Στις άγνωστες διαδρομές στα ξωκλήσια του Νέστου και την αθέατη Σταυρούπολη μας ξενάγησε σήμερα ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης.

Τι και αν δεν βοήθησε σήμερα ο καιρός με τη βροχή να ‘απειλεί’ τις προθέσεις μας για εξόρμηση στο βουνό…Η διάθεσή μας αρκούσε.

Αφήνουμε την πόλη και ανεβαίνουμε Σταυρούπολη. Πριν τις κατηφοριές αναζητάμε την παλιά, ξύλινη, πινακίδα του Δασαρχείου. Στα 2.5 χλμ από τον κεντρικό δρόμο, αριστερά αντικρίζουμε το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία. Πλησιάζουμε και η θέα είναι πανοραμική. Η κοιλάδα του Νέστου ξεδιπλώνεται μπροστά μας! Μαγεία της φύσης!

Αξιοποιείται από την Πυροσβεστική και για πυροπροστασία’, θα μας ενημερώσει ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης.

Εμείς ξαποσταίνουμε για λίγο και συνεχίζουμε να ατενίζουμε το εξαίσιο τοπίο από τα παγκάκια και τα πέτρινα πεζουλάκια.

Ήρθε η ώρα να πάμε για Σταυρούπολη: ΄θα τη δούμε διαφορετικά’, επιμένει ο ξεναγός μας.

Στάση στην πλατεία για καφέ. Στη … Μικρή Βουλή, όπως την αποκαλούν φίλοι του από τη Σταυρούπολη.

Το όλο σκηνικό ανταγωνίζεται επάξια τουριστικούς προορισμούς , όπως π.χ στην Ήπειρο.Η πέτρα κυριαρχεί, η δροσιά το καλοκαίρι δεδομένη και από καλούδια; Ό, τι τραβά η ψυχή σου : καφές, αναψυκτικό, ποτό, φαγητό.

Αφήνουμε την πλατεία και περιπλανιόμαστε στις γειτονιές της. Ξεκινάμε από τις πάνω γειτονιές , στις ανηφοριές : ‘θα αποζημιωθούμε για την επιλογή μας’, μας λέει ο ξεναγός μας. Και όντως, μπροστά μας δρόμος πλακόστρωτος, σπίτια ‘σφιχταγκαλιασμένα’ το ένα πλάι στο άλλο και μεθυστικές μυρωδιές από τα ανθισμένα λουλούδια στις αυλές.

Από την εκκλησιά της Ευαγγελίστριας και πάνω, αρχίζουν τα …ωραία: ‘Να το ‘Μπιζάνι’, ο δρόμος των ερωτευμένων. Οι ντόπιοι τον ονόμασαν ‘Μπιζάνι’ καθώς υπηρετούσαν εδώ, όταν λειτουργούσε το στρατόπεδο , φαντάροι από το Μπιζάνι’ , εξηγεί.

Η κατηφοριά μας βγάζει πάλι στον κεντρικό δρόμο. Και να μπροστά μας η ‘βρύση του νευρικού’! Για να τη βρεις, θα κατέβεις από τον Ταξιάρχη και –πριν το στρατόπεδο- κάπου στο μέσο της κατηφοριάς θα ξεπροβάλει μπροστά σου: ‘ ρωτήστε τους ντόπιους να σας πουν γιατί ονομάστηκε έτσι’, μας προτρέπει ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης, αλλά ο ίδιος δεν θα μας πει την ιστορία που άκουσε εκείνος:’ αυτές οι ιστορίες που διηγούνται οι ντόπιοι είναι που κάνουν το διαφορετικό’’ , θα μας πει.

Συνεχίζουμε… Παίρνουμε το δρόμο που συνδέει τη Σταυρούπολη με το σιδηροδρομικό σταθμό. Συνήθως δεν είναι μια από τις επιλογές των επισκεπτών. Όμως στη θέα και μόνο του νεοκλασικού κτιρίου που στεγάζει τον πυροσβεστικό σταθμό μέσα στο πευκοδάσος, του κτιρίου της Ιεράς Μητρόπολης, διαπιστώνουμε ότι είναι λάθος επιλογή να μην τον περπατήσεις. Φτάνουμε στο σιδηροδρομικό σταθμό. Μια καρτ-ποστάλ! Μας προτρέπει να στρέψουμε το βλέμμα προς τα πίσω και να κοιτάξουμε τη Σταυρούπολη από εκείνο το σημείο και, τότε, αντικρίζουμε τη μεγαλοπρέπεια αυτού του δρόμου. Λες και είναι η… λεωφόρος της Σταυρούπολης : ‘Εξηγείται. Ο σιδηροδρομικός σταθμός ήταν –και αν ξαναλειτουργήσει θα ξαναγίνει- το σημείο αναφοράς. Εδώ υποδέχονταν τους ανθρώπους τους, εδώ τους πολιτικούς, εδώ και το εμπορικό σημείο της Σταυρούπολης’, σημειώνει ο ξεναγός μας.  Καθόλου τυχαίο που και η πινακίδα ΄καλωσορίσατε’ είναι στραμμένη προς το σταθμό.

Το αθέατο παρεκκλήσι του Αγίου Δημητρίου, χτισμένο μέσα στα πεύκα, και αυτό ‘κοιτάζει’ προς το σταθμό.

Λίγο πριν φτάσουμε στη γέφυρα του Νέστου, επισκεπτόμαστε και το παρεκκλήσι της Αγίας Κυριακής, το τελευταίο από τις ‘πίσω γειτονιές’ της Σταυρούπολης.

Παίρνουμε το δρομάκι που μας οδηγεί στο παρεκκλήσι της Αγίας Παρασκευής: ’εδώ γίνεται πανηγύρι στη γιορτή της Αγίας. Κληρώνουν και δώρα. Είναι πανέμορφο’, μας λέει ο οδηγός μας.

Επισκεπτόμαστε και το παρεκκλήσι της Αγίας Τριάδας. Το συναντήσαμε στο δρόμο από Σταυρούπολη προς Δαφνώνα : ‘ αν την ώρα που πίναμε τον καφέ μας στην πλατεία της Σταυρούπολης, κοιτάζαμε ψηλά, προς τα βορειοδυτικά, θα το βλέπαμε’ , μας λέει ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης, ο οποίος ενημερώνει ότι είναι αίτημα των κατοίκων της περιοχής να βελτιωθεί ο δρόμος. Το παρεκκλήσι αυτό, λόγω και του σχήματος του -είναι στρογγυλό- θυμίζει πολυβολείο! Οι ντόπιοι το λατρεύουν. Έχουν έθιμο να πηγαίνουν όταν πανηγυρίζει με τα πόδια ως εκεί, διανυκτερεύουν και μοιράζουν το παραδοσιακό κεσκέκ.

Και τώρα πάμε στο Δαφνώνα. Οι περισσότεροι περνάνε περιμετρικά από το χωριό. Δεν χρειάζεται , λέει ο ξεναγός μας, αφού ο δρόμος μέσα από το χωριό είναι παράλληλος και ξανασυναντάς τον κεντρικό. Όμορφο χωριό. Έχει ευπρεπιστεί στα κεντρικά του σημεία και στην πλατεία  όπου συναντάμε το καφενείο, αλλά και την εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα.

Προσκυνούμε και στο παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου, στη ρεματιά. Το ποτάμι περνά από κάτω : ‘ το ονόμασαν ‘ρέμα του Βαρυπάτη’, από κάποιον που έχασε τη ζωή του σε πλημμύρα΄, θα μας πει.

Από το Δαφνώνα φτάνουμε και στο Νεοχώρι. Το χωριό του Αλέξανδρου Μπαλτατζή. Εκεί και το Μουσείο αφιερωμένο στον μεγάλο πολιτικό. Η εκκλησία του χωριού, αφιερωμένη στη Ζωοδόχο Πηγή, επίσης πανέμορφη.

Παίρνουμε, βόρεια, τον ασφαλτόδρομο , μήκους περίπου 10χλμ , που μας βγάζει στο Κάτω και  Άνω Ιωνικό και φτάνουμε στο κάστρο της Καλύβας, που στέκει εκεί από την εποχή του Φιλίππου. Επόπτευαν όλη τη γύρω περιοχή. Η διαδρομή υπέροχη. Η άσφαλτος δεν μπορεί να διαγράψει τα υπέροχα ορεινά χαρακτηριστικά του τοπίου. Απλώς μας διευκολύνει στη διαδρομή.

Ο δρόμος μας φτάνει στο Σταυροχώρι. Προσκυνάμε στον Ι.Ν. Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, ο οποίος διαθέτει και ξενώνα.

Και τώρα ξεκινάμε για την Πασχαλιά και τη Δρυμιά. Περνάμε τη γεφυρούλα και ήδη βρισκόμαστε στην Πασχαλιά. Στην πλατεία η προτομή ενός λιονταριού, που κοιτάζει το χωριό, θυμίζει σε ντόπιους και επισκέπτες το δυναμισμό των ανθρώπων του χωριού στα χρόνια της βουλγαρικής κατοχής. Στη γιορτή του Αγίου Γεωργίου, το έθιμο θέλει τους κατοίκους όπου και αν βρίσκονται να ανταμώνουν στο χωριό τους.

Αφήνουμε το σκηνικό του Νέστου και πάμε στη Δρυμιά :’ εδώ η Ιερά Μητρόπολη με τις κατασκηνώσεις της , όντως υλοποίησε μια αλλιώτικη πρόταση’ θα πει ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης.

Η τοποθεσία υπέροχη. Η φύση στα πόδια σου, κυριολεκτικά , συνεπαίρνει όλες τις αισθήσεις. Προσκυνάμε στον Άγιο Γεώργιο Δρυμιάς. Κατάνυξη.

Από εκεί ακολουθούμε μια ασφάλτινη διαδρομή που θα μας βγάλει-όπως μας υπόσχεται ο ξεναγός μας- στα τελευταία χωριά : Λυκοβούνι, με την εκκλησιά του Αγίου Γεωργίου να δεσπόζει, Καστανωτό και Χαλέπι…Ξάνθης, όχι ... Συρίας. Η διαδρομή ονειρική.

Ο ξεναγός μας, μας αποκαλύπτει και το οδικά…ανορθόδοξο, που συναντά κανείς επισκεπτόμενος τα τελευταία χωριά:’ π.χ. για να πας στη Μυρτούσα, όπου βρίσκεται και κάστρο του Αερικού, περνάς στο Νομό Δράμας, στο Παρανέστι, το αφήνεις,  φτάνεις στο χωριό Πτελέα κ.ο.κ’.

Αυτά τα χωριά τα γνωρίζουν όσοι κάνουν πεζοπορίες , θα μας πει, προτρέποντας μας αυτή τη διαδρομή να την κάνουμε οπωσδήποτε.

Κλείνοντας θα πει για τους ανθρώπους που θα συναντήσουμε :’ υπέροχοι άνθρωποι, καταπληκτικοί, σοβαροί. Έχουν μια έμφυτη μόρφωση, μια μόρφωση χωρίς χαρτιά και πτυχία που σε εντυπωσιάζει’.

Την άλλη Παρασκευή θα μας συστήσει τον Δημόκριτο.

Ακούστε τον Δ. Γκαγκαλίδη.