Από το… «Τσοβόλα, δώστα όλα» και τη δημιουργική λογιστική στα… χρόνια της ευημερίας, μέχρι το «Λεφτά υπάρχουν» και τα… μαθήματα οικονομίας στην τρόικα από τον Βαρουφάκη… μ’ ένα «ν», οι Έλληνες πολιτικοί μας, αποδεικνύουν διαχρονικά, πως παίζουν… τις αρχές της Οικονομίας, στα δάχτυλα…

Αναρωτιέται κανείς, τι επιδόσεις θα είχαν, αυτοί οι συγκεκριμένοι τύποι, αν συμμετείχαν στον πανελλήνιο οικονομικό διαγωνισμό που διοργάνωσε το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, υπό τον τίτλο «Ερμής»… Τι κι αν απευθύνεται σε τελειόφοιτους λυκείου…

Εκτός κι αν τα αποτελέσματα της πολιτικής -της οικονομικής εν προκειμένω- των… ανωτέρω, αξιολογούνται ως «ωριμότερα», από αυτά, που έχει πιθανότητες να αποφέρει, τηρουμένων των αναλογιών, ένας τελειόφοιτος Λυκείου…

Πατώσαμε, κατά 50%. Αυτό απεφάνθη ο… διαγωνισμός. «Η νέα μας γενιά είναι σε μεγάλο βαθμό οικονομικά “αναλφάβητοι”», δε γνωρίζει, δηλαδή, «βασικές έννοιες των Αρχών της Οικονομίας, σε περίοδο υφέσεων και συνεχούς ανάγκης για τη λήψη κρίσιμων οικονομικών αποφάσεων από τις κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και της υφηλίου».

Όχι, πείτε, τώρα, ποιος από όλους (τους ώριμους)  σας έρχεται στο μυαλό διαβάζοντας αυτές τις αράδες; Πιθανότατα όλοι… αν και δεν… συμφέρει… Το πρόστιμο για τον συνωστισμό είναι… 300 ευρώ!

Στόχος, λέει, του διαγωνισμού ήταν να δείξει τις πραγματικές ανάγκες σε θέματα οικονομικού… εγγραμματισμού των νέων.

Δηλαδή τα βλαστάρια μας είναι (οικονομικώς) αναλφάβητα…

Όχι, ότι χρειαζόταν ο διαγωνισμός, για να καταλάβουμε το… «τι εστί βερίκοκο».

Ανά τριετία, οι εκπαιδευτικοί διαγωνισμοί Pisa που διοργανώνει ο ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) το αποδεικνύουν πανηγυρικά! Αξιολογώντας τα «γραπτά» καταγράφουν μεγάλα ποσοστά μαθητών, οι οποίοι έμαθαν να… παπαγαλίζουν τα περιεχόμενα σχολικών βιβλίων και ταυτόχρονα να… έχουν μεσάνυχτα, ως προς την πρακτική εφαρμογής τους, στην… κατακαημένη καθημερινότητά τους…

Είναι που το εκπαιδευτικό σύστημα είναι σε αδιέξοδο… Λες και το έβαλες τιμωρία, προς… παραδειγματισμό, στη δεκαετία του 70: όρθιο και να κοιτά τον τοίχο. Άντε και σε… στάση «πελαργού»…

Ναι, σε αδιέξοδο και οι «πυξίδες», σπασμένες, όπως φαίνεται, ή απλώς… αδύνατον να διαβαστούν από τους ειδικούς…

Γιατί, είναι γνωστό τοις πάσι, πως και ο ειδικός, θέλει τον… ειδικό του…

Όμως, το θέμα μας είναι πως τα αποτελέσματα του συγκεκριμένου διαγωνισμού, δημοσιοποιήθηκαν, σε μια περίοδο που το ΙΕΠ, δηλαδή, το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής συντάσσει (από καιρό) τα νέα αναλυτικά προγράμματα των σχολικών βιβλίων, μεταξύ άλλων…

Για να μην θυμηθώ και τη δουλειά που έκανε -επί ΣΥΡΙΖΑ- με την εκπόνηση του πιλοτικού προγράμματος για τα «δίγλωσσα νηπιαγωγεία» -που αν και δεν είναι το θέμα μας, ωστόσο, αποδεικνύει και τη φιλοσοφία και τη στόχευση που διέπει το Ινστιτούτο, ως προς την εκπαιδευτική διαδικασία, γενικότερα…

Αλλά, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει αυτήν την «συγκυρία»: ότι, ενώσω, συντάσσονται τα αναλυτικά προγράμματα, το δομικό… «πρόβλημα» του εκπαιδευτικού συστήματος… πέφτει φαρδύ πλατύ πάνω τους…

Γεγονός είναι ότι στον διαγωνισμό του Οικονομικού Πανεπιστημίου, η αρμόδια επιτροπή επέλεξε τα θέματα μέσα από τα σχολικά εγχειρίδια, αυτά δηλαδή, που διδάσκονται μέσα στα σχολεία. Και όπως αποδείχθηκε, οι μαθητές προσγειώθηκαν στη βάση, καθώς οι μισοί, που συμμετείχαν, αδυνατούσαν να απαντήσουν στα συγκεκριμένα ερωτήματα…

Αλλά, ακόμα απ’ τα δικά μου χρόνια, αυτά που είχαν σημασία ήταν πάντα… εκτός ύλης…

Εντούτοις, οι ειδικοί αποφάνθηκαν: Και στην οικονομική θεωρία, οι γνώσεις που δίνονται στα σχολεία και στο εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν είναι επαρκείς…

Ίσως, γιατί τα παιδιά, πριν διδαχθούν την απλή Οικονομία του Ροβινσώνα Κρούσου, που διδάσκεται στην Γ’ Λυκείου, εμπέδωσαν τις… άλλες οικονομίες: είτε από διηγήσεις, για τις εποχές των παχιών αγελάδων, που τα χρήματα… φύτρωναν στα δέντρα -επί ΠΑΣΟΚ- είτε, βιωματικά, από τις περισπούδαστες θεωρίες του Βαρουφάκη, που αν και δεν ήταν στην αισθητική του το… νταούλι, ήταν σίγουρος (από καιρό) πως… θα το βαράει ο Αλέξης και οι αγορές θα χορεύουν…

Γιατί, μήπως ξεχνιέται το Γιούρογκρουπ του Φεβρουαρίου του ’15; Με τον Βαρουφάκη να σέρνει και τον Τσακαλώτο -αν και αυτός αυτοβούλως πήγαινε…- και να δίνει… παραστάσεις στην τρόικα, που εν τω μεταξύ είχαν γίνει… «θεσμοί», περί ακύρωσης του προγράμματος… Και τους υπουργούς Οικονομικών να δίνουν μια εβδομάδα περιθώριο στην Αθήνα, για να δεχτεί να συνεχίσει το πρόγραμμα που της δίνει και χρήματα.

Ξεχνιέται το τελεσίγραφο: είτε δεχόμαστε την παράταση του προγράμματος, με αντάλλαγμα νέα μέτρα λιτότητας ή αλλιώς να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας…

Που ήδη είχε περάσει ενάμιση μήνας και ο υπουργός Οικονομικών μπαινόβγαινε στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, με ύφος δανδή και το πουκάμισο έξω από το παντελόνι, λες και λάμβανε αγωγή με διουρητικά…

Μήπως ξεχνιέται που κάθε βράδυ στις 7 ή τις 8 ανάλογα με την έναρξη των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων, προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι πράττει η κυβέρνηση της Αριστεράς και στο τέλος μέναμε με τα… μπινελίκια του Ντάισελμπλουμ και τις κοφτές… μοβόρικες ματιές του Σόιμπλε, στο χέρι;

Όχι, ήταν ή δεν ήταν… ταχύρρυθμα μαθήματα πάνω στις (ελληνικές) Βασικές Αρχές Οικονομίας, αυτά τα δελτία ειδήσεων; Και δεν τα δίδασκαν οι «καλύτεροι», ο αφρός των πανεπιστημίων του πλανήτη; (Τι να μας πει και το… Χάρβαρντ, δηλαδή…)

Δεν ακούγαμε ότι η κυβέρνηση «πρώτη φορά Αριστερά» δεν σκοπεύει να υποχωρήσει στο ελάχιστο απέναντι στις προεκλογικές της δεσμεύσεις, δηλαδή όχι περικοπές, αλλά ότι θα γίνονταν και παροχές ύψους 12 δις ευρώ;

Βέβαια, ακόμα τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ ήλπιζε ότι οι εταίροι θα… του έδιναν τα χρήματα που χρειάζεται (1,2 δις ευρώ και 4,6 δις ομόλογα)…

Κι εμείς, παρακολουθούσαμε τις ενέργειες που έκανε ο «Κρούσος» μας για να επιβιώσει (αν και έδειχνε να μην τον νοιάζει ιδιαίτερα), να ανακοινώνει ότι έχει αποφασίσει να φτιάξει μια «καλύβα», αλλά δεν είχε ούτε τα απαιτούμενα υλικά για να την φτιάξει…

Γενικώς, ο Κρούσος μας δεν ήθελε καθόλου να προβληματίζεται ούτε για την «επιβίωση» ούτε για τα «υλικά» ούτε για τη «διανομή»…

Ήξερε μόνο ότι έχει τρόπους για να αυξήσει την ποσότητα των προϊόντων… που ούτως ή άλλως δεν παρήγε…

Γιατί, κατά τον ελληνικό τρόπο… μόνα τους θα παράγονταν, μόνα τους θα χρηματοδοτούνταν, μόνα τους θα πήγαιναν… όπου τα στέλναμε…

Και το νταούλι συνέχιζε τον βαθύ του ήχο,  μόνο που αυτός που χόρευε ήμασταν εμείς…

Όχι ότι είχαμε σταματήσει και ποτέ…

Οπότε, καλή και η βάση των 17χρονων… Χωρίς βιβλία και με τέτοια… πολιτική παρακαταθήκη, τι περισσότερο θα μπορούσε να περιμένει κανείς;