Πολύ περίεργος είναι. Μάλλον με απωθημένα. Και με πολλή μοναξιά. Με κάποιο ιδιόμορφο χιούμορ -αν η αδρή σκληρότητα προκαλεί θυμηδία… Λίγο εκδικητικός, προφανώς εγωπαθής και αρκετά… μονοφάης.

Τι να του… ζηλέψεις;

Τίποτα. Μάλλον να του γυρίσεις την πλάτη... Γιατί, ποιος του είπε ότι μπορεί να παίζει με ζωές, προγράμματα και όνειρα; Ότι μπορεί να αποφασίζει τα επόμενα χωρίς να δέχεται ένα «κιχ» -να γίνεται αμείλικτος στα «κιχ». Ποιος του είπε ότι μπορεί να τα κάνει όλα σαν τα μούτρα του…

Δε χρειάζεται άδεια. Ακολουθεί «λαμπρά» παραδείγματα στην πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού. Άνθρωποι, συστήματα, ιδέες, βάλανε κάτω την ανθρωπότητα. Την ακινητοποίησαν πατώντας την στην πλάτη… Την έφτυσαν στο πρόσωπο και τη διέταξαν να πέσει στα γόνατα, ταπεινωμένη. Αποδεχόμενη την ήττα, παραδεχόμενη την παντοδυναμία τους και την απόλυτη αδυναμία της…

Ναι, εμείς αδύναμοι και αυτός παντοδύναμος. Και τα «κιχ» κομμένα και τα κεφάλια κατεβασμένα και κάτι… σκυλιά δεμένα.

Κι ο καιρός περνάει κάνοντας διπλοβάρδια. Κι οι μέρες σημειώνονται σε ημερολόγιο τοίχου ή πάνω στο τοίχο, σαν σε πολική μέρα ή νύχτα. Ή σα σε φυλακή…

Και ο φόβος γίνεται σκιά που ακολουθεί βήματα και σκέψεις…

Που οδηγεί στην απόγνωση. Γιατί, αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της κρίσης. Αυτό το συναίσθημα που παγώνει την καρδιά και τα μέλη, γιατί το βλέμμα πέφτει σε αδιέξοδο και το σώμα ακολουθεί την πορεία του, ανίκανο να αντιδράσει κι ας καταλαβαίνει -επειδή καταλαβαίνει- την αναπόφευκτη «σύγκρουση»…

Δεν είναι όπως στην οικονομική κρίση. Η ανασφάλεια, ο φόβος, ακόμα κι ο θυμός που βιώσαμε (και πιθανότατα συνεχίζουμε να βιώνουμε) δεν είχε εμποτίσει τον «πυρήνα» μας. Μπορεί να κατάφερναν να εισχωρούν σε βαθύτερες στοιβάδες του ψυχισμού μας, αλλά δεν κατάφεραν να παρεισφρήσουν στο «είναι»…

Τώρα, η αγωνία που μετατρέπεται σε απελπισία στοχεύει κατευθείαν την ίδια μας την ύπαρξη, την ανάσα μας.

Γιατί, όσο και να απομακρυνθήκαμε από τους «παππούδες» μας, εκείνο το «όλα φτιάχνονται» ακόμα αντηχεί στα κουρασμένα και μοιραία, αποπροσανατολισμένα μας αυτιά…

Γι’ αυτό, αυτός ο ιός, ο «αόρατος εχθρός» μας κοιτά με παγερό χαμόγελο και «παίζει» μαζί μας… Μας έχει στριμώξει στα σκοινιά και ετοιμάζεται να μας χτυπήσει ανελέητα… Μόνο που δε χτυπάει εμάς, αλλά τον διπλανό μας -κι άλλον κι άλλον. Και υποχρεώνει να κοιτάμε. Να ξέρουμε να νιώθουμε να σκεπτόμαστε πως θα έρθει και η δική μας σειρά. Απλώς δε γνωρίζουμε το πότε.

Κι εκείνος συνεχίζει. Χτυπάει και προκαλεί το χάος, εντός μας…

Ξεκίνησε με την κοινωνικότητά μας απαιτώντας, αρχικά, την αλλοίωση των χαρακτηριστικών του προσώπου, κι ύστερα διέταξε τις αποστάσεις, την έλλειψη επαφής με τα χέρια και το σώμα. Έδειξε πως όλα μπορεί να τα αναπροσαρμόσει: τους όρους αλλά και το περιβάλλον εργασίας, τον τρόπο που οι άνθρωποι εκπαιδεύονται, πώς διασκεδάζουν, ακόμα και το τι θα φάνε και πώς…

Τους έστειλε σπίτι… Κι ύστερα μπήκε κι αυτός μέσα…

Οργανωμένος και με σχέδιο που, όπως αποδεικνύεται, μεταλλάσσεται και εξελίσσεται χωρίς να αφήνει περιθώρια διαφυγής, αλλά και αντίστασης…

Σύμφωνα με τις μελέτες -που πάντα ξεπετιούνται… δια πάσα νόσο και κάθε χρονική στιγμή- η επέλαση γίνεται, πλέον, «εντός των τειχών».

Εντός της εστίας μας. Εκεί, δηλαδή, που η ανθρώπινη φύση έμαθε να απαλύνει τις «γωνίες» της να ελευθερώνει την αλήθεια της να συναντά τις… συμμαχικές της δυνάμεις.

Και τα ανέτρεψε όλα. Δημιούργησε ένα «κλινικό» περιβάλλον, ως υπόμνηση του «πολέμου» που διεξάγεται. Με την τηλεργασία κατάφερε να αλλοιώσει τα βαθιά της χαρακτηριστικά, όπως η ασφάλεια, η ευελιξία, η ιδιωτικότητα…

Κι ύστερα μπήκε στη λίστα «των σημείων με τη μεγαλύτερη διασπορά»… Δίπλα στο καφέ, το πάρτι, το σουβλατζίδικο…

Σύμφωνα με τις έρευνες, τώρα βρίσκεται στην κορυφή της λίστας. Και αναποδογυρίζει τα πάντα.

Όμως, η διοίκηση (και κάθε αρχή που σέβεται τον εαυτό της) αυτά τα περνάει στο «ντούκου». Ο αντιμετώπιση απαιτεί ορθολογισμό και γρήγορες αποφάσεις. Ενίοτε και καινούριο λεξιλόγιο. Δεν είναι μόνον η… παλέτα των clicks, που εφορμά με το στανιό.

Και η ελληνική γλώσσα έχει τις… δυνατότητές της εάν βρεθεί στα «κατάλληλα» μυαλά και δημόσια χείλη…

Και η οδηγία, σε αυτήν την περίπτωση, είναι σαφής:

Να τηρήσουμε την… «κοινωνική φούσκα». Τάδε έφη Γκίκας Μαγιορκίνης…

Που, κανονικά, μετά από αυτό, Βιοπαθολογία και Κλινική Ιολογία, θα πρέπει να έχουν ήδη δώσει τα διαπιστευτήριά τους -και τα ρέστα τους, μαζί. (Δεν ξέρω τι γνώμη έχει ο κ. Μπαμπινιώτης…)

Όμως, η «φούσκα» -με τις πολλαπλές έννοιες και αναγωγές: παιδικό παιχνίδι, ατμοσφαιρικό ντεκόρ, Χρηματιστήριο- μπήκε ξαφνικά στο σπίτι…

Γιατί, όπως εξήγησε το… πρώτο βραβείο «Marie Sklodowska-Curie» στην κατηγορία Υποσχόμενο Ερευνητικό Ταλέντο και για την κλινική του συνεισφορά στην Ιατρική Ιολογία, «θα πρέπει να καταλήξουμε στη μία και μοναδική ομάδα ανθρώπων με τους οποίους θα περάσουμε τις ημέρες των εορτών».

Θα πρέπει δηλαδή να προσκαλέσουμε στη… φούσκα μας κι άλλους –περιορισμένο αριθμό- και να την κάνουμε «κοινωνική». Αλλιώς, (προφανώς, κατά τον κ. Μαγιορκίνη)  θα μείνει μπουρμπουλήθρα…

Ο ίδιος, μάλιστα, έθεσε και άλλα ζητήματα, απολύτως ταιριαστά με το «θέμα μας», δηλαδή με το πώς ο ιός μας «παίζει» εντός έδρας και μας έχει αλλάξει τον αδόξαστο (σε… προσέγγιση Γκίκα)…

Είπε πως μέσα σε αυτήν την «φούσκα» πρέπει να προστατεύσουμε τους ηλικιωμένους, αλλά και τους καρκινοπαθείς, αποφεύγοντας τις συγκεντρώσεις εάν έχουμε το παραμικρό σύμπτωμα. Παράλληλα μας ζήτησε να φροντίσουμε για τον σωστό αερισμό των χώρων (λες και δεν ξέρουμε από νοικοκυριό) να φοράμε (όταν αυτό είναι εφικτό, είπε) μάσκα μέσα στο… σπίτι να κρατάμε τις αποστάσεις και να τηρούμε τους κανόνες υγιεινής να ζούμε… ο καθένας στο δωμάτιό του και να μην τρώμε από τα ίδια σερβίτσια –όπως όταν πηγαίναμε στην κατασκήνωση και γράφαμε πίσω από τα πιάτα και τα μαχαιροπήρουνα τα αρχικά μας… Επίσης, τόνισε πως «οπωσδήποτε δεν πρέπει να δίνουμε φιλιά και αγκαλιές».

Με αυτόν τον τρόπο, όπως φαίνεται, θα ανακόψουμε τη διασπορά μέσα στο σπίτι. Κάτι, σαν πρόβα… Προληπτικά. Πριν χρειαστεί να νοσήσουμε και άρα να ακολουθήσουμε (ούτως ή άλλως) τη συγκεκριμένη διαδικασία…

Όχι, όχι, μας λέει ο κ. Μαγιορκίνης… Δεν είναι ο ιός που μπήκε στο κάστρο. Απλώς το «κάστρο» είναι… δημόσιο.

Το σίγουρο είναι πως κάθε εποχή έχει το… γλωσσάρι της κι ένα μάνιουαλ σε… «άλλη γλώσσα», απ’ αυτήν που γνωρίζεις....

Όμως, επίσης, σίγουρο είναι πως, όπως συνέβη και με ανθρώπους και συστήματα και ιδέες, το ίδιο θα συμβεί και με τον… αόρατο εχθρό.

Πάντα έρχεται εκείνη η στιγμή του μη περαιτέρω… Της ολοκλήρωσης. Του τέλους της ιστορίας…

Σαν κύκλος σε ξεθωριασμένο μαυροπίνακα που αναζητά απεγνωσμένα το αρχικό του σημείο…

Σαν ένα σπίτι, που άντεξε τον σεισμό και τους… μετασεισμούς και τράβηξε τις κουρτίνες, για να μπει λίγο ευεργετικό φως…

Σα φούσκα, που δεν άντεξε την… κοινωνικότητα και πήρε ύψος για τον ουρανό.

Σαν ένα… «φτου ξελευτερία» για όλους… Κι ας μη μας βρήκε κανείς…

Ίσως, ευτυχώς που δε μας βρήκε…