Τους αγωνιστικούς μας χαιρετισμούς στην Κοζάνη. Που αν και από το περασμένο Σάββατο τελεί υπό σκληρό λοκντάουν, χθες «μέτρησε» 26 νέα κρούσματα…

Γιατί, τα… άτιμα γεννάνε!

Είναι μια περίεργη περίοδος. Το λαγούμι στενό, φως δε φαίνεται κοντά και το χώμα βούλωσε τους αεραγωγούς της μύτης. Και σαν τα… ψάρια ανοίγουμε το στόμα. Μπας και πάρουμε καμιά γενναία ανάσα -σα θεριακλήδες, την τελευταία τζούρα.

Μα όπως και να ’χει, οι «ανάσες» μικρές και κοφτές, εδώ και δέκα μήνες. Και η κούραση σε τραβά από τα πόδια. Είναι και η εποχή. Τόσο απροκάλυπτα «χριστουγεννιάτικη», για πρώτη φορά…

Καθώς το σώμα έχει μνήμη καμήλας, απορίας άξιον είναι πώς και δεν έχουμε ήδη ξεκινήσει τις… προσομοιώσεις, τουλάχιστον εις ένδειξη διαμαρτυρίας. Να πιάνουμε τις πλατείες, σαν περιοδεύοντες θίασοι, που κάνουν «αρπαχτές» διασχίζοντας τις όμορφες επαρχίες της ελληνικής επικράτειας.

Πώς μπαίνουμε στα μαγαζιά, πώς ψωνίζουμε στο σούπερ-μάρκετ. Απέναντι από τον χασάπη, τον μανάβη, τη νυχού… Οι μπούκλες «κάγκελο», τα παπούτσια σε θέση μάχης και τα χαμόγελα, πάνω από τη μάσκα.

Μα τα λοκντάουν στέκονται εμπόδια -και δη τα «σκληρά». Αλήθεια, σε τι συνίσταται ο… προσδιορισμός; Είναι σαν το.. ροκ που… κατρακυλάει με αδρή αποφασιστικότητα; Σαν τον Μπρους Γουίλις που κοιτά τον «κακό» με τη βεβαιότητα ότι οι σφαίρες είναι ψεύτικες; Σαν τα καρύδια που χρειάζονται… σφυρί όταν πρόκειται για την παραδοσιακή ποικιλία «Θρακιώτικο/μαύρο»;

Το… σφυρί έσπασε και ο «γενικών καθηκόντων» ξέχασε να αλλάξει τις σφαίρες, στις μέρες που διανύουμε. Γιατί κι εμείς πολύ αφρόντιστοι και ξεχασμένοι χάσκουμε. Χωρίς ένα χαμόγελο, ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, ένα «χαίρω πολύ», βρε αδελφέ, με τρόπο πατροπαράδοτο και όχι μ’ αυτές τις αμήχανες έλξεις του αγκώνα, που δύσκολα βρίσκουν ή… παραβρίσκουν το στόχο τους…

Είναι που κουραστήκαμε και έπεται συνέχεια. Και η επίγνωση πως οι εποχές δεν… αλλάζουν. Απλώς εναλλάσσονται. «Ένα σχέδιο»! Με τη διαφορά, πως μεγαλώνει ή μικραίνει η μέρα, κατά τις επιταγές των ηλιοστασίων. Και μόνον εκεί, μπορείς να βρεις πλέον αρμονία, μια φυσική συνέπεια. Κι ας χρειαστεί να περιμένεις και… 400 χρόνια.

Άλλο τώρα, που η σύζευξη μεταξύ των δύο μεγαλύτερων πλανητών, του Δία και του Κρόνου δεν προσέλκυσε τους τηλεθεατές που… «τα έχουν δει όλα». Τι να μας πει κι ο Δίας και ο Κρόνος μαζί, αν δεν έχουμε (τουλάχιστον) ξαδέλφη την κυρία Πατέρα ή έστω μόνιμα τον δέκτη κολλημένο στον Αντ1…

Αλλά, αν μας συνέβαινε ένα από τα δύο, τότε θα μαθαίναμε πως στο μακρινό παρελθόν (!) τέτοιες ευθυγραμμίσεις των πλανητών, λέει, θεωρούνταν ως… προάγγελοι των μελλούμενων. Που δεν μας καίει και ιδιαίτερα, κυρίως γιατί τα «μελλούμενα είναι εδώ»: ένα, είναι ότι το έχουμε δει το έργο και δεύτερον, (που κανονικά δε θα έπρεπε όχι μόνο να το ξεστομίζουμε, αλλά ούτε και να μας περνά ως σκέψη) τι άλλο μπορεί να μας συμβεί, δηλαδή; Να, τώρα: Πάρε μια σύζευξη ξεγυρισμένη και… τα μεθεόρτια αυτής!

Γεγονός είναι ότι πάνω σε τέτοιους συνδυασμούς έχουν σημειωθεί... σημεία και τέρατα. Λιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί και… κάτι μεγάλες πυρκαγιές και πλημμύρες, που έφεραν τα πάνω κάτω στον κόσμο...

Πάντως, καθώς επέδραμε κατά της γης ο ιός, οι πλανήτες φαίνονταν στη θέση τους. Καμία κίνηση δε σημειώθηκε.

Και από την άλλη, τι σχέση έχουμε εμείς με την… ευθυγράμμιση -πάσης φύσεως. Εκ φύσεως… ζοριζόμαστε με κάτι τέτοιες γεωμετρικές συνθέσεις -εκτός κι αν πρόκειται για… Τέχνη. Άλλο, που για «ένα (μεγάλο) φεγγάρι», η εφαρμογή της, στην καθημερινότητα ήταν πολύ του… συρμού. Τώρα, η καθημερινότητα πήρε αγκαζέ το κίνημα του σουρεαλισμού και η τέχνη διά των εκπροσώπων της, ζει με επιδόματα -αν και όταν τα λαμβάνει…