ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ»

Άπειρες είναι οι στιγμές της ζωής μας κατά τις οποίες βρισκόμαστε σε αμφιβολία για το τι πρέπει να κάνουμε. Αν και ξέρουμε ποιό είναι το σωστό, αν και αισθανόμαστε ποιό είναι το ηθικά επιβεβλημένο, αν και συνειδητοποιούμε τι περιμένει από εμάς ο Άγιος Θεός, παρά ταύτα πράττουμε κάτι τελείως διαφορετικό, αν όχι και αντίθετο, η στεκόμαστε αναποφάσιστοι, μόνο και μόνο επειδή συνυπολογίζουμε τις αντιδράσεις των ανθρώπων, το προσωπικό μας συμφέρον η τυχόν πιέσεις που ποικιλοτρόπως μας ασκούνται.

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μέσα στους πολλούς χαρακτήρες που προβάλλει αναδεικνύει τη μορφή του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας.

Ο Ιωσήφ ήταν επιφανές μέλος της ιουδαϊκής κοινωνίας, και μάλιστα σεβαστό και καθολικά αποδεκτό από όλους. Και αυτός ο επιφανής, ο πλούσιος, ο δυνατός, την κρίσιμη ώρα νοιάζεται για κάποιον φαινομενικά αδύναμο. «Τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού».

Έδυε ο ήλιος και αποτελούσε μεγάλη προσβολή κατά τα ιουδαϊκά έθιμα να μείνει κρεμασμένο και άταφο νεκρό σώμα κατά τη νύκτα. Κανείς όμως δεν διακινδύνευε να ζητήσει το σώμα αυτού που με τόση μανία οι άρχοντες του Ισραήλ και οι ακόλουθοί τους οδήγησαν στον ατιμωτικό θάνατο του Σταυρού. Γι’ αυτό και τονίζεται ότι ο Ιωσήφ τόλμησε. Αν και μέλος του Συνεδρίου, αν και πλούσιος, αν και επιφανής, δεν λογαριάζει τίποτε, ούτε κάμπτεται από τον φόβο της εκδικητικότητας των Ιουδαίων.

Έκανε ότι του υπαγόρευε η φωνή της συνείδησής του, ασχέτως προσωπικού κόστους.

Αλλά και ο Πιλάτος φαίνεται αλλαγμένος.

Αν και συνυπεύθυνος στην άδικη καταδίκη, αν και με πλήρη επίγνωση συνέπραξε στο μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας, αν και την κρίσιμη στιγμή για λόγους ιδιοτέλειας φίμωσε τη συνείδησή του, τώρα κάνει αυτό που πρέπει. Ίσως γιατί δεν έχει την πίεση του όχλου. Ίσως γιατί δεν φοβάται πια για τη θέση του.

Και αφού διαπιστώνει ότι πραγματικά πέθανε, ‘’εδωρήσατο’’ το σώμα του Χριστού στον πιο έντιμο άνθρωπο του ιουδαϊκού Συνεδρίου. Τα σώματα των καταδικασμένων να πεθάνουν με τον πλέον ατιμωτικό θάνατο της σταυρώσεως δεν παραδίδονταν σε ταφή, αλλά κατά τον νόμο έπρεπε να διαπομπευθούν, η έπρεπε οι συγγενείς να δωροδοκήσουν τους αρμόδιους για να πάρουν το σώμα. Ο Πιλάτος δώρισε το σώμα του Χριστού, ίσως γιατί θέλει να κάνει κάποιο ελάχιστο καλό, αντισταθμίζοντας το μεγάλο κακό.

Ο Ιωσήφ τολμά και ο Άγιος Θεός ευλογεί αυτόν που αποφάσισε κατά το θείο θέλημα, διαφημίζοντας τον στην αιωνιότητα, όπου κηρύσσεται το Ευαγγέλιο και γίνεται παράδειγμα προς μίμηση.