Πάντοτε, ιδιαίτερα όμως στον καιρό μας, η λατρεία του «Εγώ» υπήρξε για πολλούς μια μυστική, ειδωλολατρική αίρεση. Αγαπούμε, εκτιμούμε, σκεπτόμαστε τον εαυτό μας. Βλέπουμε, κρίνουμε, αντιδρούμε με μέτρο τον εαυτό μας. Κλεινόμαστε στο οχυρό του «εγώ» μας για να είμαστε «ασφαλείς», και γινόμαστε απρόσιτοι, αιχμάλωτοι του εαυτού μας. Αγαπούμε τους άλλους μόνο σε σχέση με το δικό μας συμφέρον. Ακόμη και στις σχέσεις μας με το Θεό, κάνουμε το καλό όχι γιατί το θέλει Εκείνος, αλλά διότι θα το χρησιμοποιήσουμε για επενδύσεις καλής φήμης. Ακόμη και το Ευαγγέλιο το περνούμε από το φίλτρο των δικών μας προτιμήσεων, αφήνοντας για τους δήθεν υπερβολικούς τα πιο δύσκολα παραγγέλματα.

Ο Χριστός όμως εξακολουθεί να καλεί όσους πραγματικά θέλουν να τον ακολουθήσουν σε μια πορεία ελευθερίας. Ελευθερίας από την πιο άδηλη και συνεχή σκλαβιά! Την δουλεία του εαυτού μας. Η πρώτη κίνηση για την κατάκτηση της προσωπικής ελευθερίας είναι να επαναστατήσουμε κατά της εγωϊστικής προσκολλήσεως στο άτομό μας.

«Απαρνησάσθω ευαυτόν». Αυτό που ζητείται είναι να αρνηθούμε το θέλημα μας, να έχουμε την δύναμη να λέμε όχι στη φυσική μας επιθυμία για άνεση, για αθέμιτη ηδονή, για πάθη που μολύνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

«Και ακολουθείτω μοι». Που, Κύριε; Μέσα στους δρόμους των ανθρώπων∙ ανάμεσα στους πονεμένους, τους φτωχούς, τους αρρώστους, τους παρεξηγημένους, κοντά σ’ όλους αυτούς που έχουν ανάγκη παρηγοριάς, καθοδηγήσεως, θεραπείας.

 Αποστολή μου είναι «να φέρω στους φτωχούς χαρμόσυνο άγγελμα, να γιατρέψω όσους έχουν συντετριμμένη καρδιά, να κηρύξω στους αιχμαλώτους απελευθέρωση, στους τυφλούς ανάβλεψη, να ελευθερώσω εκείνους που πιέζονται».

«Ακολουθήτω μοι» στον αγώνα για μια δίκαιη και ειλικρινή κοινωνία, χωρίς φαρισαϊκή υποκρισία, στην οποία τον τελευταίο λόγο δεν θα έχει το μίσος, αλλά η αγάπη.