Βία, η επιθετικότητα. Και σαν αυθύπαρκτη παράμετρος γεννά ασύστολα τα «μικρά» της, που γιγαντώνονται και πνίγουν κάθε διάθεση για ορθό λόγο, ψύχραιμη αντιμετώπιση, συλλογισμό...

Γι’ αυτό κι όταν ο κ. Κούγιας ξετυλίγει την υπερασπιστική του γραμμή, έτοιμος να την επιβάλει στους άλλους και να τους καταπιεί εάν δε συμμορφώνονται μαζί της, μόνον ένα πρέπει να προβληματίζει: η αντίδραση των άλλων…

Μπορεί την επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 21 να μην τη γιορτάσουμε, ένεκα της πανδημίας, αλλά την πανδημία, θα την… τιμήσουμε. Γιατί την έχουμε «φρέσκια» και ταυτίζεται με την αντίληψη για τα… καινούρια κοσκινάκια -ακόμα και για κείνα που δεν «στολίζονται». Άλλωστε, κι αυτή «ιστορική επέτειος» είναι και ετοιμάζεται να γράψει τις δικές της σελίδες στην εθνική μας ιστορία. Καθώς, οι πόλεμοι -κυρίως οι παγκόσμιοι- «μοιράζονται» σε… τεύχη, όταν τελειώνουν…

Κι αντί, για ηρωική Έξοδο, θα κάνουμε μια ακόμα «Είσοδο», για να θυμηθούμε κι εκείνες τις μέρες του περασμένου Μάρτη, τότε δηλαδή, που ξεκίνησαν όλα και δε λεν να τελειώσουν. Και το φως στο τούνελ δε φαίνεται ούτε ως προοπτική, τόσο, που εύλογα αναρωτιέται κανείς μην έβαλε το χεράκι της η… ΔΕΗ. Μη μας έκοψαν το «ρεύμα» και χειρότερα, προκαταβολικά. Μην ήταν προδιαγεγραμμένη αυτή η εξέλιξη, καθώς, όλα έχουν ειπωθεί και η πρωτοτυπία μετοίκησε σε άλλον πλανήτη.

Μήπως θα πρέπει πλέον να συμμορφωθούμε με την ιδέα, πώς από δω και στο εξής, θα προχωράμε βάσει σεναρίου -ενίοτε λογοκριμένου.

Ας μην ξεχνάμε όμως πως η χώρα βρίσκεται ακόμα εν μέσω καραντίνας. Ουσιαστικά, τίποτα δεν έχει αλλάξει από την 7^η Νοεμβρίου που να υποστηρίζει την επιλογή ενός σκληρού λοκντάουν. Γιατί, σε συνθήκες λοκντάουν ζούμε τέσσερις μήνες τώρα. Μόνον με κάποιες κατά τόπους ανατροπές όταν πρόκειται για εντατικοποίηση των μέτρων ή και διαφοροποιήσεις, όταν οι κοινωνίες παίρνουν το πράσινο φως για μια κάποια δραστηριοποίηση.

Όμως, ο κίνδυνος δηλώνει ασφυκτικά «παρών». Μας στοχεύει όλους και είναι ικανός να μας πετύχει όλους, ακόμα κι αν η θέση του βρίσκεται πολύ μακριά από μας. Ακόμα κι αν αναμοχλεύεται και συντηρείται από άλλους και όχι από μας. Ακόμα κι αν αποτελούμε μια «παράπλευρη» απώλεια, που ο διπλανός μας την προκάλεσε…

Ίσως τελικά να… καμωνόμαστε ότι ζούμε υπό περιορισμό. Μια κοινωνία που κοιτάει να φαίνεται έντιμη. Για τους γνωστούς οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους που, κυριολεκτικά μας ανασταίνουν, από την μεταπολίτευση, τουλάχιστον και μετά…

Γιατί και η συνήθεια δύσκολα κόβεται -κυρίως η κακή. Αυτή, που είναι εύκολη και βολική. Αν το καλοσκεφτούμε, πάνω σε τέτοιες, θα πρέπει να στηρίχθηκαν πολλές ενήλικες ζωές. Οι ζωές μας.

Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να πείσεις ένα τετράχρονο να μη βυζαίνει το δάχτυλό του; Γιατί πρόκειται για μια προσπάθεια αφύσικα μεγάλη, σε σχέση με την ίδια τη χρονική της διάρκεια. Μια προσπάθεια επίπονη που προαπαιτεί δημιουργικότητα, κατά το δοκούν, αλλά κυρίως υπομονή. Αυτήν, με την οποία, θεωρητικά, έχουμε γίνει «κολλητοί» τον τελευταίο χρόνο.

Μα, έτσι εύκολα εκπαιδεύονται οι Έλληνες στις έννοιες και τις πρακτικές;

Άλλωστε, η υπομονή -και μάλιστα σε «κοινή θέα», αν και προϋποθέτει προσωπική ή ατομική προσπάθεια για να εμπεδωθεί- ήταν το «τσιτάτο» της εποχής των μνημονίων. Μετά, φυσικά, από το πρώτο… αντιδραστικό σοκ. Με τη… συντροφιά της ή έστω με κάτι που της έμοιαζε, πορευθήκαμε εκείνη τη δεκαετία που φαντάζει τόσο μακρινή, σαν μια άλλη εποχή, βουτηγμένη στο βυθό του χρόνου, που αφορά σε κάποιους άλλους, ανθρώπους, που τώρα, ίσως και να μην υπάρχουν… Και είναι αλήθεια, πως δεν «υπάρχουν»…

Μ’ αυτήν την ίδια, καλούμαστε να τα βγάλουμε πέρα, σ’ αυτήν τη δεύτερη δοκιμασία, που δεν έχει τελικά, τόσο μεγάλη απόσταση από την πρώτη. Ας μη τα βάζουμε με το χρόνο που δε… συμπαρατάχθηκε ανάλογος με την αντίληψη που είχαμε εμείς γι’ αυτόν…

Άλλωστε, το μαγκανοπήγαδο πάντα σκοτεινό είναι και οι ατέρμονοι κυκλικοί βηματισμοί έχουν την τάση να χάνουν την περίμετρό τους, πολύ γρήγορα.

Γι’ αυτό και απαιτείται επαναπροσδιορισμός των αποστάσεων… κέντρου και ακτίνας. Στόχου και τρόπου…

Γιατί, τι νόημα έχει ένα σφιχτό πρόγραμμα, όταν δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Σαν.. η συζήτηση με τον διατροφολόγο να αφορά σε κάποιον άλλον και τα γραμμάρια τροφής προσωποποιούνται μόνον όταν είναι περισσότερα. Όταν εγγυώνται μικρότερη προσπάθεια, λιγότερο κόπο…

Γι’ αυτό και ο συμπληρωματικός τίτλος που είχε προαναγγελθεί από την αρχή της εβδομάδας… «Έντιμο λοκντάουν». Γιατί, σειρά, μετά την ατομική-συλλογική και την πατριωτική μας ευθύνη, έχει το φιλότιμό μας. Και κάποιοι είναι έτοιμοι να πάρουν το ρίσκο για μας.

Δώρον άδωρον… Σε περιόδους κρίσης, δύσκολα εξάγονται ασφαλή… κοινωνιολογικά συμπεράσματα. Γιατί η αρχή έχει όρεξη, ζέση, δυναμική, αλλά με προδιαγεγραμμένη την πορεία τους…

Μπορεί να έχει περάσει ένας χρόνος, αλλά όλοι θυμόμαστε Μητσοτάκη – Χαρδαλιά και λίγο Τσιόδρα να μας πλέκουν το εγκώμιο, για τον τρόπο που σταθήκαμε, στον πρώτο καθολικό μας εγκλεισμό, παρά τα όσα τραγικά, ευτράπελα, αστεία, ανόητα, συνέβαιναν, εν τω μεταξύ…

Επί της ουσίας δεν είναι «ποια μέτρα», αλλά γιατί «τα μέτρα πρέπει να εφαρμοστούν απ’ όλους». Γιατί υπάρχουν και οι… ξεχασμένοι από την αρχή της δεύτερης καραντίνας που συνεχίζουν με αποφασιστικότητα. Που δε σκέφτηκαν να κάνουν πάρτι ή να πάνε σε ένα ή ότι το «ξέσκασμα» είναι συνυφασμένο με το αυτοκίνητο -που είναι απολύτως σεβαστό, δηλαδή…

Που ζουν την καθημερινότητα κόβιντ, σαν… σπασικλάκια, έτοιμα για πανελλήνιες.

Που προτιμούν τις «φυσιολογικές συνθήκες» ακόμα και σε περιόδους μη φυσιολογικές.

Κυρίως επειδή γνωρίζουν πως η ποιότητα της δράσης καθορίζει και την αντίδραση.

Γιατί αν είναι επιθετική, απροσδιόριστη, ανούσια, τέτοια θα είναι και τα αποτελέσματά της.

Και οι ατέρμονοι κυκλικοί βηματισμοί εκτός από ανεπαρκείς, μπορούν να προκαλέσουν και ναυτία…