Στο… μπαρ «Η Ελλάς», 90^η μέρα πανδημίας, αναζητείται ένα… «αποτελεσματικό κοκτέιλ μέτρων» -και προφανώς σε αυτό, η… νιτρογλυκερίνη δε συμπεριλαμβάνεται- που θα πρέπει να επιβληθεί, προκειμένου να ελεγχθεί η πανδημία του κορωναϊού…

Διότι έχουμε φτάσει σε ένα σημείο πολύ κομβικό, καθώς τα «ανοίγματα» αναγκαία, αλλά είναι  εκείνα, που προκαλούν την αύξηση των κρουσμάτων και επιβαρύνουν την επιδημιολογική εικόνα της χώρας.

Βέβαια, δεν είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς πως η κατάσταση στην Αττική δημιουργεί αναταράξεις σε όλη την χώρα. Και λογικό. Η πρωτεύουσα περιφέρεια, εκεί, δηλαδή, που ζει ο μισός πληθυσμός της χώρας και αποτελεί το «στρατηγείο διοίκησης της Ελλάδας» πρέπει να παραμείνει όρθια. Κι αυτή η διαδικασία, και δύσκολη και επίπονη είναι, αλλά και επηρεάζει εκ προοιμίου, ολόκληρη την επικράτεια.

Γι’ αυτό, ψυχραιμία και σύνεση. Και λίγη ηρεμία…

Γιατί έχουμε κουραστεί και είναι φυσιολογικό… Και το τούνελ συνεχίζει να δείχνει σκοτεινό και αφιλόξενο…

Όμως πρέπει, αυτήν την ώρα να πούμε κάτι πολύ απλό στον εαυτό μας: Πρόσεχε! Κι όταν μιλάς στον εαυτό σου -διαπιστωμένο- είναι σα να απευθύνεσαι σε όλον τον κόσμο. Γιατί οι αποφάσεις που λαμβάνεις έχουν αντίκτυπο στον κόσμο.

Πάντα, εκείνη η πεταλούδα είτε στον Αμαζόνιο είτε «όπου γης», καθώς κινήσει τα φτερά της μπορεί να φέρει τη βροχή -κι όχι μόνον στην Κίνα…

Γι’ αυτό, εγρήγορση και προσοχή.

Αυτό, που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι η πανδημία, είναι υπόθεση όλων μας. Δεν είναι, δηλαδή, μόνον, τι θα πουν οι ειδικοί, τι θα προκρίνει η κυβέρνηση κι από την άλλη, εμείς, που θα πρέπει να ακολουθήσουμε πειθήνια (ή και όχι) τις συγκεκριμένες αποφάσεις.

Αν αυτό γίνει πεποίθηση, αν κατανοήσουμε πως όλοι, ο καθένας από τη δική του πλευρά, μπορεί να συμμετάσχει στην μεγάλη προσπάθεια, τότε, όλα θα είναι διαφορετικά. Γιατί, προς στιγμήν μου θυμίζουμε «μαθητές», σε όλη τους τη διαβάθμιση, που ακολουθούν ένα συγκεκριμένο ωρολόγιο πρόγραμμα: με… διαλλείματα ανάμεσα στις παραδόσεις και μετά… σχόλασμα.

Αλλά δεν είναι έτσι. Γιατί, ναι μεν υπάρχουν κανόνες που τίθενται, αλλά από εμάς εξαρτάται, εάν αυτοί θα έχουν επιτυχία, καθώς εμείς τους εφαρμόζουμε. Και άρα, αντί να γκρινιάζουμε, ας δούμε τον εαυτό μας ως το βασικό παράγοντα για την επίτευξη του στόχου.

Το τούνελ έχει τέλος και το… ξέφωτο, ανεξαρτήτως αποστάσεως, μας περιμένει…

Ύστερα, είναι και η… καρδάρα. Τόση προσπάθεια έχουμε κάνει, έναν χρόνο τώρα. Και πέσαμε και σηκωθήκαμε και συνεχίζουμε με απώλειες να την… γεμίζουμε. Δε θα ήταν τραγικό να της δώσουμε μια… Ας λυπηθούμε τον κόπο μας…

Το σίγουρο είναι πως η ζωή θα συνεχιστεί. Μόνο, που σε αυτήν τη φάση της ανθρώπινης ιστορίας, αυτή θα συνεχιστεί με τον κοροναϊό, τις μεταλλάξεις του και τις παραλλαγές του. Κι ίσως, πράγματι, να καταφέρουμε να τον εξοντώσουμε, να τον αποδυναμώσουμε να τον… αφομοιώσουμε.

Όμως, ακόμα και τότε, τίποτα δε θα είναι το ίδιο. Όλοι θα ζούμε με την «πρόσθετη πληροφορία», που τώρα ταλανίζει την υδρόγειο και δίνει, μοιραία, έναν νέο προσανατολισμό.

Το πιο πιθανό είναι να καταφέρουμε να ζούμε μαζί του ή με ό,τι άλλο εμφανιστεί στην πορεία. Όπως και με την Η1Ν1, που έγινε γρίπη, αλλά πρόλαβε να στείλει πολλούς στον δημιουργό τους και να συνεχίζει να στέλνει, όλα τα επόμενα χρόνια, από την εμφάνισή της-αν και φέτος, λόγω μάσκας δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί… Όμως, πέραν του αντιγριπικού, που δεν το έκαναν όλοι, παρά μόνον οι ηλικιωμένοι και οι ευπαθείς ομάδες, όλοι οι υπόλοιποι συνέχιζαν να ζουν την καθημερινότητά τους. Κι αρρώσταιναν και γίνονταν καλά, μέχρι την επόμενη σεζόν…

Οι εικόνες με τους Κινέζους να φορούν μάσκες στην αγορά, το αεροδρόμιο, στην… πολυσύχναστη, μοιραία, βόλτα τους, μόλις πριν από έναν χρόνο μας παραξένευαν, μας έφερναν θυμηδία -ακόμα και ικανοποίηση που ζούμε σε αυτήν την πλευρά… του πολιτισμού.

Να ’μαστε, όμως τώρα. «Φασκιωμένοι» και απολύτως βέβαιοι, (στην πλειοψηφία μας), ότι αυτή μας δίνει «πιθανότητες». Και, ίσως, είμαστε έτοιμοι να φορέσουμε και τη διπλή, όπως έκανε και ο κ. Τσιόδρας στην Επιτροπή Διαφάνειας και Θεσμών της Βουλής. Γιατί, οι μεταλλάξεις, ίσως, απαιτούν ενισχυμένο «φάσκιωμα»… Και ο καθηγητής, ο οποίος έχει μια… στενή σχέση με τους συμβολισμούς, προφανώς ήθελε να στείλει ένα μήνυμα. Ή να κρατήσει το ίσο… καθώς και ιεροψάλτης. Ή και τίποτα απ’ όλα αυτά…

Όπως και να ’χει, δε χρειάζεται να μας πει ο ειδικός, ότι η δύσκολη περίοδος συνεχίζεται. Και πως πρέπει να εντείνουμε τα μέτρα… Κι ότι υπάρχει ο κίνδυνος ενός καθολικού λοκντάουν, καθώς αποτελεί δοκιμασμένη συνταγή για τον έλεγχο της πανδημίας…

Όμως, από την άλλη, τώρα δεν είμαστε, πια, στα… «τσικό». Τώρα έχουμε εμπειρία.

Και μπορεί ο ιός να παραμένει ανεξερεύνητος, τα εμβόλια να μην έρχονται (καθώς, τα ανθρωπάρια βάλλουν πάντα κατά της ανθρωπότητας), ακόμα και πως οι κυβερνήσεις δεν τα έχουν καταφέρει όπως πιστεύουμε ότι θα έπρεπε, όμως ο άνθρωπος, δεν έχει πει την τελευταία του λέξη.

Γιατί κρατά ακόμα σε ισχύ το ένστικτο της επιβίωσης. Αυτό τον σώζει, αυτό σώζει τις κοινωνίες των ανθρώπων, όταν το… έλλογο αποδιοργανώνεται…

Αυτό το ένστικτο είναι που μπορεί να ενισχύσει (όσο παράδοξο κι αν φαίνεται) και την ανθρώπινη διάνοια…

… Ώστε να βρεθούμε όλοι στην ίδια γωνιά του γηπέδου. Να κατανοήσουμε ότι ο αγώνας είναι κοινός...

Κι όταν το ξεχνάμε, καλό θα ήταν να τον… προσωποποιούμε. Δηλαδή, να φέρνουμε στο μυαλό μας, τους «ανθρώπους μας», που παραμένουν υγιείς ή που νόσησαν και νοσούν. Αυτούς που έφυγαν ή αυτούς που γλίτωσαν με ευκολία ή στο «παρά πέντε».

Αν αυτός ο αγώνας πάρει μάτια και στόμα, χέρια και πόδια και συμπεριφορές και λίγα γέλια -που όλο και λιγοστεύουν τελευταία- τότε, θα καταφέρουμε να συνεχίσουμε… Θα καταφέρουμε να κερδίσουμε.

Αλλά, για να γίνει αυτό θα πρέπει να κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή. Η ιστορία αποδεικνύει ότι τίποτα δεν είναι ανίκητο, τίποτα δεν μπορεί να… «πεζέψει» για πολύ την ανθρωπότητα. Κυρίως, όταν αυτή είναι έτοιμη να πάρει πίσω την ελευθερία της. Όποια κι αν είναι αυτή.

Γιατί, εάν την έχουμε εκχωρήσει συνειδητά, εξαιτίας των συνθηκών, τότε, σίγουρα, μπορούμε και να την επανακτήσουμε.

Α, και τα κοκτέιλ… «κομμένα». Τουλάχιστον, όσα περιέχουν αλκοόλ, που δεν ενδείκνυται. Αντίθετα, προκρίνονται εκείνα που περιέχουν χυμούς, βιταμίνες ή… μέτρα, στην εποχή του κόβιντ…

Αλλά, πού θα πάει; Δε θα περάσει αυτή η εποχή…