Πού να ήξερε η Παιδοψυχολογία του 21^ου αιώνα, ότι η χρήση των αρνητικών μορίων, την οποία απέρριπτε, ως μέρος της  παιδαγωγικής διαδικασίας, θα έπαιζε… σόλο στην εποχή των κρίσεων…

«Μην τρέχεις», «μη μιλάς», «δεν επιτρέπεται να διακόπτεις» «μην τρως με τα χέρια», «μη φωνάζεις», «δεν κάνουν, έτσι, τα καλά παιδάκια»…

Πόσα «μην» και «δεν», αποτέλεσαν τη «μαγιά», που μας… έπλασε, μας ζύμωσε, μας φούσκωσε, μας… έψησε…

Πολλά «μην» και πολλά «δεν» χρειάστηκαν για να γίνουμε αυτοί οι αξιοπρεπείς, αψεγάδιαστοι και τυπικοί ενήλικες που μάθαμε να είμαστε ή τέλος πάντων να πιστεύουμε πως είμαστε…

Ατέλειωτες παρτίδες… εγκεκριμένου προϊόντος με το συγκεκριμένο «λογισμικό» διατέθηκαν στην «αγορά» -ετοιμοπαράδοτες και με σφραγίδα εγγυήσεως...

Αλλά μετά, το πράγμα άλλαξε… Επειδή, η μόδα πάει χεράκι-χεράκι με τη νοοτροπία -που ως, γνωστόν, για να αλλάξει θέλει και δυο-τρεις γενιές, περιθώριο…

Όμως, στο «περιθώριο» των αλλαγών των αιώνων, πάντα μια μάχη γιγαντώνεται: αυτή του παλιού με το καινούριο…

Κάτι είχαμε ψυλλιαστεί, «επ’ αυτού». Η εποχή των Μνημονίων ήταν η… μεγάλη του Γένους Σχολή μας. Μάθαμε από πρώτο χέρι, πώς είναι να: ορίζεις-δεν ορίζεις, γνωρίζεις-δε γνωρίζεις, ελέγχεις -δεν ελέγχεις, ζεις-δε ζεις…

Εκείνο το απροκάλυπτο μούδιασμα (επειδή εντυπώνεται στο πρόσωπο…), όταν το «σχέδιο» ξεθωριάζει και τίποτα δεν είναι όπως το ήξερες. Όταν απαιτείται αναδιάταξη όλων των μηχανισμών, των κανόνων, των δράσεων, των πρακτικών -ολόκληρου του… γνωστικού πεδίου…

Γραμμές και σχήματα, υπό αμφισβήτηση…

Ωστόσο, μας λες και τυχερούς. Ποιος άλλος λαός, ανά τους αιώνες είχε, διαχρονικά την τιμή να πέφτει μούρη με μούρη με το μεταίχμιο;

Και κάπως έτσι, τα πράγματα, μάλλον, παίρνουν το δρόμο τους. Όχι ότι το… «κυκλώνουμε», ότι είμαστε γνώστες της κατάστασης ή έχουμε ανασχεδιάσει το πλαίσιο…

Απλώς θυμηθήκαμε… τις προδιαγραφές μας. Πως όταν μια σφαίρα σφυρίζει πάνω απ’ το κεφάλι σου, σκύβεις παίρνοντάς το στα χέρια…

Γι’ αυτό και η Παιδοψυχολογία θα πρέπει να κοντοσταθεί, προς το παρόν. Η εποχή μας σπρώχνει προς τα πίσω…

«Μη συνωστίζεστε», «μη μιλάτε δυνατά», «μη βγάζετε τη μάσκα όταν είστε πολλοί -γιατί είστε πολλοί;», «δεν επιτρέπονται περισσότεροι από έναν, τρεις, εννιά, κανέναν…», «δεν είναι όπως πέρσι…»

Στα δάχτυλα τα παίζουμε αυτά. Όχι μόνο γιατί, τα είχαμε να κάθονται απενεργοποιημένα και να σκονίζονται -ακροβατώντας, ανάμεσα στα ενδεχόμενα να τα πετάξουμε -για να μην πιάνουν και χώρο- ή να συνεχίζουμε να τα τακτοποιούμε, όπως-όπως…

Αλλά, γιατί τα… προβάρουμε συνεχώς και ασυναίσθητα…

Ασυναίσθητα, αφού κανείς δε βρίσκεται στο «πόστο» του, προς υπογράμμιση της διαδικασίας που… εκτελούμαι, προς ενημέρωση, αλλά, κυρίως, προς επικαιροποίησή της…

Εξασκούμαστε σε ρυθμούς… ακορντεόν ή φυσαρμόνικας (τέλος πάντων, επιλέξτε ένα όργανο να συνεννοούμαστε…) στο «ήξεις αφήξεις» της καθημερινότητάς μας (όποια κι αν είναι αυτή, πλέον…), στα διφορούμενα μηνύματα που βομβαρδιζόμαστε -παιδιόθεν- με ασπίδα τα… αρνητικά μας μόρια! Με τα «μην» και τα «δεν» μας, που στέλνουν από μόνα τους αμφίσημα μηνύματα, που κρατούν το ίσο, αλλά έχουν τη δυνατότητα να το καταλύσουν, σε χρόνο «ντε-τε»…

Επειδή, κουράζουν…(έτσι, άκριτα, πιστεύετε, απεφάνθη η Παιδοψυχολογία…) Κουράζουν και αποδομούν, προκαλώντας τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.

Αν, δηλαδή, τόσες απαγορεύσεις στη σειρά μπορούν να δώσουν ένα θετικό αποτέλεσμα (μέσες-άκρες, κατά το: πλην επί πλην ίσον συν), εδώ ο τύπος έχει όρια και προϋποθέσεις. Και η απόδοσή του, καθορισμένη…

Οι ειδικοί την αποκαλούν «πανδημική κόπωση». Οι πολίτες, κοινώς, αρχίζουν να… πετούν φλύκταινες στο άκουσμα των απαγορεύσεων και… χαλαρώνουν.

Αυτό το «νέο» φρούτο, ωστόσο, αποτελεί έναν ακόμα παράγοντα επιδείνωσης της πανδημίας…

Όπως και τα… Χριστούγεννα. Γιατί, καθώς η κυβέρνηση προσπαθεί να ανοίξει την αγορά, υπάρχει ο κίνδυνος να… κλείσει σπίτια, αφού το «άνοιγμα» δίνει το πράσινο φως για μετακίνηση…  Και η μετακίνηση δημιουργεί συνάθροιση και η συνάθροιση συνωστισμό και… ω, «Λόλα να ένα… ντόμινο», που λέει και… το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου Νόσων, το οποίο σκέφτηκε να μας διαφωτίσει με κάτι, το οποίο… ούτε μας είχε περάσει από το μυαλό: «η πιθανότητα λοίμωξης στη διάρκεια των επερχόμενων γιορτών θεωρείται πολύ υψηλή για το γενικό πληθυσμό και για τα ιατρικώς ευπαθή άτομα».

Μα, τι λέτε; Με τόσα μη και τόσα δεν;;;

Και η μόνη «χαραμάδα ελπίδας», το εμβόλιο… Το οποίο και αναμένεται ως μάννα εξ ουρανού… Μόνον που κι αυτό συνοδεύεται από αρκετό αρνητισμό και πολλά διφορούμενα και λίγα… τρομοκρατικά (που, όμως, δεν είναι της ώρας να τα αναλύσουμε…).

Γιατί, αυτό θα δώσει τη λύση!

Είθισται, σε περιόδους κρίσεων -εκτάκτων αναγκών, τέλος πάντων- η… φενάκη να έχει την τιμητική της…

Δεν είναι απαραίτητο να θεωρεί κανείς ότι το εμβόλιο είναι απάτη ή ψέμα ή ψευδαίσθηση… Όμως, η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων δεν μπορεί να απαιτεί πάντα μια… «περούκα», ένα κουκούλωμα, μια δραστική αλλαγή, ξένη προς την ήδη υπάρχουσα εικόνα.

Έναν εξωγενή παράγοντα που σώζει… Αυτόν που δεν μπορεί να σωθεί (από μόνος του -και μάλιστα μετά από… τόση κοπιώδη προσπάθεια)…

Θεωρητικά, όλος ο πλανήτης, αύριο, θα βάλει στην άκρη τα «δεν» και τα «μην», παρακολουθώντας τους άγγλους παππούδες και γιαγιάδες άνω των 80 να λαμβάνουν το «μάννα», καθώς και τους εργαζομένους στον τομέα της υγείας…

Ναι, θα παρακολουθούμε σαν υπνωτισμένοι με τον μέσο να καβαλά τον δείκτη μέχρι… αγκυλώσεως!

Ελπίζοντας ότι τίποτα απ’ όσα είδαμε σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, σε… παρωδίες ή στους… εφιάλτες μας δεν πρόκειται να συμβεί…

Σαν πρόβα τζενεράλε… που όλα μπορεί να πάνε θαυμάσια ή να εξελιχθούν σε μια ολοσχερή καταστροφή…

Ένα πείραμα σε απευθείας μετάδοση, το αποτέλεσμα του οποίου έχει τη δύναμη να μας στείλει -«τσιφ»- στο μέλλον...

Ναι, αύριο, μπορεί να σημάνει ένα υπόκωφο σάλπισμα νίκης, που καθώς θα εξελίσσεται να δυναμώνει να ενισχύει να εξεγείρει… Να επικυρώνει…

Σαν το Μπιγκ Μπεν που βάρεσε «12»…

-Αρκεί να μην χρειαστεί μια… παύση τεσσάρων ετών για εργασίες-

Πόσο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος -κι ας είναι κουρδισμένος σαν… βρετανικό ρολόι…

(Κι ίσως αν πάνε όλα καλά να… αναθαρρήσει και η Παιδοψυχολογία του 21^ου αιώνα…)