Με αυτό το όνομα προσφωνεί τον πλεονέκτη πλούσιο ο Θεός. «Άφρον»,του λέει,  «αυτή τη νύχτα τελειώνει η ζωή σου. Τι θα τα κάνης όλα αυτά, που με νοσηρή ιδιοτέλεια θησαύριζες; Σε ποιόν θα τα αφήσης; σε τι θα σου χρησιμεύσουν; Ο χαρακτηρισμός αυτός, που χρησιμοποιεί ο Χριστός για τον άπληστο πλούσιο, μας αποκαλύπτει ότι η πλεονεξία είναι αληθινή ασθένεια. «Και διελογίζετο εν εαυτώ» μόνος του συζητά, με τον εαυτό του συσκέπτεται.

Τα όρια στα οποία κλείνονται οι σκέψεις, οι προοπτικές του, είναι οι λέξεις «εγώ, εμού». Αυτό θα κάνω: θα κατεδαφίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω μεγαλύτερες και θα συγκεντρώσω εκεί όλα τα γενήματά μου και τα αγαθά μου». Λες και μόνος του τα γέννησε, τα φύτεψε, τα πότισε, τα μάζεψε. Γι’αυτόν δεν υπάρχουν εργάτες που δούλεψαν, γη, βροχή, άνεμοι που βοήθησαν, σπέρματα με μυστικές δυνάμεις που χάρισε ο Θεός. Αυτός όλα τα βλέπει σαν γεννήματά του. Γι’αυτό, αφού τα συνάξη, σκέπτεται να πη: «Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά, για πολλά χρόνια, αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου». Εδώ πια κορυφώνεται η παράκρουσις.

Μα τι είναι η ανθρώπινη ύπαρξις; Έτσι ικανοποιείται; Με σιτάρι και κρασί; Τα πάντα βρίσκονται σε μια φοβερή σύγχυσι στον άνθρωπο που κλείνεται αποκλειστικά στον εαυτό του, που σκέπτεται μόνο το άτομό του, που αγνοεί τους άλλους και τον Θεό. Νομίζει ότι ασφαλίσθηκε στο φρούριο του «εγώ»του, ενώ στην πραγματικότητα το φρούριο αυτό γίνεται η φυλακή του.

Πολλοί δυστυχώς και στη δική μας εποχή ζουν μέσα σ’αυτή την σύγχυσι. Συγκεντρώνουν χρήματα, κτήματα, περιουσίες, για να τα απολαύσουν μόνοι τους, χωρίς να ενδιαφέρωνται καθόλου για τις ανάγκες της κοινωνίας, για τον πόνο και την πείνα, που μαστίζουν  τους συνανθρώπους τους. Ερωτά ο Άγιος Χρυσόστομος: «που τα βρήκατε, όλα αυτά τα χρήματα; Στους κόπους και στις προσπάθειες εκατοντάδων ανθρώπων δεν στηριχθήκατε; Ο ιδρώτας και ίσως το αίμα τους δεν πότισε και έδωσε καρπούς στα σχέδιά σας; Από που κι ως που είναι λοιπόν τώρα δικά σας και μπορείτε να τα σπαταλάτε όπου θέλετε, σε χαρτοπαίγνια, προκλητικές απολαύσεις, επίδειξι δυνάμεως και σκανδαλώδεις διασκεδάσεις; Οικονόμοι του Θεού εστέ».

Χρήματα, θέσεις, αξιώματα, υλικά αγαθά εξυπηρετούν απλώς τη ζωή. Όμως δεν είναι ο σκοπός, το τέρμα της, ούτε, πολύ περισσότερο, αυτή η ίδια η ζωή. Και είναι αληθινή αφροσύνη να δίνης σ’αυτά την ψυχή σου, να προσφέρης γι’αυτά την ψυχή σου, να βλέπης μόνο ένα μικρό τμήμα της ζωής σου, το γήινο, και να αγνοής την συνέχειά της στην αιωνιότητα.