«Δυσάρεστα τα μέτρα τώρα, για ν’ αποφύγουμε πιο σκληρά μέτρα αργότερα», είπε ο πρωθυπουργός. Ναι, αλλά το «τώρα» είναι σχετικό, κυρίως, όταν χαρακτηρίζει έναν… ολόκληρο χρόνο. Μα, με αυτήν τη λογική: τι τώρα, τι στο… διηνεκές. Και το «επ’ άπειρο», εκτός από… οκταράκι στο ένα του πλευρό, καθόλου ελκυστικό δε μοιάζει. Δηλαδή, και πάρτι να ήταν!

Γιατί, το «αδιάκοπο» πάει πακέτο με το… «κατάκοπο». Νομίζω…

Κι όλοι λένε ότι πρέπει να συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο. Να τηρούμε μέτρα να φοράμε δυο δυο, τις μάσκες (και όχι όποιες να ’ναι) να κρατούμε αποστάσεις και να μη θυμώνουμε. Διότι ο θυμός είναι συνυφασμένος με την κούραση κι αυτή… δε μας επιτρέπεται…

Επιτρέπεται δεν επιτρέπεται, κουραστήκαμε. Γιατί κοινωνία είμαστε, δεν είμαστε ο… ρόμποκοπ. Αν μας θέλατε έτσι, ας μας αναδιοργανώνατε, όταν ήταν καιρός. Τώρα δεν προλαβαίνετε κι εσείς, αλλά και δε νομίζω ότι κι εμείς θέλουμε να αναταχθούμε.

Γι’ αυτό και οι λοιμωξιολόγοι αναζητούν τρόπους να προσεγγίσουν… πιο πολύ τους ανθρώπους. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό -για τους ανθρώπους. Διότι και οι ειδικοί κατάλαβαν πως, μόνη η ιδιότητά τους, δεν μπορεί να κάνει «παπάδες», πλέον. Γεγονός είναι ότι μέχρι τώρα, αυτοί έλεγαν, η κυβέρνηση «περνούσε» και οι πολίτες ακολουθούσαν. Οι πρώτοι -γιατί ούτε και οι δεύτεροι- δε νοιάζονταν αν αυτά που ζητούν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν.

Και… καλά έκαναν. Διότι ήμασταν «φρέσκοι» κι… εύκολοι, στο «πλάσιμο». Να μην τα ξαναλέμε: Μπήκαμε ή δεν μπήκαμε μέσα, τον περασμένο Μάρτιο, χωρίς να ξέρουμε και κυρίως χωρίς να ξέρουν ακριβώς κι αυτοί που μας έβαλαν, περί τίνος πρόκειται; Ουσιαστικά, κάναμε ένα δωράκι στην κοινωνία μας, τότε, αλλά και στα… πέριξ, σαν καλά και πειθήνια παιδάκια που η δεκαετής μνημονιακή κρίση, μας έμαθε. Και συνεχίσαμε σε αυτό το μοτίβο, αλλά ήρθε η ώρα να πούμε «μπάστα». Ως εδώ και μη παρέκει και κοιτάξτε τι θα κάνετε, γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε, αλλά δε θέλουμε και να ζούμε ζωή χωρίς… καθόλου γεύση, από ζωή.

Ε, λογικό. Κι ας μην αρχίσουμε την γκρίνια, για όλους αυτούς που δε νοιάζονται, που είναι αρνητές της μάσκας και των… περιχώρων, που δεν καταλαβαίνουν ότι δε ζούμε, όπως μέχρι τον Ιανουάριο του 20, γιατί αρκετά!

Δίπλα σε αυτούς είναι οι υπόλοιποι, πολλοί περισσότεροι, που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν ό,τι πρέπει. Γιατί, ο στόχος ήταν, είναι και θα είναι, μέχρι να… κατευναστεί το θηρίο, να παραμείνουμε υγιείς. Ούτε όλοι όσοι κολλούν είναι από τους «άλλους», τους… κακομαθημένους, καθώς είναι γνωστό πως ο ιός είναι… τζακ ποτ κι αν έχεις τύχη διάβαινε… (όπως κι αν το δεις)…

Γι’ αυτό, ορθώς και αναζητούνται τώρα νέοι τρόποι προσέγγισης, ώστε ό,τι προταθεί να μπορεί η κοινωνία να το αποδεχτεί με κάποια ευκολία. Κοινώς, ελπίζουμε να είστε… ευφάνταστοι και δημιουργικοί -να έχετε παίξει πολύ κατά τη διάρκεια των παιδικών σας χρόνων, δηλαδή. Όχι όλο… Χημεία…

Ύστερα, θα πρέπει να σταματήσουν και τα αμφίσημα μηνύματα. Και στην Ικαρία κολλάει. Όχι, επειδή κάνατε και τις δυο δόσεις -απ’ το καλό- νομίζετε ότι ξεμπερδέψατε και μπορείτε να κάνετε ό,τι εμείς οι υπόλοιποι δεν μπορούμε. Ποιος σας διαβεβαίωσε ότι τη «χτίσατε» και οι 30 την ανοσία σας και πήγατε καπνίζοντες και ξεφάσκιωτοι να απολαύσετε το ικαριώτικο σκηνικό… Να σας πούμε και μπράβο, που πήρατε και μια γεύση από τη ζωή που λέγαμε και εμείς πως έχουμε ξεχάσει -καμία αντίρρηση- αλλά μην είστε τόσο σίγουροι ότι ήταν ένα… «ασφαλές κρασάκι». Ρωτήστε και τον Τσιόδρα…

Κι από την άλλη, είναι καιρός να μας πείτε τι θα κάνετε και με το κορονοπάρτι στη ΓΑΔΑ. Διότι, εμάς, τέτοιοι αστυνομικοί, μας είναι αχρείαστοι. Σου λέει, έκαναν πάρτι και το ανέβασαν στα σόσιαλ μίντια. Τι δηλώνει αυτό, για τη συνδυαστική τους κρίση, την ψυχολογική τους κατάσταση και την επιχειρησιακή τους, εν γένει, ικανότητα;. Άμα δε σου… κόβει για το τι «δεν πρέπει να κάνεις», θα σου κόβει για το πώς θα αντιμετωπίσεις μια ομηρεία, μια εν, εξελίξει, ληστεία ή μια περίπτωση ενδοοικογενειακής βίας. Μονόδρομος, λοιπόν, οι αποφάσεις, κύριε Χρυσοχοΐδη.

Όχι μόνο να συναινούμε για το ΚΥΤ Φυλακίου στον Έβρο, μαζί με τον Παναγιωτόπουλο της Άμυνας…

Γιατί, εμείς, όλο, τελευταίοι τα μαθαίνουμε -συνήθως, δεν τα μαθαίνουμε κιόλας. Έλα, όμως, που το μαρτύρησε ο Μηταράκης προχθές στη Χίο, ότι δηλαδή, τα συγκεκριμένα υπουργεία συμφώνησαν με την επέκταση της δομής…  Κι εδώ βέβαια, γίνεται αντιληπτό, τοις πάσι, ποια είναι η εικόνα που έχουν κάποιοι πολιτικοί για τους πολίτες. Πρέπει να μας θεωρούν πολύ…. «μειωμένης». Γιατί, αλλιώς, δεν εξηγείται το «επιχείρημα». Άσε που έχασε και το «μαξιλαράκι» της Ευρώπης, βάζοντας στο κόλπο και τους άλλους δυο…

Ότι δηλαδή, «θα μας πει αυτό το παρασκήνιο, και άρα θα φύγουμε από… το κεφάλι του και θα… κατασκηνώσουμε στα… διπλανά που “έδωσε”, κιόλας»… Ότι, για μας έχει σημασία εάν είναι κυβερνητική ή ευρωπαϊκή επιταγή η… νάρκη στη συνοριακή γραμμή. Ότι εμάς, μας ενδιαφέρει όχι, τι θα συμβεί, αλλά ποιος το σχεδιάζει. Ναι… και βέβαια, μας ενδιαφέρει ποιος το σχεδιάζει, για ευνόητους λόγους. Αλλά δεν είναι το πρώτιστο και δε σημαίνει ότι αν το σχεδιάζουν… τρεις, η πίεση θα πάει μοιρασμένη…

Μάλλον το κατάλαβε ο υπουργός σήμερα το μεσημέρι, που έφτασε στην Ορεστιάδα. Υποδοχή… πεντάστερη!

Γιουχαΐσματα, συνθήματα με νόημα (αυτοί έπαιζαν από παιδιά, είναι προφανές) και μια ατμόσφαιρα που θύμιζε… γιορτή, έξω από το δημαρχείο της Ορεστιάδας, στο οποίο, ο υπουργός, μπήκε και… άργησε να βγει. Ήταν και ο εθνικός ύμνος που όταν ανακρούεται, σε «εσωτερικό πεδίο», είναι ικανός να σε «κόψει» στα δυο, γιατί ουσιαστικά βάζει όρια. Και άντε να βρεις, ποιος βρίσκεται, πού; Είναι το δεύτερο μήνυμα που στέλνουν οι άνθρωποι των συνόρων, ένα χρόνο μετά, από την υβριδική επίθεση στις Καστανιές και δείχνουν ότι τελικά, δεν αστειεύονται (ευτυχώς).

Από τα χαρακτηριστικά της «υποδοχής» το σύνθημα «Δε σε θέλει ο λαός, πάρ’ τον Πέτσα σου κι εμπρός»… Γιατί ήταν κι ο «παρά τω πρωθυπουργώ» εκεί σήμερα και μοίραζε αποζημιώσεις. Και δε θα σχολιάσουμε το τάιμινγκ αυτής της ενέργειας, σε συνδυασμό με την επίσκεψη Μηταράκη και το «ανοιχτό» ζήτημα της δομής, μια και θεωρούμεθα «μειωμένης», αλλά η απορία παραμένει: Πώς κατάφεραν και προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο; Πολύ… ευχέλαιο πρέπει να έκανε ο πιλότος, για να καταφέρει να το κατεβάσει σε έναν αερολιμένα που πνίγηκε, έγινε λίμνη και όταν υποχώρησαν τα νερά, φάνηκαν τα σημάδια της καταστροφής…

Δεν ξέρω αν προλαβαίνουν οι Θρακιώτες να σώσουν την επικείμενη πραγματική καταστροφή με την επέκταση της δομής, αν κινδυνεύει το αεροδρόμιο, μετά τις τελευταίες πλημμύρες, μια και ακόμα ανήκει στην εθνική Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας ή αν και πότε θα φτάσουν οι αποζημιώσεις στους πληγέντες, όμως ένα πρέπει να ειπωθεί, πριν τα πράγματα συνεχίσουν το δρόμο τους. Ότι η υπομονή μας… «άνθισε»!

Σαν τον κάκτο των Χριστουγέννων, που το είπαν «υπομονή», γιατί είναι… όνομα και πράγμα… Που κανονικά πρέπει να ανθίζει κάθε Χριστούγεννα, αλλά εκείνος επιμένει να το κάνει κάθε επτά χρόνια -και… μετά τα Χριστούγεννα.