«Παρά τό ἐλεύθειν ὅπου ἐρᾶ τίς»... Δηλαδή, «να πηγαίνει κάποιος εκεί όπου αγαπάει/επιθυμεί». Αυτή, λοιπόν είναι μια… προσέγγιση της ετυμολογίας της λέξης «Ελευθερία».

Επομένως, δεν αρκεί να μην είσαι υπόδουλος, για να είσαι ελεύθερος -που συνιστά προϋπόθεση… Αλλά, αν το καλοσκεφτούμε είναι ο τρόπος που βαδίζει κανείς σ’ αυτή τη ζωή, σε έναν δρόμο που δημιουργεί και οδηγεί έως και στην υπέρβαση. Που συγκλονίζει…

Γιατί, μια ζωή με ημίμετρα, πόσο ελεύθερη είναι…

Και αύριο είναι μια «άλλη μέρα» και μια… άλλη ζωή. Τουλάχιστον, σύμφωνα με την ελληνική κυβέρνηση. Που αποφάσισε να άρει τους περιορισμούς και να οδηγήσει τη χώρα στη νέα κανονικότητα. Που, λογικά, διαφοροποιείται από την προηγούμενη, δηλαδή εκείνη την προ κόβιντ… αν μπορεί κανείς να θυμηθεί πώς ήταν. Επί της ουσίας -και όχι στα βασικά και αδρά χαρακτηριστικά της. Αν και τελικά, με αδρό τρόπο ζούσαμε. Και ζούμε. Απλές, ευθείες γραμμές. Κάπως, ογκώδεις. Επιφανειακές. Διακριτές… Και στην αρχειοθέτηση των χαρακτηριστικών βάλαμε τον τίτλο: Αυτονόητα…

Αλλά ήταν; Ο κόβιντ απέδειξε πως πολλά -τα πλέον σημαντικά (πιθανότατα)- δεν είναι… Πάρε την ανάσα. Εισπνοή-εκπνοή, καλημέρα σας! Εισπνοή-εκπνοή, δουλεύω! Εισπνοή-εκπνοή, αισθάνομαι! Εισπνοή-εκπνοή, υπάρχω! Μόνο που αυτή η βασική λειτουργία έγινε αμφίβολη, στα χρόνια του κορωναϊού. Δεν είναι εύκολη, δεν είναι σίγουρη… Σίγουρα, όπως αποδεικνύεται, δεν είναι αυτονόητη. Αλλά, ουσιαστικά ποτέ δεν ήταν.

Γιατί, αν ήταν, τότε θα πεθαίναμε μόνον όταν… βαριόμασταν. Θα μου πείτε, έχουμε καιρό για τον… «μετάνθρωπο». Όχι πολύ καιρό, πάντως, αφού, ήδη έχει γεννηθεί…

Αλλά για μας, τους υπόλοιπους, αυτούς δηλαδή, που βιώνουμε την ανθρώπινη φύση με τον ίδιο τρόπο, όπως ορίζεται τουλάχιστον, τις τελευταίες τρεις με τέσσερις χιλιάδες χρόνια (εντάξει, με κάποιες διαφοροποιήσεις, που, όπως φαίνεται, φαντάζουν, πλέον, αμελητέες… σε σχέση με αυτό που έρχεται), η ανάσα, μπορεί να είναι μια… κοινή λειτουργία, αλλά δεν μπορεί να θεωρείται αυτονόητη. Άλλο, που εμείς…

Γιατί, εμείς, τα «κοινά» τα αντιμετωπίζουμε σαν… αμελητέα. Δηλαδή, ασήμαντα. Σαν «τίποτα», μπροστά στον δικό μας… όγκο. Απολύτως οξύμωρη η συλλογιστική, αλλά δικαιολογημένη, κυρίως απ’ όταν μάθαμε να αντιλαμβανόμαστε «αποσπασματικά»… Ακόμα και την ίδια μας την ύπαρξη.

Και τώρα, με την κόβιντ, μάθαμε ότι η ανάσα έχει αξία για τη ζωή μας. Και σίγουρα, αν δε συγκλονιστήκαμε, αισθανθήκαμε τη βαριά σκιά του φόβου. Για τη ζωή μας, εννοείται. Γι’ αυτό που θα συνεχίσει χωρίς εμάς.

Οπότε με αυτήν την… οπτική, πώς θα μπορούσαμε να τη συμπεριλάβουμε στις… Αξίες της Ζωής. Αυτονόητα, αδύνατον…

Κάποτε, μέχρι και ζωγραφική ήταν η κωδικοποίηση του αξιακού συστήματος του ανθρώπινου γένους. Από το νηπιαγωγείο… Για να… «σπάει» το χέρι. Δηλαδή, το… μυαλό. Γιατί, η βιωματικότητα δεν είναι ανακάλυψη των χρόνων που ζούμε…

Απλώς, μέχρι και πριν από μισό αιώνα, η πράξη τα περιέκλειε όλα. Όσα απαιτούνταν για τον… δρόμο.

Α, και βρισκόταν στην ίδια ευθεία με τη θεωρία. Αλίμονο, όταν οι συζυγίες… κάνουν τραμπάλα.

Από την κωδικοποίηση εξέπεσε και η έννοια της ελευθερίας. Μόλις έγινε ατομική. Όχι ότι μπορεί να ενοχοποιηθεί ο προσδιορισμός και η έννοια που απορρέει από αυτόν. Απλώς, χάσαμε τη «μεγάλη εικόνα». Είναι ένας κίνδυνος που ελλοχεύει όταν οι έννοιες, που δεν είναι απολύτως κατανοητές, «κονταίνουν». Για να γίνουν πιο… φιλικές.

Σήμερα, αραδιάζουμε ένα σωρό επιθετικούς προσδιορισμούς από μπροστά, στο πλαίσιο της… προσέγγισης. Και το μόνο που καταφέραμε είναι να απομακρυνθούμε από την κεντρική ιδέα. Αξιοθαύμαστο…

Η αυριανή μέρα, μπορεί να είναι και σημαντική, την οποία, πιθανότατα και να θυμόμαστε οι μεγαλύτεροι, που έχουμε ανάγκη τα σημεία και τα σημάδια στον χρόνο. Η 14^η Μαΐου. Μια ελεύθερη μέρα, για ολόκληρη την Ελλάδα. Αλλά και μια επετειακή μέρα. Τόσο για την Κομοτηνή, όσο και για την Αλεξανδρούπολη. Μια τοπική γιορτή, όπως ορίζεται και από το σχετικό ΦΕΚ, που αναφέρει ρητώς τι… γιορτάζουμε. Την απελευθέρωση… Συνοπτικά, χωρίς πολλές πληροφορίες. Μέχρι, πέρσι, στα 100 της χρόνια, γιορταζόταν και η ενσωμάτωσή της στην Ελλάδα. Πέρσι, χωρίς παρελάσεις ούτε όμως και σχολικές γιορτές αν και τα σχολεία είχαν ήδη ανοίξει. Ούτε και φέτος το… συζητήσαμε το θέμα εντός των σχολικών αιθουσών. Είναι η κόβιντ και οι περιορισμοί της, σου λέει… Αυτονόητα πράγματα… Σαν τους γενικότερους περιορισμούς που θα πρέπει να ισχύσουν μέχρι να χτιστεί το τοίχος της ανοσίας.

Γιατί, αυτό αποτελεί το ζητούμενο και στο μέλλον, το ορόσημο.

Για μια ελευθερία που οι αγώνες θα είναι προσωπικοί και ο εχθρός αόρατος. Που ο θάνατος, θα είναι ασήμαντος, επειδή θα έχει, πλέον, νικηθεί…

Και ο δρόμος θα είναι γεμάτος από σπασμένα κομμάτια μιας ολόκληρης αξίας.

Που δε θα είναι πια ούτε ολόκληρη ούτε αξία.

Γιατί, ούτε θα απαιτείται ούτε θα χρειάζεται.

Και δε θα αναγνωρίζεται…

Χριστός Ανέστη, συνάνθρωποι!