώς από την περασμένη Δευτέρα, υπάρχει «ένα εκρηκτικό μείγμα με ταυτόχρονη αύξηση της προσέλευσης των ασθενών προς νοσηλεία τόσο, για κορωναϊό, όσο και για λοιπή νοσηρότητα»…

Εμ, κι αυτή, επειδή έκανε έναν χρόνο υπομονή, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Τι δηλαδή, ξεμείναμε από καρδιαγγειακά, καρκίνους και εγκεφαλικά, επειδή μας πήρανε φαλάγγι τα κύματα του κορωναϊού;

 

Γι’ αυτό και οι γιατροί βρήκαν την ευκαιρία να μιλήσουν για προσπάθεια αντιμετώπισης της κατάστασης, έστω και στο παρά πέντε… Να ενισχυθεί, δηλαδή το δημόσιο σύστημα περίθαλψης με προσωπικό και υποδομές.

Κοινώς, εκείνες οι μόνιμες προσλήψεις, που η κυβερνητική φιλοσοφία, μάλλον τις αντιλαμβάνεται σε γεύση ρετσινόλαδου να μπουν στη διαδικασία της… κατάποσης (όπως, τα «παλιά» παιδιά το μουρουνόλαδο -με κλειστά μάτια), αλλά και να αξιοποιηθούν και κτιριακές νοσοκομειακές δομές του δημοσίου, οι οποίες, λέει, υπάρχουν κι αραχνιάζουν. Και «από δίπλα», θέτουν και τη δραστηριοποίηση του τεχνικού τομέα που θα αναλάβει την ανακαίνιση και τον εξοπλισμό, για να μπορέσουν αυτές να λειτουργήσουν…

Να πώς δουλεύονται τα… γαϊτανάκια -μέρες που ’ναι…

 

Γιατί ούτε η παράδοση ούτε οι μύστες έχουν για όλα λύση. Καλά θα ήτανε να φοράς το μαρτάκι σου και εκτός από το κάψιμο του πρώτου ανοιξιάτικου ήλιου να γλίτωνες κι από τον κορωναϊό, τη λοιπή νοσηρότητα και τη… νοσηρότητα, γενικώς.

Να περνούσες τη γέφυρα και να έβγαινες στη θάλασσα.

Κι ύστερα, καθώς έβλεπες το πρώτο χελιδόνι, να περνούσες το βραχιολάκι σε μια τριανταφυλλιά να το πάρουν τα πουλιά και να χτίσουν τη φωλιά τους.

Να ήσουν μέρος, δηλαδή, μιας φυσικής ακολουθίας. Που δε χρειάζεται «πριν» ή «μετά», οριοθετήσεις, μεταίχμια και παρατάσεις…

Μόνον πίστη, στην αέναη συνέχεια -και συνέπεια- του Χρόνου.

 

 

Σύνταξη: Ελευθερία Μούκανου

Επιμέλεια: Τηλέμαχος Αρναούτογλου

Κοινωνικά
Πολιτιστικά
Τοπικά