Μπορεί ο Δένδιας εύσχημα να το έθεσε, μιλώντας στο 7^ο ΟΝΝΕΔ Talks: «Όπου πρόβλημα και η Τουρκία, όπου διεθνές δίκαιο και η Ελλάδα», αλλά δε φαίνεται αυτήν τη θέση να την ενστερνίζονται και οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση… Ή τουλάχιστον, να τους απασχολεί η συγκεκριμένη ταξινόμηση...

«Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια ευρύτερη κατανόηση στην περιοχή μας και πέρα του ορίζοντα χωρών που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή χωρών που ασπάζονται το Διεθνές Δίκαιο, που καταλαβαίνουν τη σταθερότητα, την ειρήνη, την ασφάλεια με παρόμοιο τρόπο» διαμήνυσε ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, από το φόρουμ των νεολαίων της ΝΔ…

Με το κιάλι θα ψάχνει να τους βρει (αυτούς που ασπάζονται) εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας ο Έλληνας ΥΠΕΞ…

Γιατί, όταν τα νοήματα είναι πυκνογραμμένα και τα «βραχιόλια» εκτίθενται σε… πάγκο δεν είναι δύσκολη η επιλογή…

Μπορεί ο ενθουσιασμός να ήταν διάχυτος μετά τη Σύνοδο του Οκτωβρίου, όμως ακόμα και ο πλέον αισιόδοξος παρατηρητής μπορεί να καταλάβει πως οι… προεδρίες δε χρησιμοποιούν τα «πυροτεχνήματα», για να σημάνουν με ενθουσιασμό και ικανοποίηση την ολοκλήρωση μιας προσπάθειας, αλλά, ως έναν… ενδιάμεσο αντιπερισπασμό, πριν την οριστική και ουσιαστική ολοκλήρωση των επιδιώξεών τους…

Οι… light κυρώσεις απέναντι σε… φυσικά πρόσωπα και εταιρείες της Τουρκίας που δραστηριοποιούνται στην Κυπριακή ΑΟΖ, η απουσία ουσιαστικής αναφοράς στο ζήτημα του Oruc Reis και η «γαργάρα», σχετικά με το εμπάργκο όπλων, δεν μπορούν να ικανοποιούν ούτε την ελληνική και κυπριακή πλευρά ούτε και όσους ασπάζονται τα περί διεθνούς δικαίου και… των συναφών.

Κι έτσι, οι Γερμανοί (η πρόταση των οποίων υιοθετήθηκε), που παίζουν στα δάχτυλα τους συμβιβασμούς (των άλλων, κυρίως) μπορούν να συνεχίσουν να ενισχύουν μιαν ανεξέλεγκτη περιφερειακή «δύναμη» και να στέλνουν στις καλένδες τα «ζητήματα» που απορρέουν από αυτήν (τη «δύναμη», αλλά κυρίως, την… ενίσχυσή της) κινούμενοι εκ του ασφαλούς…

Κοινώς, αυτοί που τραβούν το «ζόρι» είναι οι Έλληνες και οι Κύπριοι και αυτοί -επειδή έχουν… συνηθίσει- μπορούν να περιμένουν μέχρι τον Μάρτιο…

Όμως, ποιον από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, μπορεί να εξυπηρετεί η… διολίσθηση;

Γι’ αυτό και προσερχόμενος στη Σύνοδο Κορυφής, ο πρωθυπουργός  έσπευσε να κάνει τη δήλωση περί «αξιοπιστίας»: «Τώρα θα φανεί εάν πραγματικά ως Ευρώπη είμαστε αξιόπιστοι σε αυτά που εμείς οι ίδιοι έχουμε συμφωνήσει» είπε αφού αναφέρθηκε στο συμβούλιο του Οκτωβρίου, όταν «αποφασίσαμε ότι σε περίπτωση που η Τουρκία συνεχίσει την παραβατική συμπεριφορά θα υπάρχουν συνέπειες και ορίσαμε από κοινού ότι η ημερομηνία λήψης των αποφάσεων είναι αυτό το Συμβούλιο».

«Οι ίδιοι συμφωνήσαμε», «έχουμε αποφασίσει», «αυτό το Συμβούλιο», ήταν τα «καμπανάκια» του Μητσοτάκη προς τους… «γνωστούς άγνωστους», που όμως έχουν αποδείξει, ξανά και ξανά, πως τι να τις κάνεις τις «κουκούλες», όταν βασικό σου… αξεσουάρ, είναι οι… «ωτασπίδες».

Εν τω μεταξύ, η Τουρκία με ικανοποίηση υποδέχτηκε τα «μαντάτα», διαμηνύοντας πως… «Εμείς μπορούμε να τα βρούμε με όλον τον κόσμο»....

Κι όλα αυτά, από το Αζερμπαϊτζάν. Κι όλα αυτά, την ώρα που ένα τουρκικό άγημα παρήλαυνε για την ημέρα Νίκης των Αζέρων κι ενώ ανέκρουε ο ύμνος για τον Εμβέρ Πασά, αυτού δηλαδή που στα χρόνια του κατακρεούργησε πόντιους κι αρμενίους…

Πολλοί οι συμβολισμοί. Μα ένας, αυτός που υπερισχύει (και περικλείει) όλων: η απόλυτα ταιριαστή εικόνα από το Αζερμπαϊτζάν, με τις αποφάσεις της Συνόδου…

Γι’ αυτό, η προσήλωση της ελληνικής πλευράς στο Διεθνές Δίκαιο, αγγίζει τα όρια της «εμμονής».

Διότι, η Σύνοδος προστάτευσε τα «οικονομικά» της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, που είναι από τους βασικούς προμηθευτές όπλων της Τουρκίας…

Διότι, η Σύνοδος ευτέλισε την έννοια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.

Διότι η Σύνοδος ακύρωσε και το ευρωπαϊκό ιδεώδες και τον ευρωπαϊκό νομικό και πολιτικό πολιτισμό -δηλαδή τον ίδιο της τον εαυτό…