Σήμερα είναι μια άλλη μέρα! Παραφράζοντας την Σκάρλετ -πριν η πλατφόρμα της HBO την τσουβαλιάσει με τα… μιαρά σταγονίδια- αυτή η αισιόδοξη ματιά της, θα ήταν μια κάποια λύσις…

Άλλωστε, καθώς «ανεβαίνεις επίπεδο», τι άλλο μπορεί να σε περιμένει, παρά μόνον ένα «ΕΥΓΕ»!

Γεγονός είναι ότι οι λέξεις -και οι έννοιες- έχουν χάσει, από καιρό το νόημά τους. Αν, πάλι όχι, είναι επειδή η έκφραση δεν επιδέχεται… οριζόντιας αντίληψης. Κι αυτό δεν ακούγεται καθόλου άσχημο…

Καθώς αλλάζεις πίστα, ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται, σου λένε και τα πιτσιρίκια, που πρώτα έπιασαν το play station και μετά το κουτάλι. Και αυτή η δυσκολία είναι που κάνει τόσο ελκυστική τη διαδικασία. Άσε, που έχει και μπόνους -αυτό πού το βάζεις…

Σήμερα, στις 6 το πρωί, η περιφερειακή ενότητα Ροδόπης «άλλαξε πίστα». Ύστερα, από τα πολλά και συνεχή κρούσματα, τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες, ο Χάρτης Υγειονομικής Ασφάλειας και Προστασίας, απεφάνθη: Επίπεδο 3 – Πορτοκαλί. Και σε λίγες ώρες, με ανακοίνωση του Πρωθυπουργού, προσγειώθηκε στο Επίπεδο 4…

Μ’ ένα «τσάκ», στο «Κόκκινο». Μ’ ένα «μπραφ» και… λουκέτο.

Θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα ελκυστικό, έως και προκλητικό, θα έλεγε κανείς, αν ήταν απλώς εικονικό. Αν μπορούσες να πέφτεις και να σηκώνεσαι χωρίς πόνο, αν είχες μερικές ζωές να σπαταλήσεις -εάν πέθαινες, στην τελική, αλλά ανασταινόσουν στην επόμενη πίστα…

Αλλά αυτό δεν ισχύει. Είτε μιλάμε για τη Θεσσαλονίκη, τη Ροδόπη ή τη Λάρισα -αύριο ίσως για άλλες περιοχές της χώρας- εδώ μιλάμε για την πραγματική ζωή. Αυτή δε συνοδεύεται με κονσόλα (άνευ μπαταριών), manual σε πολλές γλώσσες και δυο τρία κουμπιά που αν τα χειριστείς σωστά, φτάνεις στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Εδώ, το «άλλο επίπεδο» δεν είναι επικύρωση της αναβάθμισης. Δεν αποτελεί αξιολόγηση της προσπάθειας όλου του προηγούμενου διαστήματος. Αντιθέτως.

Είναι η ομολογία της πρότερης αποτυχίας. Συλλογικής και ατομικής: ενός κράτους που παλινωδεί κι ενός Έλληνα που διαμαρτύρεται.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τον τρόπο διαχείρισης της πανδημίας από την κεντρική διοίκηση. Τις καθυστερήσεις, τη διγλωσσία, τις κακές πρακτικές, την τακτική: «δύο μέτρα και δύο σταθμά», γενικώς: την οριζόντια αντιμετώπιση…

Κι από την άλλη, ένας Έλληνας που κρύφτηκε πίσω από όλα αυτά. Μια ωραιότατη δικαιολογία, για να μη χρειαστεί να ξεκουνήσει από τις συνήθειες, τη σκέψη, τη θέση, την αντίληψη, την ιδεολογία του...

Ούτε, για να προστατεύσει τη ζωή…

Ίσως τελικά, η αλλαγή πίστας να είναι η απάντηση. Ίσως απαιτείται πάντα ένα καμπανάκι που να χτυπάει δυνατά στ’ αυτιά μας. Να ξυπνάει να θέτει σε εγρήγορση. Να υπογραμμίζει το έλλειμμα.

Να υποδεικνύει ότι το χρέος απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και στους άλλους δεν έχει… μπόνους. Αποτελεί βασική προϋπόθεση. Και είναι γραμμένο στο manual -σε όλες τις γλώσσες…

Ελευθερία Μούκανου