Κακό τάιμινγκ είχαν οι Αλκυονίδες.  Ενώ προθερμαινόμαστε για τον… τρίτο γύρο… τσουπ… εμφανίζονται για να μας κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη. «Μικρό καλοκαιράκι» κι εμείς μέσα… γίνεται;

Η ατομική ευθύνη και πάλι, σε πρώτο πλάνο. Κατά τι, διαφοροποιημένη. Γιατί, ενώ εδώ κι ένα χρόνο, πάει πακέτο με τη συλλογική, τώρα «πέφτει» μονάχη της στη μάχη, αφού δε «φτούρησε» και πολύ, ως συζυγία…

Το μήνυμα, μέσες άκρες, έχει ως εξής: οι πολίτες, ας κοιτάξουν τον εαυτό τους. Όχι και πολύ δύσκολο… Πρόκειται για «εντολή», που επίσημες μελέτες, δείχνουν ότι ξέρουμε να την.. εκτελούμε με επιτυχία…

Άλλωστε, πόσες γενιές μεγάλωσαν με το… δυναμικό «τσιτάτο»: κανείς δε θα σε σώσει, μόνον εσύ μπορείς να το κάνεις…

Ε;;; Αυτό το βορειοδυτικό ανάχωμα που αποδιοργάνωσε και κουλτούρα και γεωγραφικό προσανατολισμό… Μας υποσχέθηκε ότι θα μας κάνει Ευρωπαίους κι εμείς παραχωρήσαμε χωρίς συζήτηση το… σταυροδρόμι μας, τον κόμβο στον οποίο είχαμε εγκατασταθεί, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε ως εδώ. Να χρειάζεσαι πυξίδα για να φτάσεις στη Μιχαήλ Καραολή… (Σχηματικά, το λέω…)

Οπότε, ο σώζων εαυτόν, σωθήτω… Μόνον που οι Έλληνες ακόμα και σε αυτό χρειάζονται μια… εσάνς κοινωνικότητας. Δηλαδή: να κλέψω την εφορία, γιατί το κάνουν όλοι… Να μπαζώσω το ρέμα, γιατί σε όλη την Ελλάδα τα ίδια γίνονται και να στείλω το εκατομμύριό μου στο εξωτερικό (τότε, με το πλαφόν στα 60 ευρώ), ως… αντίσταση στο μέτρο υποδούλωσης των Ελλήνων από την τρόικα…

Επίσης, η… μονόπατη προσέγγιση περί ατομικότητας δε δίνει και μεγάλες δυνατότητες για τα σόου στον εξώστη. Που τα… μπαλκόνια κάθε Σάββατο ανέβαζαν καινούριο έργο: τη μια χειροκροτούσαμε τους Ιταλούς, ύστερα τους υγειονομικούς, μετά τους στρατιωτικούς στον Έβρο (απολύτως σχετικό), αλλά και τις μανάδες, την τρίτη ηλικία, νομίζω και την πρεταπορτέ μόδα, με κάποιον πλάγιο τρόπο…

Ευρύ το ρεπερτόριο και μας κρατούσε σε φόρμα. Γιατί, τότε, κινδυνεύαμε να γίνουμε ένα με τον καναπέ -σαν εκείνα τα… σιδερότυπα της Σούπερ Κατερίνας και της Μανίνας…

Ενώ, τώρα… «στεγνοί» και μόνοι…

Καθώς, δε «λέει» να χειροκροτείς… έναν, κάποιον! Γιατί, η ατομικότητα του άλλου προσκρούει στη δική μας και αυτό δε φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα… δηλαδή να επικεντρωθούμε και να σώσουμε στον εαυτό μας…

Γι’ αυτό κι αυτές οι δύο μέρες, που είχαμε στη διάθεσή μας, για να ανασυνταχθούμε, ανασκουμπωθούμε να μην… ανατιναχθούμε, δε φαίνεται να είναι αρκετές. Το πολύ-πολύ, εκεί, στις 24 ώρες, οι παλαιότεροι (πολύ παλαιότεροι, πια…) να έκαναν συνειρμικά, με αναφορά την ομότιτλη εφημερίδα του Κοσκωτά, μια βόλτα στην πολιτικά ταραχώδη περίοδο του 80, η οποία, αν το καλοσκεφτείς είχε πολύ ενδιαφέρον, αφού ουσιαστικά, ετοίμαζε τη συνέχεια και την… ασυνέπεια της ελληνικής πραγματικότητας.

Μα, τι δεκαετία, όμως… Το πολιτικό κλίμα πολωμένο, τα στάρια… σκανδαλώδη, τα ράντζα στους διαδρόμους, ο αυριανισμός στο απόγειο, η 17 Νοέμβρη σχεδόν νομιμοποιημένη, οι επιχειρηματίες μοίραζαν χρήμα «στην ψύχρα», όπως οι σεΐχηδες ρολόγια… Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής και το αντίστροφο χτυπούσε και τη δική μας πόρτα κι ύστερα «σκάνδαλα», Μιμές, πάμπερς, ειδικά δικαστήρια, σε απευθείας μετάδοση, γουνάκια και αντιπαραθέσεις, θάνατοι στο εδώλιο, και ευτυχώς αθώωση του Ανδρέα έστω και… «για μία». Γιατί, φαντάζεστε, τον εμφύλιο που μας περίμενε αν εκείνη η ψήφος βρισκόταν στο σακούλι της καταδίκης;

Φτηνά τη γλιτώνει αυτή η Ελλάδα, κάθε φορά. Κι αυτό, το «στο παραπέντε» αναμένουμε και με τον κόβιντ. .Πώς θα τη γλιτώσουμε κι αυτή τη φορά.

Πάντως, σε αυτή τη φάση, ζούμε την… αποκέντρωση του λοκντάουν: ανά περιοχή… «κοκκινίζουμε» και κατά τόπους, ακούγονται οι… αναστεναγμοί: από τους εμπόρους για το κλείσιμο της αγοράς, τις μανάδες για το κλείσιμο όλων των σχολείων, ίσως και τους εκπαιδευτικούς, τους εργαζόμενους σε αναστολή επί της… αναστολής.

Και να μην ξεχνάμε τους υγειονομικούς, που σε εθνικό επίπεδο, εισέρχονται σε κατάσταση υψίστης ετοιμότητας, καθώς στα νοσοκομεία αρχίζουν κι αυξάνονται επικίνδυνα τα εισιτήρια.

Και τα κρούσματα αυξάνονται, γιατί κάτι δεν κάναμε σωστά… Περίεργο!

Κι ενώ, προσπαθούμε να μείνουμε από τη μία ζωντανοί κι από την άλλη ψύχραιμοι, ο Ταγίπ για… «καλό μήνα» υπέγραψε προεδρικό διάταγμα με το οποίο, επιτρέπεται η μεταβίβαση οπλικών συστημάτων σε συμμαχικό ή φιλικό κράτος ή ακόμα και «οντότητα» (!!!) με την οποία έχουν συναφθεί συμφωνίες συνεργασίας, χωρίς σύνταξη των σχετικών πρωτοκόλλων παράδοσης και παραλαβής! Δηλαδή, η Τουρκία μπορεί χωρίς… παραστατικό να παραδώσει οπλικά συστήματα στον οποιονδήποτε επιθυμεί και αυτά να μην εντοπιστούν ποτέ! Όσο, για τις «οντότητες», κρύος ιδρώτας πρέπει να διαπερνά την Ευρώπη και την Ελλάδα σίγουρα, καθώς αυτό που μας εξηγεί ο Ερντογάν είναι ότι έχει το δικαίωμα να εξοπλίσει τρομοκρατική ομάδα «χαλαρά»…

Κι ύστερα είναι και το βίντεο από την τηλεδιάσκεψη Μηταράκη με τους φορείς του Έβρου που πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιανουαρίου προς κατευνασμό των αντιδράσεων για την επέκταση του ΚΥΤ Φυλακίου, στο οποίο ο υπουργός, κάνει λόγο για μια… ανοιχτή, τελικά, δομή, καθώς, όπως ακούγεται να λέει, θα δίνεται η ευκαιρία στους φιλοξενούμενους να πηγαίνουν όπου θέλουν μέχρι τις οκτώ το βράδυ, οπότε και θα πρέπει να επιστρέφουν στη δομή. Απορώ πώς οι φορείς της περιοχής άφησαν ένα τέτοιο Επιχείρημα να περάσει ανεκμετάλλευτο. Τι… πίκρα…

Παιδάκια πουλιούνται στη Γερμανία από καλόγριες σε επιχειρηματίες, μια ελληνίδα φιλόλογος αποπλάνησε 13χρονο μαθητή της, ο Μπρούνο με το καρφωμένο βέλος στο λαιμό δεν τα κατάφερε, το θέατρο σείεται, αλλά όχι από τα χειροκροτήματα…

Σαν ένας δεύτερος κόσμος να ζει και να κινείται μέσα στον γνωστό και τον οικείο σε μας. Με τις διασωληνώσεις και τα θύματα κόβιντ, τους περιορισμούς και τις οδηγίες, τους κωδικούς και την κινητικότητα…

Ένας κόσμος που δε φαίνεται να επηρεάζεται από όλα αυτά, αντίθετα, κοιτά την ευκαιρία, συνεχίζει απρόσκοπτα τον σχεδιασμό του και δε νοιάζεται για τα περαιτέρω…

Μάλλον, αφήνει τα περαιτέρω σε μας. Να μας απασχολούν, καθώς αυτός βάζει τέλος σε αρχές, αξίες, θεσμούς… Στην εποχή του κόβιντ.

Όπου… το μήλο και το τόξο δεν έχουν θέση. Ούτε και κάποια δυναμική…