Γιατί δεν είναι και τόσο sic να μετράς με τους… πήχες!

Άντε, τώρα να τακτοποιήσεις το χωροταξικό. Κρατήστε την απόσταση κυρία μου. Είπαμε: 3 μέτρα!

Όχι, πείτε κι εσείς, το ξεκινήσαμε από 1,5, το πήγαμε στα 2 και τώρα το μήκος της αποστάσεως μεταξύ δύο σωμάτων, υπολογίζεται στα τρία μέτρα…

Μια ερώτηση κύριε καθηγητά… Πριν την κρούση ή μετά;

Η βαρύτητα και η… βαρύτητα περνούν δύσκολες στιγμές. Γιατί, άμα επιστρατεύεται ο χάρακας, για να ειπωθεί το εξής απλό (και κατά τι προσαυξημένο): Μένουμε Σπίτι και τα Χριστούγεννα, ε να σκίσουν οι ειδικοί και επιστήμονες τα πτυχία τους και οι καναλάρχες τα τιμολόγια επί της… διαδόσεως του μηνύματος (άνευ προσαυξήσεως)...

Γεγονός, πάντως, πως το μήνυμα δύσκολα περνάει, καθώς είναι… ανακόλουθο. Μα, Σπίτι τα Χριστούγεννα! Τα «ύστερα του κόσμου», δηλαδή… Είναι σα να λέμε ότι η γη δεν έλκει το… μήλο. Ότι… ζαλίστηκε να αιωρείται και είπε να προσγειωθεί. Ότι το φεγγάρι είναι ο κύκλος που ζωγραφίζει στα φύλλα ιχνογραφίας ο Νικολάκης (τεσσάρων), επιμένοντας να τον βάφει πάντα, μοβ…

Α, ρε καημένε Νεύτωνα… πάρε τα μήλα σου και σ’ άλλα… «περιβόλια»!

Γι’ αυτό, το (ξανά) πήρε πάνω του ο Χαρδαλιάς που έχει επίγνωση της κατάστασης και είναι και απολύτως ψύχραιμος. Τι να μας πουν οι νόμοι της παγκόσμιας έλξης, όταν παγκοσμίως έχει ανατραπεί το… άπαν-σύμπαν.

Και έτσι, συμπαντικός και μοιραίος, αλλά απολύτως ορθολογιστής, όπως είναι, (ναι, τη διακρίνουμε όλοι την αντίφαση), το έστειλε το μήνυμα ορθά κοφτά: Καραντίνα στην καραντίνα! Όχι, για όλους, αλλά, άπαξ κι έγινε η αρχή.

Γιατί, άμα κάτι ξεκινάει, για να ολοκληρωθεί, απαιτεί μέτρο και κατεύθυνση… Αλλιώς, θα ήτανε… τελεία.

Το μοντέλο της Δυτικής Αττικής θα αποτελέσει οδηγό για όλη σχεδόν τη Βόρεια Ελλάδα, που είναι στο… κόκκινο. Η περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης έχει την… τιμητική της. Ξάνθη, Δράμα, Ροδόπη (αν και τελικά, όπως φαίνεται, θα συμπεριληφθούν η Καβάλα και ο Έβρος), «δείχνουν» να πλησιάζουν στο λοκντάουν του Μαρτίου, που οι αρμόδιοι δεν έθεσαν από τον… Νοέμβριο.

«Σα να μην ήταν Χριστούγεννα». Αυτό είναι το μότο…

Και δεν το λέτε να ξεστολίσω. Να σταματήσω τα «τζιγκλ μπελς, τζιγκλ μπέλς -σα να κόλλησε η βελόνα», το «Σαράντα μέρες, σαράντα νύχτες κι η Παναγιά μας κοιλοπονούσε…», τιμώντας την εντοπιότητα να καταστρώνω επί χάρτου το τραπέζι του ρεβεγιόν (αν το έκανα), για να περνάει η ώρα…

Ούτως ή άλλως, πρώτη φορά θα περάσουμε… «σα να μην ήταν Χριστούγεννα»… Αστείο ποσόν, που θα έλεγε κι ένας έμπορος (από μέσα του), στα τέλη της δεκαετίας του ’90…

Γιατί, εκτός από το κομμωτήριο -που η φράντζα έγινε… κουρτινάκια, άρτι αφιχθέντα από την ντεμοντέ, αλλά τόσο αποκαλυπτικά ασφαλή δεκαετία του ’80- το σαφάρι αγορών, παρέα με τα άγρια… ένστικτα του καταναλωτισμού (ίδιων και αλλότριων), το ξεφάντωμα εντός κι εκτός των τειχών, και η ανταλλαγή δώρων της υποχρέωσης, τι άλλο «σα να ήταν Χριστούγεννα», θα μας λείψει;

Ούτε σε χριστουγεννιάτικες λειτουργίες συμμετέχουμε μαζικά, η ανάγκη για «προσωπική προσευχή» καλύπτεται (αν καλύπτεται) στο σπίτι, όσο για «τα άχραντα μυστήρια», που μας απασχόλησαν οψίμως και μπήκαν στο «στόχαστρο» -«μας απασχόλησαν και μπήκαν»- γιατί, σε γενικές γραμμές και… άχραντα και μυστήρια παραμένουν...

Κι απ’ την άλλη, τι, αν αποφασίσουμε πως… είναι Χριστούγεννα, ποιος θα μας εμποδίσει; Η ακύρωση του κλικ εγουέι;

Χεράκια δεν έχουμε να φτιάξουμε μια χριστουγεννιάτικη κάρτα, μια ψευτοκατασκευή, «ένα… φύλλο» -κι αν δεν έχουμε (χεράκια), ευτυχώς έχουμε παιδάκια.

Κι αν δεν έχει φέτος «καινούριο», πάλι καλά να λέμε. Μπας και σταματήσουν οι ντουλάπες να θυμίζουν κουτιά των.. φασουλήδων. Που αν έλεγες να κάνεις ένα… μπαζάρ από κείνα τα αμερικάνικα έξω από το σπίτι, θα ήσουν ανάμεσα στους… τρεις χιλιάδες χρυσούς χορηγούς σε τιμητική εκδήλωση για τη μάχη κατά του αναλφαβητισμού στην υποσαχάρια Αφρική…

Ή μήπως το φαγητό… κάθεται στον λαιμό, άμα τρώγεται εν κλειστώ οικογενειακώ κύκλω -άσε, που γλιτώνεις και από πολλά παρατράγουδα, που σε όλα τα… διευρυμένα οικογενειακά τραπέζια, παραμονεύουν για να κάνουν «είσοδο» -πάντα, εκεί, γύρω στην ώρα του γλυκού ή του δεύτερου γύρου οινοποσίας και του… «χοιρινό, καθόλου, έμεινε;»…

Ε, κι αν φέτος μας χάσουν…  οι ραχούλες, τα σλάλομ που νομίζουμε ότι… κάνουμε καθισμένοι στο μπαράκι των «σαλέ» των χιονοδρομικών ή οι προορισμοί του… βουνού και του λόγγου, με ολίγη από… κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα, τι έγινε; Θα μας βάλουν απουσία;…

Φοβούνται, λέει, μην ανεβάσουμε τα ποσοστά και πάμε για… συνέχεια του δεύτερου κύματος (αποφεύγουν να το πουν: τρίτο), γι’ αυτό θα μας βάλουν λουκέτο. Άμα όμως ανεβάζουμε τα δικά τους… ποσοστά (όλων, δεν είναι προσωπικό), καλά είναι. Αλλά, δεν είναι της ώρας…

Γιατί, τώρα χρειάζεται να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας. Η κυβέρνηση ετοιμάζει «σχέδιο προστασίας κόκκινων περιοχών» (!) Για μας λένε.

Που από την ατομική μας ευθύνη που πρόσδιδε και ένα κύρος, μια «επωνυμία» στον καθένα ξεχωριστά -γιατί είχαμε ρόλο (άλλο, αν δεν τον θέλαμε ή δεν τον διαδραματίσαμε)- γίναμε «περιοχή». Και «προστατευόμενη», επειδή είμαστε «κόκκινη»… 

Μάλλον θα απαιτείται η ασφάλεια της ανωνυμίας, της… «σούμας», για να ανταπεξέλθει στο σύστημα… Λες και κοιτάς ένα γεωφυσικό χάρτη. «Διαμερίσματα» χωρίς ενοίκους…

Καμία, αντίρρηση, αλλά μη γίνει το πράγμα σαν τη.. Ραμσάρ που αντί να κοιτάμε τι δεν κάναμε σωστά, ρίχνουμε το φταίξιμο στα… ροζ φλαμίνγκο...

Κι είναι κι αυτή η κοινωνιολογική προσέγγιση, που θα ‘βγαζε απ’ τα ρούχα του ακόμα και τον Νίκο Φύλη.

Οι δημοσιογράφοι του κέντρου είδαν… ανισότητες. Κοινώς: ψωμί δεν είχαμε, τυρί μάς ήρθε… Εδώ, δεν ξέρει η ανατολική… τι ποιεί η δυτική (Αττική), είναι ώρα τώρα να ντύνουμε τον ιό και με «ιδεολογικό υπόβαθρο» (με την ευρεία έννοια).

Και άρχισε το ξεσάλωμα: «Ασπρόπυργος» για συγκεκριμένες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας. Μα είναι τίτλος αυτός; Δηλαδή, τι λέει γι’ αυτό ο… αντιρατσιστικός νόμος. Γιατί, αν είναι να εξαντλείται σε… τσιριτσάντσουλες εντός Βουλής, τότε ας το «κλείσουμε το μαγαζάκι» -και το κλειδί, κάτω απ’ τη γλάστρα, για κάθε ενδιαφερόμενο με φαντασία ή βίντατζ διάθεση…

Εδώ, η Ευρώπη δημοσιεύει τον τιμοκατάλογο των εμβολίων (αν και κατά λάθος) και η δική μας πρεμούρα είναι η στοχοποίηση με… εσάνς φιλανθρωπίας. «Στη γύρα», τα κοινωνικά μας αντανακλαστικά, αλλά ένα δάχτυλο να πατήσει το σκρίνσοτ, δεν το έχουμε εύκαιρο…

Γιατί αν ήμασταν ο HLN (βελγικός ιστότοπος ειδήσεων) έτσι θα κάναμε κοινωνικό ρεπορτάζ. Φρέσκο-φρέσκο, από τον λογαριασμό της υφυπουργού Προϋπολογισμού του Βελγίου Eva De Bleeker, που, κατά λάθος, δημοσίευσε στο Τουίτερ την τιμή κάθε εμβολίου που αγόρασε η ΕΕ και πόσα θα δαπανήσει συνολικά το Βέλγιο για τα εμβόλια που αγόρασε.

Και είναι σημαντικό, γιατί εδώ και μήνες πολίτες και συλλογικότητες ζητούν από την Επιτροπή να αποκαλύψει πόσα πληρώνει η ΕΕ, με το επιχείρημα ότι οι συμφωνίες που αφορούν σε ταμεία φορολογουμένων πρέπει να έχουν μεγαλύτερη διαφάνεια. Και τι ανταπαντά η ΕΕ, που αρνείται να το κάνει; Ότι δεν μπορεί να αποκαλύψει τις τιμές που καταβάλλονται για κάθε εμβόλιο κοροναϊού, επικαλούμενη εμπορικές συμφωνίες εμπιστευτικότητας.

Για να μην ξεχνιόμαστε ότι πέραν από τις «ανισότητες», μεταξύ γεωγραφικών περιοχών, υπάρχει και αυτή που ντύνει ουσιαστικά με ιδεολογικό υπόβαθρο όχι περιοχές ή πολίτες, αλλά μια ολόκληρη εποχή.

«New era», αδέλφια. Γιατί, οι εμπορικές «συμφωνίες κυρίων» είναι προτεραιότητα στο παγκόσμιο χωριό μας…

Ίσως, γι’ αυτό θα πρέπει να αρχίσουμε να βολευόμαστε στο κοστούμι της ανωνυμίας που μας έραψαν…

Γιατί, κατά τα φαινόμενα, γενικώς, μας έπιασαν στον ύπνο, ή κοιτώντας έξω απ’ το παράθυρο, κατά την ώρα την παράδοσης.

Κοινώς, «Μετρηθήκαμε, ζυγιστήκαμε και βρεθήκαμε ελλιπείς»…