Όταν μπερδεύονται τα όρια, όταν χάνεται το μέτρο, όλα μοιάζουν το «ίδιο». Μια… πολτοποίηση της πραγματικότητας, που η υποδοχή της, στην αρχή, γίνεται με μια κάποια έκπληξη -λες και με ανακούφιση… Γιατί έναν «χυλό», εύκολα τον αντιμετωπίζεις. Δεν έχει προαπαιτούμενα να συνυπολογίσεις. Ούτε γωνίες να λειάνεις. Δεν έχει «σκιές», για να φωτίσεις. Έναν… μπόσικο χειρισμό, μονάχα, απαιτεί –γι’ αυτό, «οπλίσου» με την μανιέρα που… ήδη έχεις κατοχυρώσει. «Προφυλαγμένος» πίσω από την οριζόντια προσέγγισή σου, που είναι βολική και… «ευκολάκι».

Μακάριος… Απολύτως, όμως, εκτεθειμένος.

Γιατί, στην ουσία, μόνον «πολτός» δεν είναι αυτό που ζούμε…

Είναι ένας πόλεμος. Παγκόσμιος. Η ιδιαιτερότητά του είναι ότι το κάθε κράτος, δίνει τη μάχη «εντός των τειχών». Γιατί ο «εχθρός» μπήκε με τον δούρειο ίππο και ετοιμάζεται να κατακτήσει. Κοινός. Αόρατος, παντοδύναμος και ανελέητος.

Κι ας, η ποσότητά του -αυτή, που μολύνει τους ανθρώπους σε όλον τον κόσμο- χωράει… σ’ ένα κουταλάκι του γλυκού… Και λίγο παραπάνω, κάπου 8 ml…

Αυτό, τουλάχιστον διατείνεται ο μαθηματικός και… κωμικός Μαρκ Πάρκερ.

Πόσο ειρωνικό και πόσο… ευάρμοστο, παρά τις «αταίριαστες» ιδιότητες του Βρετανού επιστήμονα…

Σε συνθήκες πολέμου, λοιπόν, απαιτείται μια «καινούρια» οριοθέτηση. Ένα νέο σχέδιο και στρατηγική, σε όλα τα επίπεδα. Πρωτίστως, στο πολιτικό... Γιατί, όπως είπε και ο Βενιζέλος (ο Ευάγγελος), φαντάζεστε, τι θα γινόταν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εάν οι Εργατικοί του Κλέμεντ Άτλι δε συστρατεύονταν με τον Ουίστον Τσόρτσιλ; Σε ποιο κατάστιχο της Ιστορίας, θα είχε γραφτεί μια τέτοια διαιρετική πράξη;

Η επίτευξη του στόχου πρέπει να είναι πάνω από το πολιτικό κέρδος, που σε αυτές τις περιπτώσεις είναι συνήθως πρόσκαιρο…

Μετά τη νίκη κατά της Ναζιστικής Γερμανίας, ο Τσόρτσιλ έχασε τις εκλογές και κυβέρνησαν οι Εργατικοί. Κάποιοι το θεωρούν παράδοξο κι ίσως σε πρώτη ανάγνωση να είναι, αφού ο πρωθυπουργός βρισκόταν στο απόγειο της δύναμης και της φήμης.

Όμως στη ζωή, όπως και στη φύση, υπάρχει εκείνη η λεπτή κλωστή που τραβάει πίσω της την έννοια της δικαιοσύνης, που περιμένει να αποδώσει τα «ίσα»… Κι ο Άτλι, έγινε Πρωθυπουργός…

Αλλά, οι Έλληνες έχουμε στο αίμα μας την «διαίρεση»….

Η αντιπολίτευση (αν και θα πρέπει να εξαιρεθεί το ΚΙΝΑΛ, που τελευταίως ακολουθεί μια μετριοπαθή πολιτική) -προεξάρχοντος του ΣΥΡΙΖΑ- φαίνεται πως δεν μπορεί να αντιληφθεί το αυτονόητο: όσο υποσκάπτεται η κοινή προσπάθεια, υποσκάπτεται η δική της πολιτική προοπτική.

Γιατί μπορεί το «λεφτά υπάρχουν» να έκανε τη δουλειά του, αλλά αυτό συνέβη πριν από δέκα και πλέον χρόνια. Πριν ξεκινήσει η αποδόμηση της ίδιας της χώρας, πριν τα καραβάκια στο Καστελόριζο λειτουργήσουν ως φόντο, πριν υπογραφτούν τα μνημόνια, πριν οι τσέπες «ζαρώσουν», πριν οι άνθρωποι χάσουν την ασφάλεια και την «ελπίδα» τους. Γιατί, μπορεί η «ορμέφυτη» να παρέμενε δυνατή και έτοιμη, όμως αυτή, που οι πολιτικοί «χειραγωγούν» από τη μεταπολίτευση και μετά, χάθηκε… Λίγο αργότερα, βέβαια…

Ουσιαστικά, πέντε χρόνια μετά. Όταν οι… ζουρνάδες δεν έκαναν το καθήκον τους, όταν το Δημοψήφισμα δεν λειτούργησε βάσει σχεδίου, όταν όλα φαίνονταν πως θα ξανάρχιζαν υπό μηδενικής βάσης. Και μπορεί οι πολιτικοί σχηματισμοί να έχουν την πολυτέλεια να… μην αντέχουν (ούτε και να θέλουν) τη διαδικασία της αυτορρύθμισης, το ίδιο δε συμβαίνει όμως και με τους πολίτες. Γιατί, δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια για τους πολίτες… Όταν, μάλιστα η «ελπίδα» εξαφανίζεται και από τα πολιτικά στόματα και από… προεκλογικά φυλλάδια...

Η «νέα κοινωνική συνθήκη», φαίνεται, πως δεν έχει ολοκληρωθεί, πως έμεινε στη μέση. Γιατί, εν τω μεταξύ, «πέσαμε» στην πανδημία. Κι αυτή η εξέλιξη, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, ήταν μια μεγάλη… ευκαιρία και για τους πολιτικούς σχηματισμούς να «αυτορυθμιστούν».

Ή έστω, μια… «αλλαγή πλεύσης». Να επιδείξουν νηφαλιότητα, υπευθυνότητα. Να θέσουν επιχειρήματα, προτάσεις. Να βάλουν πλάτη. Να κάνουν την έκπληξη…

Πάντως, ενώ αυτοί συνεχίζουν την πολιτική των τσιτάτων, οι Έλληνες βιώνουν την πανδημία -με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι ο καιρός για τον «λογαριασμό». Όχι ακόμα…

Προς το παρόν, κινδυνεύουμε, είμαστε άρρωστοι, άνεργοι, φοβισμένοι, πεθαίνουμε, γλιτώνουμε ή ζούμε με… κάποια κανονικότητα.

Σε αυτή τη φάση, μαθαίνουμε πως ο αδύναμος κρίκος δεν είναι οι παππούδες κι οι γιαγιάδες μας, αλλά οι νέοι άνθρωποι. Γιατί ο ιός μεταλλάχθηκε σε… κάτι άλλο και έκανε ξενιστές τα σώματα των νέων, χτυπώντας, λέει, οπουδήποτε βρήκε ακάλυπτο: ένα πρόσωπο, μια γρατζουνιά, ένα χέρι που δεν απολυμάνθηκε. Και το διέσπειραν στο περιβάλλον τους κι αρρώστησαν κι εκείνοι.

Σα σενάριο από ταινία που έχουμε όλοι δει…

Στις ΜΕΘ, εδώ και καιρό, το ηλικιακό… προνόμιο έχει καταργηθεί. 25χρονοι διασωληνώνται ή νοσηλεύονται στις εντατικές, ενώ οι ημερήσιες καταγραφές κρουσμάτων πολύ μικρές διαφοροποιήσεις παρουσιάζουν, μεταξύ των ηλικιακών ομάδων 18-39 και 40-64…

Στη Θεσσαλονίκη δίνεται η σκληρότερη μάχη. Οι άνθρωποι στις ΜΕΘ εργάζονται σε συνθήκες πολέμου. Ειδικευμένοι νοσηλευτές από όλη την Ελλάδα, φεύγουν καθημερινά για την συμπρωτεύουσα…

Κι ενώ, το τελευταίο διήμερο προστέθηκαν στα νοσοκομεία, επιπλέον 20 κλίνες ΜΕΘ covid ούτε οι δέκα, σήμερα, δεν ήταν διαθέσιμες.

Κάπως έτσι, φτάσαμε στην επίταξη ιδιωτικών κλινικών. Όχι, οι κλινικάρχες δεν το περίμεναν. Ως επιχείρημα, για την αρχική τους άρνηση στο «προσκλητήριο» της κυβέρνησης, που οδήγησε στην επίταξη ήταν ότι ο κοροναϊός «απαιτεί» εξειδικευμένες κλίνες και προσωπικό…

Λογικό, ακούγεται. Αλλά, σε καιρό πολέμου δεν υπάρχει λογική…

Και η χώρα λειτουργεί ως ενιαία υγειονομική περιφέρεια…

Αυτό έγινε, για να μπορούν οι ασθενείς να μετακινηθούν.

Σκεφτείτε, να είσαι άρρωστος, μόνος και να πρέπει να φύγεις. Να πας σε άλλη κλινική, σε άλλη πόλη… Και πίσω σου, «οι άνθρωποί σου», αυτοί που δεν μπορούν να είναι μαζί σου στην αρρώστια, αλλά που είναι αποφασισμένοι -έστω κι από μακριά και σίγουρα με άλλο μέσο- να σε συντροφεύσουν στην οδύσσειά σου…

Η κυβέρνηση ζήτησε από την ΤΡΑΙΝΟΣΕ να έχει διαθέσιμη αμαξοστοιχία στη Θεσσαλονίκη, ώστε με ένα δρομολόγιο περισσότεροι ασθενείς με covid να μετακινηθούν σε νοσοκομεία στην Αττική. Έξι βαγόνια πούλμαν, θα μεταφέρουν τον πόνο, τον φόβο, τη μοναξιά, την αδυναμία, αλλά σίγουρα και την ελπίδα

Αυτήν την «άλλη». Την ορμέφυτη. Που δε χρειάζεται μπροσούρες και τσιτάτα, για να κάνει τη δουλειά της… Που είναι η καλύτερή σου φίλη, όταν εκείνη λείπει… Που έρχεται και φωλιάζει και σου καλύπτει… τα κενά.

Γιατί, αυτά δεν τα προκάλεσε ο κόβιντ. Απλώς, αυτός, τα αναδεικνύει…