Όλα τα είχε στο πατρικό του σπίτι ο νέος της παραβολής. Και άνεση και πλούτη και στοργή πολλή. Κι όμως όλα του φαίνονταν στενά και μονότονα και η πατρική αγάπη σκλαβιά. Γι’αυτό τελικά απαίτησε το μερίδιο της κληρονομιάς. «Πατέρα, δος μου ο,τι απ’τήν περιουσία σου μου αναλογεί. Κι’ύστερα από λίγες μέρες ο νεώτερος γιος μάζεψε τα πάντα και ταξίδεψε σε χώρα μακρινή. Εκεί σπατάλησε την περιουσία του ζώντας άσωτα». Και κατήντησε να τρώει ξυλοκέρατα με τους χοίρους.

Η σημερινή παραβολή αποκαλύπτει την βαθύτερη φύση της αμαρτίας, που είναι η ανταρσία του ανθρώπου και η τελική παραπλάνησίς του. Υπάρχει μια περίεργη σύγχιση και σκληρότητα στην αίτηση του νεώτερου γιου. Ζητάει κάτι που πριν από το θάνατο του πατέρα του δεν εδικαιούτο. Γι’αυτόν λες κι είναι ήδη νεκρός.

Όμως την τραγικότητα της καταστάσεως αυτής αποκαλύπτει η παραβολή μ’ένα ήρεμο τόνο, όταν στη συνέχεια αναφέρη, «εις εαυτόν δε ελθών». Μέχρι τότε ο νεώτερος γιος ήταν «εκτός εαυτού», βρισκόταν σε μια κατάστασι παρανοϊκή. Η διάσπασις της προσωπικότητος, η τρέλλα σε ποικίλες μορφές, συμπορεύεται με την αμαρτία.

Υπάρχει όμως κάτι ελπιδοφόρο σ’αυτή την ανάλυση της αμαρτίας. Το «εις εαυτόν δε ελθών»αποτελεί μια ιδιότυπη «φιλοφρόνηση»προς τον παραπλανημένο άνθρωπο. Ο Χριστός τον βλέπει «εκτός εαυτού», όχι οριστικά εξαχρειωμένο. Έχει όλα τα περιθώρια να ξεπεράση το κύκλωμα παραφροσύνης. Και το ξεπέρασε. Ήλθε «εις εαυτόν».

Η Εκκλησία μας καλεί στην επανεύρευσι του αληθινού εαυτού μας, μέσα στην αγάπη του Θεού. Είναι παρανοϊκό να έχουμε έναν Πατέρα, να Τον βλέπουμε να έρχεται σε προϋπάντηση μας με τις αγκάλες ανοικτές, και εμείς περιφρονητικά να Τον αποφεύγουμε τρέχοντας μακρυά Του.