Αδελφοί μου αγαπητοί,

Με τη χάρη του Θεού έχουμε εισέλθει στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, την οποία προσφυέστατα ο ιερός υμνογράφος χαρακτηρίζει ως «στάδιο των αρετών». Σήμερα, Α Κυριακὴ των Νηστειών, εορτάζουμε την αναστήλωση των Ιερών Εικόνων και το τέλος της Εικονομαχίας, η οποία για περίπου δύο αιώνες ταλάνισε τον λαό του Θεού και έδωσε στην Εκκλησία πλειάδα ιερομαρτύρων, οσιομαρτύρων και ομολογητών.

Η Εκκλησία της Ελλάδος έχει αφιερώσει την δεύτερη εβδομάδα των Νηστειών στην προβολή της ανά τον κόσμον ορθόδοξης ιεραποστολής. Η ιεραποστολή αποτελεί καθήκον για την εκκλησία γιατί «Εκκλησία χωρίς ιεραποστολή είναι Εκκλησία χωρίς αποστολή». Εμπνεόμενη από αυτό το καθήκον και η Ιερά Μητρόπολή μας συνεισφέρει στο έργο της Εξωτερικής Ιεραποστολής με τις πενιχρές της δυνάμεις.

Όμως η ιεραποστολή δεν θα πρέπει να νοείται μονοσήμαντα ως μαρτυρία της εκκλησίας προς τους «μακράν», προς τους αδελφούς μας της Αφρικής η της Ασίας. Εδώ και χρόνια έχουν διαμορφωθεί και στον τόπο μας κοινωνικές και πολιτιστικές συνθήκες, που έχουν ανατρέψει δεδομένα και συνήθειες αιώνων. Ο λαός μας είναι δεμένος με την Εκκλησία του και με τα έθιμά της, όμως μοιάζει να είναι ξένος προς τη διδασκαλία της, αμύητος και ακατήχητος. Αν συνυπολογίσουμε και τις εκατοντάδες χιλιάδες των αλλοδαπών που ζουν η διέρχονται από τον τόπο μας, αντιλαμβανόμαστε ότι είναι απαραίτητος ένας επανευαγγελισμός του λαού μας.

Την περίοδο αυτή παράλληλα με τον πνευματικό αγώνα, αυξάνουν και οι πειρασμοί, όπως για παράδειγμα η δράση ποικίλων αιρετικών ομάδων, οι οποίες ελεύθερες πλέον διαδίδουν τις κακοδοξίες τους. Μία τέτοια πρόσφατη περίπτωση αποτελεί η ανενδοίαστη πρόκληση των Μαρτύρων του Ιεχωβά (Χιλιαστών) , αυτών των αρνητών του Χριστού,  να  γιορτάζουν «τον θάνατο του Ιησού», για να παραπλανήσουν το λαό της περιοχής μας και να αγρεύσουν οπαδούς. Όλα αυτά μας πείθουν πως αποτελεί επιτακτική ανάγκη να επιστρέψουμε στις πηγές της πίστεως, στη βίωση της θείας λατρείας.

Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή με το λατρευτικό της ήθος, τις κατανυκτικές ιερές ακολουθίες, το άθλημα της νηστείας, το κήρυγμα της μετανοίας, αλλά και με τα εκτενή βιβλικά αναγνώσματα, μας καλεί να παραμερίσουμε την τύρβη και την ματαιότητα της καθημερινότητας. Μας χαρίζει τον δικό της λειτουργικό ρυθμό, ώστε η ζωή μας να ενταχθεί μέσα σε αυτόν. Έτσι θα φτάσουμε στην επανεύρεση του αληθινού εαυτού μας, της «βαθείας καρδίας», την οποία συνήθως καταπλακώνουμε με τις βιοτικές μέριμνες.

Η επιστροφή αυτή στο βάθος της ύπαρξής μας αποτελεί και τον προσωπικό και υπεύθυνο δρόμο της μετάνοιάς μας, το οποίο και υπηρετεί η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, που είναι «καιρός μετανοίας». Όμως η μετάνοια αυτή δε συμβαίνει αυτομάτως και με μηχανικό τρόπο. Απαιτεί αγάπη και θέληση.

Καλούμαστε λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, στην πορεία μας αυτή προς το Πάσχα να αγαπήσουμε το Νυμφίο της ψυχής μας Χριστό. Όταν αγαπάμε μπορούμε με χαρά και με ολόθερμη καρδιακή φλόγα και να αγρυπνήσουμε, και να πεινάσουμε, και να διψάσουμε και να προσευχηθούμε, προκειμένου να συναντήσουμε τον Κύριο στο τέλος αυτού του δρόμου της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που οδηγεί στην άληκτη χαρά της Αναστάσεως.