Γράφει ο Θανάσης Μουσόπουλος
 

Τον παρακολουθώ στο διαδίκτυο - αναφέρομαι στον πρωτοπρεσβύτερο Χαράλαμπο ή πατέρα Λίβυο (γεννήθηκε το 1975 στο Ηράκλειο Κρήτης).  Αυτές τις μέρες διάβασα στο fb:

«Κάποιες φορές στη ζωή μας, αδελφέ μου, φτάνεις να εξαντλείσαι. Όχι από τους κόπους και τους αγώνες που καταθέτεις για τον άλλο άνθρωπο, αλλά από εκείνη τη βαθιά μοναξιά που γεννιέται όταν βλέπεις πως ο άλλος δε σε καταλαβαίνει. Όταν αναγκάζεσαι διαρκώς να εξηγείς τα αυτονόητα. Όταν οι λέξεις σου μοιάζουν να πέφτουν σε βράχο. Και κουράζεσαι… όχι γιατί δεν θες να δώσεις, μα γιατί αισθάνεσαι πως το δόσιμο πια γίνεται μονολόγος. […] Κι αν κάποιος δεν μπορεί να δει, δεν είναι δική σου ευθύνη. Εσύ το φως σου το άναψες. Αν ο άλλος επιλέγει το σκοτάδι, είναι δικό του φορτίο. Μείνε ταπεινός. Μείνε σιωπηλός. Ο Θεός βλέπει. Ο Θεός καταλαβαίνει. Και Αυτός αρκεί.

Γιατί Εκείνος πρώτος το γεύτηκε αυτό: έδωσε τη ζωή Του για μας και εμείς, πολλές φορές, αντί να Τον ευχαριστούμε, με ύφος και στυλ Του γυρνάμε την πλάτη. Μα Εκείνος συνεχίζει να αγαπά. Έτσι κι εσύ. Αγάπα. Και άσε τα υπόλοιπα στα χέρια του Θεού.-π. Λίβυος-».

Ο πατέρας Λίβυος φοίτησε στην Ιερατική Σχολή Τήνου, στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Κρήτης, στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης και στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ως συγγραφέας και ομιλητής ασχολείται με θέματα πνευματικής αυτογνωσίας και θεραπείας που έχουν βάση τους την ορθόδοξη χριστιανική πνευματικότητα, καθώς και τις σύγχρονες σχολές ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας, προσωπικής εξέλιξης και Life Coaching-Mentoring. Έχει συγγράψει δώδεκα βιβλία, από τα οποία αρκετά έχουν μεταφραστεί στα ρωσικά, τα ρουμανικά, τα βουλγαρικά και τα γεωργιανά. Σήμερα ζει στη νότια Κρήτη, στο χωριό Πύργος Μονοφατσίου, και είναι εφημέριος στην Ενορία Αγ. Ειρήνης Πύργου της Ι.Μ. Γορτύνης και Αρκαδίας. Είναι έγγαμος και έχει τρία παιδιά.

Διάβασα εδώ και καιρό το βιβλίο του «Αν  … ζούσα τη ζωή μου από την αρχή», που μου έκανε τρομερή εντύπωση. Ψάχνοντας  βρήκα ότι ως «έφηβος έπαιζε ντραμς και έγραφε στίχους μέσα σε ένα σπίτι που δεν είχε καμία σχέση με την εκκλησία. Σήμερα είναι συγγραφέας και κληρικός σε ένα χωριό της νότιας Κρήτης, όπου ζει με την οικογένειά του και τον γιο του, πρωταθλητή Ελλάδος στην πυγμαχία».

Μιλώντας σε μια συνέντευξή του ο πατήρ Λίβυος σημειώνει:

«Εάν η θρησκευτικότητα μας ήταν υγιής σε όλες τις εκφάνσεις της θα είχε ένα αποτέλεσμα στο τρόπο ζωής μας. Αυτός είναι ο Χριστιανισμός. Κατά την Ορθόδοξη πνευματικότητα, δεν υπάρχει άλλο κήρυγμα παρά ο τρόπος που ζούμε. Τούτο αισθάνομαι ότι οφείλεται σε πολλούς και διαφορετικούς λόγους που δεν είναι της παρούσης, ένα μόνο θα ανάφερα, ότι η σχέση μας με το Θεό και την εκκλησία, τις περισσότερες φορές εξαντλείται σε μια ωφελιμιστικού τύπου προσέγγιση» και συμπληρώνει πως προσερχόμαστε στην εκκλησία με στοιχεία ωφελιμιστικά και χρηστικά, για να πάρουμε και όχι για να δώσουμε. Δεν ζητάμε το Χριστό ως σχέση και τρόπο ζωής, αλλά μονάχα αυτά που μπορεί να μας δώσει. Όχι τον ίδιο τον Θεό, αλλά αυτά που μας δίνει, (π.χ την υγεία, τα κέρδη, την δουλειά, τα παιδιά, τις επιτυχίες, κ.α.). Οπότε η ζωή μας θρησκειοποιείται. Και η θρησκεία ξέρετε είναι μια ικανοποίηση ορμέφυτων αναγκών. Άλλο εκκλησία άλλο θρησκεία. Το ένα είναι κάλεσμα, κλήση, σε έναν τρόπο ζωής το δεύτερο είναι ικανοποίηση ναρκισσιστικών διασφαλίσεων».

Και έρχομαι στο έργο του «Αν  … ζούσα τη ζωή μου από την αρχή» - Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε:

«ΖΩ σημαίνει ΤΑΞΙΔΕΥΩ πάνω στα κύματα της ΥΠΑΡΞΗΣ. ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ το άγνωστο, ΒΟΥΤΑΩ στη δίψα της ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑΣ, ΠΟΘΩ την ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ, το ΝΕΟ, το ΜΥΣΤΗΡΙΟ που ζητά να σου ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙ σε κάθε ΑΔΙΕΞΟΔΟ. Γιατί συνήθως η ΖΩΗ σού φανερώνεται εκεί που νομίζεις ότι τα έζησες όλα και δεν έχει κάτι άλλο, δεν υπάρχει ΕΚΠΛΗΞΗ και ΘΑΥΜΑ. Κι όμως, το ΘΑΥΜΑ έρχεται πάντα εκεί που δεν το περιμένεις.

Είναι κακό να υπάρχει ΛΙΜΑΝΙ; Όχι, βέβαια. Αλίμονο. Το ΛΙΜΑΝΙ είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ, αλλά γι’ αυτούς που ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ. Εκεί θα δέσεις να ΗΣΥΧΑΣΕΙΣ, να ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΕΙΣ, να πάρεις δυνάμεις για να σχεδιάσεις το ΝΕΟ σου ΤΑΞΙΔΙ. Όμως είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ και ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ, αντί να ξεκουράζεσαι από τα ταξίδια σου, να ΦΥΛΑΚΙΖΕΙΣ τα ΟΝΕΙΡΑ σου. Αντί να ΣΧΕΔΙΑΖΕΙΣ, να ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙΣ τη ΖΩΗ σου, το ΧΑΡΙΣΜΑ και ΤΑΛΕΝΤΟ σου. Γιατί κανένα ΤΑΛΕΝΤΟ δεν μπορεί να ΑΝΑΔΥΘΕΙ δίχως ΤΑΞΙΔΙΑ και ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ζωής. Πώς θα μάθεις ΚΟΛΥΜΠΙ από τη ΣΤΕΡΙΑ; Πώς θα μάθεις να πετάς δίχως να ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ τον ΟΥΡΑΝΟ; Δεν πρόκειται ποτέ να ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ τι ΕΙΣΑΙ και που μπορείς να ΦΤΑΣΕΙΣ, εάν δεν ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ να ΖΗΣΕΙΣ».

Το έργο του πατέρα Λίβυου, στηριγμένο σε θέσεις και αντιλήψεις όχι μόνο του ίδιου αλλά και πολλών άλλων πνευματικών ανθρώπων προσεγγίζει και φωτίζει τα προβλήματα της ζωής μας.

Θα επιχειρήσω να βρω τους κύριους  άξονες:

«Η δημιουργικότητα δεν περιορίζεται μόνο στην τέχνη ή τη γραφή. Είναι παντού γύρω μας, στις καθημερινές μας πράξεις, στις αποφάσεις που παίρνουμε, στους τρόπους που αλληλεπιδρούμε με τους άλλους» (σελ. 81).

«Οι αβέβαιες στιγμές είναι αυτές που μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί, που μας προκαλούν να εξερευνήσουμε νέες διαδρομές και να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας» (σελ. 105).

Το τρίτο σημείο είναι το ποίημα του Jorge Luis Borges (Χόρχε Λουίς Μπόρχες - Αργεντινού ποιητή 1899 - 1989) Αν ζούσα τη ζωή ξανά, με το οποίο κλείνει το βιβλίο:

«Αν μπορούσα τη ζωή μου να ζήσω εξαρχής,

στην επόμενη θα προσπαθούσα να κάνω λάθη πιο πολλά»

Γιατί:

Η ζωή δεν αναλύεται αλλά αποκαλύπτεται. Φανερώνεται σε αυτούς που τολμάν

να πουν «δεν ξέρω».