Η απώλεια του «ιστορικού της Θράκης», Πέτρου Γεωργαντζή σηματοδοτεί μια ολόκληρη εποχή κοπιώδους έρευνας, μελέτης, συγγραφής και ανάδειξης της ιστορικότητας της Ξάνθης, αλλά και της Θράκης, γενικότερα. Ο Θανάσης Μουσόπουλος είναι ίσως ο πλέον κατάλληλος, για να μιλήσει για τον μέγα ευπατρίδη, τον «ευεργέτη των νεότερων χρόνων», όπως χαρακτηριστικά είπε, μιλώντας στην πρωινή εκπομπή του δημοτικού ραδιοφώνου.

Οι δύο δάσκαλοι της Θράκης συνεργάστηκαν στενά για αρκετές δεκαετίες, τρέφοντας εκτίμηση και σεβασμό, ο ένας για τον άλλο. Ο κ. Μουσόπουλος σημείωσε ότι ο ίδιος οφείλει σαν πολίτης της Ξάνθης και της Θράκης πολλά σε εκείνον και στο πλήθος των βιβλίων του, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στο πρώτο του, στα μεταπολιτευτικά χρόνια, που αναφερόταν στην ιστορία της Ξάνθης. «Ο Πέτρος Γεωργαντζής ήταν όπως πραγματικά τον χαρακτήρισαν “θρακική μέλιττα”, η οποία δεν έχανε ευκαιρία να ψάξει να βρει και να προβάλει τα στοιχεία εκείνα της ιστορίας της Ξάνθης και της Θράκης, που ήταν κρυμμένα».

Σημείωσε ότι ήταν γνώστης της εκκλησιαστικής ιστορίας -αρκετές οι δημοσιευμένες μελέτες του στον συγκεκριμένο τομέα για τη Θράκη, γενικότερα- αλλά και ειδικός πάνω στη γενικότερη πολιτική ιστορία, την οποία και δεν άφησε ποτέ… Εξέδιδε συνεχώς, από τα χρόνια της μεταπολίτευσης ως τις τελευταίες μέρες που έφυγε από τη ζωή. «Αυτό, θα έλεγα, πως είχε ως στόχο και σκοπό της ζωής του, αυτό ήταν το μεράκι του: η ανάδειξη της ιστορίας του τόπου του. Ήταν από τους πρωτεργάτες αυτού που λέμε σήμερα “τοπική ιστορία”».

Αναφέρθηκε στη στενή και δημιουργική συνεργασία που είχε μαζί του, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, όταν μετά τον Φίλιππο Αμοιρίδη, ο Πέτρος Γεωργαντζής ανέλαβε πρόεδρος και ο κ. Θανάσης Μουσόπουλος ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου: «Τότε κάναμε πολλά έργα», θυμάται και αναφέρεται στις προσπάθειες για τη βιβλιοθήκη, τις χορωδίες, όπως και για άλλα πολιτιστικά έργα του δήμου μας. «Πρόσφερε πάρα πολλά, είναι από τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν για την πόλη τους σε όποιο μετερίζι και αν βρέθηκαν», είπε.

Σε αυτήν την προσπάθεια, όπως τόνισε, εκτός από τον πνευματικό μόχθο κατέβαλε πολύ συχνά και το βαλάντιό του, καθώς δεν υπήρχε πάντα βοήθεια σε αυτήν την τιτάνια προσπάθεια. «Τότε δεν είναι όπως σήμερα με το διαδίκτυο που μπορεί κάποιος να αναζητήσει κάτι και να το βρει με σχετική ασφάλεια και ταχύτατα, ότι στην τάδε βιβλιοθήκη έχει τις δείνα πληροφορίες που χρειάζεται. Ήθελε έρευνα ζωντανή. Η πρόσβαση σε αυτές τις βιβλιοθήκες -και σήμερα ακόμα- δεν είναι και τόσο εύκολη. Απαιτείται άδεια, απόδειξη ότι έχεις έναν ειδικό σκοπό. Η συγγραφή ενός βιβλίου προϋποθέτει έναν αγώνα για την περισυλλογή των στοιχείων», υπογράμμισε και επισήμανε ότι το έργο του για την ιστορία της Ξάνθης «είναι ένα μονοπάτι στο οποίο όλοι στηριζόμαστε, βλέπουμε τις πηγές του και μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε περεταίρω».

Η τελευταία επίσημη συνάντησή του με τον Πέτρο Γεωργαντζή ήταν στην ειδική βράβευση των δυο του από το Επιμελητήριο Ξάνθης, περίοδο, που η υγεία του δεν είχε ακόμα επιδεινωθεί. «Όμως, ακόμα και μετά, όταν πια ήταν στο κρεβάτι παρακολουθούσε αυτό που γινόταν στην πόλη. Κι έχω δυο τρία πρόσφατα, σχετικά, δημοσιεύματά του, κάτι που αποδεικνύει ότι δεν παραιτήθηκε από τον ρόλο του ως πνευματικού ανθρώπου μέχρι το τέλος της ζωής του».

Το μέγεθος της απώλειάς του είναι μεγάλο, αν αναλογιστεί κανείς και την εκπαιδευτική του ιδιότητα, και το πλήθος των νέων ανθρώπων που «άγγιξε» όλα αυτά τα χρόνια…

«Μαζί με τον Θωμά Εξάρχου, και τον Στέφανο Ιωαννίδη, την Κατίνα Βέϊκου Σεραμέτη,  θεωρώ ότι είναι οι μεγάλοι ευεργέτες της Ξάνθης. Γιατί εάν τον 19ο αιώνα οι ευεργέτες έδιναν χρήματα για να χτίσουν, φερειπείν, ένα σχολείο, σημερινοί ευεργέτες είναι αυτοί, που… δε μας αφήνουν στη μακαριότητά μας, μας οπλίζουν, για να δούμε την ιστορία και το παρελθόν μας.

Για να αγαπήσουμε έναν τόπο, επαναλαμβάνω συχνά, πρέπει να γνωρίσουμε την ιστορία του. Και σε αυτό, ο Πέτρος ήταν πρωτοπόρος»…

Θυμήθηκε, ακόμα και τις «πολλές φορές που συγκρουστήκαμε, αλλά αυτό είναι και η χαρά της πνευματικής ζωής, γιατί μέσα από τη σύγκρουση βγαίνει κάτι καλύτερο», όπως τόνισε και ευχήθηκε, όταν θα επιτραπούν οι δημόσιες εκδηλώσεις, να πραγματοποιηθεί μια μεγάλη εκδήλωση τιμής για τον «ιστορικό της Θράκης», που θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν οι Ξανθιώτισσες και οι Ξανθιώτες. «Είναι καθήκον και είναι όφελος», υπογράμμισε.