Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή περιγράφεται ένα θαύμα του Χριστού μας. Ο Χριστός αναδεικνύει πόση ευλογία προσπορίζει η προσευχή, η μέριμνα, η ενέργεια, όχι υπέρ του εαυτού μας, αλλά υπέρ του άλλου.

Αφορμή λαμβάνει ο Χριστός από τέσσερις φίλους, οι οποίοι όταν άκουσαν ότι ο φημισμένος Διδάσκαλος με τα τόσα θαύματα βρισκόταν σ’ ένα σπίτι στην πόλη τους, την Καπερναούμ, αμέσως σκέφτηκαν τον πέμπτο φίλο τους, ο οποίος ήταν τελείως παράλυτος και ανίκανος να κινηθεί. Έσπευσαν, λοιπόν, να τον φορτωθούν μ’ ένα κρεβάτι στους ώμους τους, για να προσεγγίσουν τον Διδάσκαλο, πιστεύοντας στο θαύμα. Φθάνοντας στο σπίτι όπου φιλοξενούνταν ο Χριστός, είδαν πλήθος λαού, τόσο ώστε δεν μπορούσε κανείς ούτε στην πόρτα να σταθεί, όχι να περάσει.

Δεν απογοητεύονται, ούτε παραιτούνται από τον στόχο τους. Αναζητούν λύση και την βρίσκουν. Σκαρφαλώνουν στις στέγες των γειτονικών σπιτιών, πάντα με τον παράλυτο στους ώμους, ξηλώνουν ένα σημείο της στέγης και κατεβάζουν τον φίλο τους με το κρεβάτι, ακριβώς μπροστά στον Χριστό, ο οποίος δίδασκε τον λαό.

Βλέποντας ο Χριστός την τόση πίστη των τεσσάρων ανδρών που τόσα υπέμειναν και κοπίασαν χάριν του φίλου τους του παραλυτικού, χαρίζει δώρημα θαυμαστό στον παραλυτικό, χάριν του οποίου όλοι ενήργησαν. Δεν τον θεραπεύει, αλλά κάνει κάτι πολύ ανώτερο. Τον διαβεβαιώνει: « Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου»!

Αυτό που είπε ο Χριστός, πρακτικά δεν ήταν αυτό που επιθυμούσαν οι πέντε φίλοι. Κι όμως, κανείς τους δεν αντιδρά! Κανείς τους δεν διαμαρτύρεται για να εκβιάσει τον Διδάσκαλο να δώσει αυτό που εμμέσως πλην σαφώς του ζητούσαν. Αντιδρούν, όμως, όσοι πoτέ έως τότε δεν νοιάστηκαν για τον παραλυτικό. Μια ομάδα Φαρισαίων που βρισκόταν μέσα στο οίκημα, όχι για να ωφεληθούν, αλλά για να βρουν αφορμή, να κατηγορήσουν τον Χριστό ότι ο λόγος Του περί αφέσεως αμαρτιών είναι βλασφημία, καθώς μόνον ο Θεός μπορεί και συγχωρεί αμαρτίες. Στη σημερινή περικοπή αναδεικνύεται πόσο σημαντικό είναι να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο, να ενεργούμε ο ένας υπέρ του άλλου, να θυσιαζόμαστε ο ένας υπέρ του άλλου.