Με μισόκλειστα μάτια, πάνω από τις σφιχτές μάσκες, τους γερτούς ώμους και κανόνες, προχωράει το… ημερολόγιο του κορωναϊού.

Μήπως τελικά, θα πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεπτόμαστε; Μήπως η εγκεφαλική… μανιέρα δεν «φτουράει» σ’ αυτή τη «νέα τάξη πραγμάτων», τώρα, δηλαδή, που μια οικονομική και μια υγειονομική κρίση δείχνουν μια νέα ρώτα….

Γιατί, τι καταλαβαίνει, ένας μέσος νους, άμα του λέει κάποιος: «ανεβαίνεις επίπεδο». Ή, τι αντιλαμβάνεται με τη συγκεκριμένη χρωματική παλέτα. Πορτοκαλί. Μα το πορτοκαλί είναι χρώμα της χαράς, της δημιουργικότητας, της ζεστασιάς, της φαντασίας, της φιλίας, της ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ. Όχι, τι αισιόδοξο έχει το Πορτοκαλί Επίπεδο… στα κατάστιχα του κορωναϊού…

Ρίξε ένα γκρι να συνεννοηθούμε -να ακροβολιστούμε κατάλληλα! Να σταματήσουμε τα όνειρα, να βάλουμε στο μόουντ αντίληψη και δημιουργικότητα. Να συμβιβαστούμε να ψυχραθούμε κι ας κρατάμε μιαν κρυφή ελπίδα (για τον δρόμο). Να ΑΠΟΜΟΝΩΘΟΥΜΕ… στα χρόνια του κορωναϊού…

Ναι, μάλλον χρειάζεται μια άλλη προσέγγιση. Αυτοί οι εγκεφαλικοί νευρώνες δεν είναι ικανοί ν’ ανταπεξέλθουν…

Γι’ αυτό και χορεύουμε κατά το σκοπό που μας παίζουν. Αλλά και δεν… (ακόμα)

Αυτό το «ακόμα», θα πρέπει να παγιωθεί. «Είναι μια περίοδος», θα πρέπει να πούμε -«και θα περάσει». Θα βγούμε απ’ αυτήν. Όπως βγήκαμε και από την οικονομική κρίση -κι ας συνεχίζονται οι αξιολογήσεις τους κι ας ζούμε τα αποτελέσματά της, κατάσαρκα...

Έτσι, θα γίνει και με τον κορωναϊό. Θα βγούμε. Και θα κάνουμε το λογαριασμό. Γιατί, εδώ, δε διακυβεύτηκε η τσέπη μας, το βόλεμά μας, η ρουτίνα μας, αλλά η ίδια μας η ζωή. Εδώ, ελέγχθηκε η ανάσα μας…

Ναι, θα βγούμε και θα κάνουμε και τον απολογισμό. Με τους όρους που γνωρίζουμε. Με τους εγκεφαλικούς νευρώνες που πορευτήκαμε. Δε θα αλλάξει η «παλέτα» γιατί έτσι αποφάσισε ένας «ιός με κέλυφος»… Άκου, τώρα περιγραφή…

Δεν υπάρχουν θανατηφόροι ιοί. Η απραξία οδηγεί στο θάνατο. Το «χύμα», το «όπως πάει», το «ας το κάνουμε και βλέπουμε». Δεν έχουμε «προγραμματιστεί» έτσι -ας πάψουμε να υποτιμάμε τον εαυτό μας…

Είμαστε εδώ, έτοιμοι να πολεμήσουμε -και πολεμάμε. Και φοβόμαστε -αλλά πολεμάμε. Μόνο να μην κοιτάμε με μισόκλειστα μάτια, πάνω από τις σφιχτές μάσκες, γιατί μοιάζουμε σαν εξωγήινοι… Και δεν είμαστε!

Να χαμογελάμε και να παραμείνουμε ψύχραιμοι. Και να είμαστε εδώ. Όλοι.

Κανονικά, όλη η Ξάνθη θα έπρεπε να ντυθεί στα πορτοκαλί. Κι η Κομοτηνή, στα κόκκινα και η Θεσσαλονίκη και η Λάρισα και η χώρα ολόκληρη…

Γιατί, δεν μπορεί ένας «ιός με κέλυφος» να μας αλλάξει την «παλέτα»…