Ήταν Κυριακή πρωί και μια παρέα τεσσάρων φίλων ξεκίνησε έναν ακόμη περίπατο από τη Χρύσα με κατεύθυνση την Κορυφή Μέλτη. Κάποιοι την λένε και «Μισκίν Τεπέ»…

Απέναντι από το ψυχολογικό κέντρο στη Χρύσα της Ξάνθης, όλα φαντάζουν όμορφα. Καθαρός αέρας, «βουνίλα», βόρεια, βορειοδυτικά, γυμνά κομμάτια που σου δίνουν προοπτική και δασωμένα κομμάτια, σε κάποια σημεία, που σου δίνουν απάγκιο και στιγμές ανασυγκρότησης, κυρίως της σκέψης, γιατί το σώμα δεν έχει και πολύ ανάγκη….και απόλυτη αίσθηση  Ελευθερίααααααας, που είναι βέβαιο ότι την έχουμε ΟΛΟΙ μας ανάγκη, απεριόριστη.

Τα μποτάκια-αρβυλάκια και σε κάποιους που επιμένουν στα αθλητικά, έχουν να αντιμετωπίσουν κάποιες σχετικές δυσκολίες, καθώς το έδαφος έχει πολύ πέτρα και εσύ το ευχαριστιέσαι να την «πατάς» και να δοκιμάζεις τις κλίσεις που παίρνει ο αστράγαλος.

Οι τέσσερις ακολουθούν τον χωματόδρομο  απέναντι από το ψυχολογικό κέντρο και γρήγορα, σχετικά, βρίσκονται στην κοίτη του ρέματος.  Ο ένας, από την παρέα, έχει λίγο περισσότερο γεμάτο σακίδιο. Έχει σκοπό να κάνει έκπληξη στην ομάδα και έτσι δεν έχει ακόμη πει τίποτα….

Από την κοίτη του ρέματος, με βόρεια κατεύθυνση, ακολουθούν το  μονοπάτι που ανεβαίνει την πλαγιά, με πορεία βορειοδυτικά και σύντομα βρίσκονται στη γνωστή «σάρα» που σημαίνει ότι πάνε καλά και είναι πλέον στο σωστό μονοπάτι για την κορυφή, για τη Μέλτη. Εδώ άλλωστε αρχίζουν και τα πρώτα «κόκκινα» σημάδια της διαδρομής, αρκετά πυκνά, που δε σου δίνουν το περιθώριο να κάνεις λάθος.

Η ομάδα κινείται σε χαλαρούς ρυθμούς στο μονοπάτι και η συζήτηση επικεντρώνεται στον Νίκο τον Σουμάδη που για δεκαετίες ανοίγει, καθαρίζει τα μονοπάτια της περιοχής, ανανεώνει τις «σημάνσεις» τους, μυεί συνεχώς ανθρώπους στην πεζοπορία και την ορειβασία.

Ευγνωμονούμε, από την καρδιά μας, λένε οι τέσσερις, τον Νίκο Σουμάδη, για όλα όσα έκανε και συνεχίζει να κάνει, για τα βουνά και τους ανθρώπους που τα αγαπούν, περιδιαβαίνοντας τα μονοπάτια τους…