Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της παρέμβασης:

«Σήμερα είναι η ημέρα εξάλειψης βίας κατά των γυναικών. Όχι μόνο της σωματικής, αλλά κάθε μορφής βίας. Κάθε χρόνο φτάνει αυτή η μέρα που μετράμε νεκρές, κακοποιημένες, βιασμένες, χτυπημένες, ισοπεδωμένες  γυναίκες, σαν να κάνουμε ταμείο βίας. Κάτι δεν κάνουμε  σωστά. Μήπως δεν ασχολούμαστε αρκετά με τα στερεότυπα; Με τις πεποιθήσεις για το ποια είναι η θέση της γυναίκας; 

Σήμερα πολλές φορές καταδικάζουμε πρακτικές άλλων χωρών που απαγορεύουν στις γυναίκες  να σπουδάζουν ή να εργάζονται, στο ίδιο μας το σπίτι όμως επιτρέπουμε να αναπαράγονται και να διαιωνίζονται πρότυπα που θέλουν τη γυναίκα να αποκαλείται  το αδύναμο φύλο, να θεωρείται κτήμα του συντρόφου, με την υποχρέωση να κάνει παιδιά, παραγκωνίζοντας τις ανάγκες τις και τις επιθυμίες της. Καταδικάζουμε πρακτικές χωρών που εξαναγκάζουν τις γυναίκες σε γάμο, αλλά εξακολουθούμε να προωθούμε τα πρότυπα εκείνα που θέλουν την γυναίκα να ολοκληρώνεται μέσα από έναν σύζυγο που θα την εξασφαλίσει οικονομικά, ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται απόλυτη υποταγή και εξάρτηση. Και αν η γυναίκα δεν θέλει να παντρευτεί, στοχοποιείται ως «γεροντοκόρη». Καταδικάζουμε πρακτικές χωρών που απαγορεύουν στις γυναίκες να μιλάνε, αλλά και εμείς  εδώ στην Ευρώπη δεν τις ενθαρρύνουμε καθόλου για να μιλήσουν περισσότερο. «Μη μιλάς, κάνε υπομονή, θα περάσει», ακούνε τα θύματα βίας.

7 στις 8 γυναίκες που πέφτουν θύματα βίας, δεν τολμούν να μιλήσουν γι’ αυτό. Προσπαθούν να διαχειριστούν μόνες τους την ντροπή και τις ενοχές που ούτως ή άλλως τους δημιουργεί η κοινωνία. «Θα διαλύσεις το σπίτι σου; Τα παιδιά σου δεν τα σκέφτεσαι; Δεν μπορεί, κάτι του έκανες και τον έφτασες σε αυτό το σημείο», ακούνε τα θύματα βίας. Και αυτή η μία που βρίσκει το θάρρος να μιλήσει από τις οκτώ, πάλι με τύψεις και ενοχές καταλήγει να παλεύει. «Γιατί το λες τώρα και όχι νωρίτερα; Γιατί δεν έφυγες;»

Τα θύματα βίας όμως δεν θέλουν άλλο να ακούν. Να μιλήσουν θέλουν. Και εμείς που μιλάμε πρέπει λίγο να σωπάσουμε αν σε κάθε μας λέξη προωθούμε όλα εκείνα τα τοξικά στερεότυπα που δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξουν με καμία νομοθεσία. Και αν δεν μπορούμε να σωπάσουμε τουλάχιστον ας αλλάξουμε το αφήγημα. Το αφήγημα για το ποιες είμαστε, για το πόσα μπορούμε, για το ποια θέλουμε να είναι η θέση που επιλέγουμε και μας αξίζει. Η Ευρώπη μας έχει συνηθίσει σε κάθε κρίση να δρα άμεσα,  αποτελεσματικά και ενωμένα. Η βία κατά των γυναικών δεν είναι κρίση;»

Επιμέλεια: Δέσποινα Κουγιουμτζόγλου