Πρόκειται, αναμφισβήτητα, για μια ξεκάθαρη διαπόμπευση. Ένας καταβεβλημένος πρύτανης -προφανώς από την ένταση, αλλά και από εκείνο το θανατερό αίσθημα της αδυναμίας, εξαιτίας της τυφλής επιβολής- απαθανατίζεται με μια ταμπέλα περασμένη στο λαιμό…

Σαν Εβραίος ή Αντιστασιακός στην γκρίζα Ευρώπη του Χίτλερ, σαν νεαρός κάτω από τον νόμο 4000 στην… υπό ανάπτυξη Ελλάδα, σαν δυτικός στα χέρια ενός τζιχαντιστή, λίγο πριν το τέλος…

Κι αν τα 80 ή 60 χρόνια, αλλά και η φονταμενταλιστική «απόχη» κρατούν μια (ψευδή) απόσταση ασφαλείας, δίνοντας το ελεύθερο για προβληματισμό και επιχειρηματολογία σε ένα… απαραβίαστο σκηνικό, η πράξη των νέων αυτών ανθρώπων, μέσα σε ένα Πνευματικό Ίδρυμα δεν αφήνει περιθώρια κατανόησης ή επεξήγησης της κατάστασης…

Όχι, ότι χρειάζεται -τουλάχιστον από την πλευρά των πρωταγωνιστών. Εκείνοι, απλώς, θα δημοσιοποιήσουν την ενέργειά τους, μέσα από την ιστοσελίδα τους  και δε θα δυσκολευτούν ούτε στα λόγια: «Επιλέξαμε να στοχοποιήσουμε τον νυν πρύτανη της ΑΣΟΕΕ…»,/«ο βανδαλισμός και η εκκένωση του γραφείου είναι μία απάντηση σε μια λογική ελάχιστης αναλογίας…», «…παραβίαση και εκκένωση των δικών μας χώρων».

Στοχοποίηση – βανδαλισμός – απάντηση – παραβίαση - δικοί μας χώροι…

Λέξεις και φράσεις που νομιμοποιούν και νομιμοποιούνται -χωρίς «κόστος» χωρίς ίχνος απολογίας ή απολογισμού, μα με το λούστρο μιας αδιαμφισβήτητης -καταρχήν- αξίας, μιας… προαγωγής.

«Οι καταλήψεις είναι χώροι πολιτικής ζύμωσης και δημιουργίας. Χώροι μέσα στους οποίους οι επιθυμίες γίνονται πράξη με σχέσεις συντροφικότητας, αλληλεγγύης και ισότητας, αποτελώντας μέσο και εργαλείο στον αγώνα για την ελευθερία. Λειτουργώντας συλλογικά, αντί-ιεραρχικά, οριζόντια και αυτοοργανωμένα…».

Σε αυτό το… παράλληλο σύμπαν, οι λέξεις και οι φράσεις… δεν χάνουν την έννοιά τους. Αντίθετα, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι μιας ιδεολογίας που προτάσσεται ως στάση ζωής -αλλά και τη μόνη λύση- που «ανυψώνονται» και… αγιοποιούνται, γιατί βρίσκονται στη σωστή πλευρά…

Ο φασισμός δεν έχει πολιτική κλίμακα. Όσο κι αν, τεχνηέντως, η μετεμφυλιακή Ελλάδα, προσπάθησε να κατατάξει να προσδιορίσει να… κρεμάσει ταμπέλες σε ιδεολογίες, αυτό που επετεύχθη τελικά, ήταν η δημιουργία ιδεοληψιών, η εμβάθυνση στην προκατάληψη, η εύκολη λύση του… «τσουβαλιάσματος».

Γιατί, η ταμπέλα, εκτός από το να μειώσει να απαξιώσει να «απολύσει» την ανθρώπινη φύση, την οποία, ο Πολιτισμός ταυτίζει με την αξιοπρέπεια, λειτουργεί σαν «ανεμοδούρι»: δείχνει την κατεύθυνση…

Της κοινωνίας και αυτών που τη συναποτελούν.

Όταν το ανθρώπινο ον αποτελειώνεται, τότε οι αναλύσεις περί εκτροπής από τους κανόνες, τους θεσμούς, και τις αρχές μιας… οργανωμένης κοινωνίας, ακούγονται σα… δημώδες σφάλμα -ένας «γραμματικός πλεονασμός» και μάλιστα, στον υπερθετικό βαθμό…