«Μη αναμενόμενο», λες το γεγονός, ότι τον Ιανουάριο το ύψος του χιονιού και της βροχής έσπασε ρεκόρ… Ή ότι ο 97χρονος βετεράνος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και εφοπλιστής Ιάκωβος Τσούνης άφησε, εν ζωή, όλη την περιουσία του -23 εκατομμύρια ευρώ και 60 αποβατικά πλοία- στις Ένοπλες Δυνάμεις.

Όχι, όμως, ότι το άνοιγμα των σχολείων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης θα σήμαινε και την αύξηση των κρουσμάτων του κοροναϊού…

Γι’ αυτό ή θα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους ή καλύτερα να καθίσουμε σε μια γωνιά σιωπηλοί. Μεγάλο προσόν η σιωπή. Εκτός από την ηρεμία που δωρίζει στο περιβάλλον αποφέρει πολλά και εντυπωσιακά αποτελέσματα. Κι άλλα τόσα συμπεράσματα.

Προφανώς, γι’ αυτό τα… ντεσιμπέλ κάνουν πάρτι…

Το τρίτο κύμα είναι εδώ και δε θα μας το πούνε μέχρι να το «τιθασεύσουν» ή να μην μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Αλλά να το ξεκαθαρίσουμε. Όλες οι αποφάσεις που εκπορεύονται από την κυβέρνηση είναι πολιτικές. Όχι, γιατί, σε λίγο, θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε. Και δεν είναι δουλειά αυτή…

Πολιτική ήταν η απόφαση για άνοιγμα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, πολιτική και για το άνοιγμα των πρακτορείων ΟΠΑΠ.

Και για τα δεύτερα, δεν είναι πολλά που μπορούν να ειπωθούν. Κάθε επαγγελματική δραστηριότητα που… συμφωνεί στο άνοιγμα, παίρνει και το ρίσκο της, καθώς η καθημερινότητα είναι αδηφάγα και δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου. Και στις δραστηριότητες που αφορούν στην… ενήλικη καθημερινότητα υπάρχει μια σιωπηλή συμφωνία που «υπογράφεται», μεταξύ… συμβαλλομένων. «Εγώ, ο παίχτης του ΚΙΝΟ, αναλαμβάνω την ευθύνη μου, απέναντι στους… συναδέλφους συμπαίχτες μου, τον ιδιοκτήτη του πρακτορείου, σε μένα, στο σπίτι μου, στο εργασιακό μου περιβάλλον, στον συνάνθρωπό μου…».

Στην περίπτωση ωστόσο, των παιδιών, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το σχολείο ανοίγει και ο μαθητής του γυμνασίου ή λυκείου δε φέρει καμία ευθύνη, πλην της μίας και συγκεκριμένης: να συμμετάσχει στη σχολική και εκπαιδευτική διαδικασία, μέσα στις συνθήκες που αυτή πραγματώνεται.

Όλα όσα απορρέουν από την εξίσωση αυτή, είναι δουλειά της Πολιτείας.

Αν οι έφηβοι πέρασαν την πόρτα του σχολείου τους χωρίς να έχουν τη δυνατότητα: να κάνουν τακτικά ένα τέστ (έστω και ράπιντ…) να μπαίνουν σε μια ολιγομελή, καθαρή, αίθουσα  να τους περιμένουν όλα τα εφόδια κόβιντ (μάσκες, αντισηπτικά, πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό και σαπούνι) και να κινούνται σε ένα ασφαλές για τη δημόσια υγεία (και την υγεία τους), περιβάλλον, τότε αυτοί οι έφηβοι είναι μαθητές της… προ κόβιντ εποχής.

Κι αφού δεν… υπάρχει ιός, ο έφηβος συνεχίζει να ακολουθεί τη σχολική του ρουτίνα, όπως την έχει συνηθίσει και την αναγνωρίζει όλο το προηγούμενο διάστημα…

Ούτε αφορά σε μια συνάρτηση του τύπου «δούναι και λαβείν», κοινώς, «ό,τι δίνεις παίρνεις», αν και η κεντρική διοίκηση, και μαζί της, όλη η κοινωνία, σε αυτή τη φάση, λαμβάνει ακριβώς ό,τι προσφέρει στα παιδιά της. Αν είναι αδιαφορία, αν είναι ανευθυνότητα, ας κοιτάξει στο σακούλι των… δωρημάτων της.

Οπότε, αναμενόμενη η αύξηση των κρουσμάτων με το που χτύπησε το κουδούνι στις σχολικές δομές της Δευτεροβάθμιας -και πάλι καλά να λέμε…

Γιατί, η ελληνική οικογένεια, παρά τις παθογένειές της, ακόμα κρατάει γερά. Και συνεχίζει να προσφέρει από αυτά που οφείλει, σε συνεργασία με το εκπαιδευτικό  σύστημα. Που το τελευταίο, τα τελευταία αρκετά χρόνια έδωσε έμφαση στη συσσώρευση των γνώσεων κι άφησε τα άλλα -τα μεγάλα- για τους ποιητές…

Αν και το ίδιο τους κάνει… εμπάργκο.

Και γι’ αυτό, βλέπεις μικρούς να παθαίνουν έως και κρίση πανικού. Γιατί ακούν τον Τσιόδρα να λέει πως η επιδημία ακόμα δεν αφορά σε μεγάλο ποσοστό στα παιδιά, καθώς επίσης δε νοσούν σοβαρά, αλλά μπορούν πάντοτε να μεταδώσουν ή να κολλήσουν τη νόσο στην οικογένειά τους.

Και ποιος έφηβος θέλει να αρρωστήσει ο πατέρας και η μάνα του ή και οι παππούδες του και να νιώθει πως φταίει ο ίδιος…

Άλλωστε κι εκείνο το «ακόμα» του καθηγητή… ε, δε χρειάζεται να έχεις 20 στη Γλώσσα (όταν έκανες, τέλος πάντων) για να σημάνει τις καμπάνες του ευαίσθητου εσωτερικού σου μηχανισμού…

Γιατί πολλά είπε ο επιδημιολόγος από το βήμα της Βουλής, άλλα, με μια διάθεση κάλυψης, όπως αυτό το «ακόμα» κι άλλα ευθέως και αμετάκλητα: Οι άνω των 75 ετών έχουν 200 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν και 100 να νοσηλευτούν… Θενκς ντόκτορ…

Ή εκείνο το, περί της αποτελεσματικότητας των ράπιντ τεστ, που δεν είναι… και τόσο, όσο τα μοριακά. Που το γνωρίζαμε κι ας πέσαμε με τα μούτρα στα ταχέα αντιγόνα, αφενός γιατί… απ’ το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα αφετέρου, γιατί δε φαίνεται να… «ανοίγει» η αγορά των μοριακών…

Όσο για τις μεταλλάξεις, μπορεί να μην το είπε με τόσα πολλά λόγια, αλλά μάλλον περιμένει το «σκάσιμο» τον Μάρτιο. Εμ, δεν άντεξε ο άνθρωπος κι είπε να μας προδιαθέσει, για το τι μέλλει γενέσθαι, τον επόμενο μήνα, ένα χρόνο δηλαδή, μετά την πρώτη καραντίνα..

Γιατί, όλο αυτό το αφήγημα, περί προσοχής από τους πολίτες, για να μη φτάσουμε σε έναν νέο ολικό περιορισμό, είναι για την… ιστορία. Βεβαίως και η τήρηση των μέτρων ή αλλιώς, η μη χαλάρωσή τους είναι το πρώτιστο κι ας έχουμε μπροστά μας τους… παραμορφωτικούς καθρέφτες των «ανοιγμάτων των δραστηριοτήτων». Γιατί, σου λέει, έχεις μάθει, από πέρσι, με τον τουρισμό. Τα είδες, τα αποτελέσματα…

Επειδή άνοιξε αυτός, δε σημαίνει ότι χαλαρώνεις εσύ. Τουναντίον…

Ο καθένας τη δουλειά του, στην εποχή του κόβιντ… Και της αντιφατικότητας.

Η τελευταία, μπορεί να μη συγκαταλέγεται στα συμπτώματα της νόσου, αλλά αποτελεί «δωράκι» του ιού, προς τις κοινωνίες, τις οποίες ήδη διαμορφώνει.

Σαν αυτά, που στέλνει από το πρωί η Φον Ντερ Λάιεν σε εννέα κράτη μέλη, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, στο πλαίσιο της τέταρτης δόσης χρηματοδοτικής βοήθειας από το πρόγραμμα SURE, υποστήριξη η οποία λαμβάνεται υπό μορφήν δανείων, με στόχο τη διατήρηση της απασχόλησης.

Και το ανακοίνωσε η ίδια η πρόεδρος της Κομισιόν με ένα τουίτ στα ελληνικά, όπου μας ενημέρωνε ότι η χώρα μας λαμβάνει επιπλέον 728 εκατομμύρια ευρώ σε δάνεια, για να χρηματοδοτήσει.. πώς το είπε… «συστήματα μειωμένου ωραρίου εργασίας και να στηρίξει τους εργαζόμενους».

Συνολικά, η Ελλάδα, έγραψε, έχει λάβει 2,7 δις -δάνεια, μην ξεχνιόμαστε- από το συγκεκριμένο πρόγραμμα… «Η Ευρώπη στέκεται δίπλα σου», καταλήγει το «τιτίβισμά της», που κανονικά, ως «ψύλλοι στ’ αυτιά μας» θα έπρεπε να το αισθανόμαστε (για να μην πω κάτι βαρύτερο και χαλάσω την εορταστική διάθεση της Ούρσουλα)…

Τουλάχιστον… τριβόλια -και με την απασχόληση (κι όχι εργασία) και με το μειωμένο (κι όχι πλήρες) ωράριο και με την Ευρώπη που δε μας αφήνει να πέσουμε… μόνοι μας.

Κι αυτό το τελευταίο, το λες… κι αναμενόμενο.