Ευτυχώς που ανοίγει ο δρόμος για τον εμβολιασμό των 60άρηδων, αλλά κυρίως των 75 πλας, γιατί το μισό μας οικογενειακό δέντρο, μετά βίας στέκεται όρθιο. Κι είναι ωραίο, αυτό το «μισό».

Σα μια βιβλιοθήκη, ολίγον σκονισμένη και κάπως παραμελημένη, αλλά με τους «θησαυρούς» της ανέπαφους. Να περιμένουν ένα χέρι να πάρει τη σκόνη από πάνω…

Κι έτσι, όπως τα πράγματα εξελίσσονται, υπήρξε κι ένας φόβος μήπως το σύστημα… παρακάμψει τους 75άρηδες, καθώς και τα εμβόλια είναι λίγα και η αποτελεσματικότητά τους υπό (μερική) αίρεση. Την αναστάτωση ενέτεινε και η ανακοίνωση ότι ανοίγει η πλατφόρμα των ραντεβού για τους εξηντάρηδες, είδηση που άφησε από μόνη της ένα κενό χωρίς εξήγηση…

Γεγονός είναι ότι το σύστημα λέει μόνον «τι θα κάνει», όχι «τι δε θα κάνει» κι αυτό δε συμβαίνει τώρα, στα χρόνια του κορωναϊού…

Αλλά τελικά, η επιχείρηση «Ελευθερία» πολλά… γρανάζια αποκτά, με στόχο να μην καταγραφούν απώλειες στη λεγόμενη «ταχύτητα υλοποίησης» του σχεδιασμού, λόγω των ευρωπαϊκών αβεβαιοτήτων… Ούτως ή άλλως η «ταχύτητα» είναι χαμηλή, όμως το κυρίαρχο είναι να διατηρηθούν οι καλές επιδόσεις, μπας και επιταχυνθούν με αυτόν τον τρόπο -και με την εντεινόμενη πίεση, εννοείται- οι διαδικασίες έγκρισης των εμβολίων…

Και τα «γρανάζια της Ελευθερίας» έχουν να κάνουν με τα… παράλληλα συστήματα, που αυτό σημαίνει ότι οι δύο ηλικιακές ομάδες, περί το ένα εκατομμύριο ανθρώπων, θα πρέπει να έχουν εμβολιαστεί μέχρι το τέλος Μαρτίου, στον ίδιο χρόνο, αλλά με διαφορετικά εμβόλια και σε διαφορετικό τόπο…

Το έτερο σημαντικό είναι ότι όλα τα εμβόλια είναι αποτελεσματικά. Γιατί το ζητούμενο, λέει, δεν είναι «να μην αρρωστήσουμε», αλλά «αν αρρωστήσουμε να μη χρειαστεί να νοσηλευτούμε», ώστε να μην τεθεί σε κίνδυνο το δημόσιο σύστημα υγείας…

Ας μην κοιτάμε, δηλαδή, αν το ένα εμβόλιο φροντίζει να μην πάθουμε πνευμονία και έχουμε μεγάλες πιθανότητες να καταλήξουμε σε κάποια ΜΕΘ ή ότι το άλλο, σε στέλνει κατευθείαν για… διακοπές. Άλλωστε, τις διακοπές καλό θα ήταν αν όχι να τις ξεχάσουμε, τουλάχιστον να μην τις έχουμε στον σχεδιασμό της επόμενης σεζόν, σε προτεραιότητα…

Προτεραιότητα είναι να εμβολιαστεί ο πληθυσμός μέχρι το καλοκαίρι, μπας και καταφέρουμε να αποκτήσουμε την αναμενόμενη ανοσία, που απ’ ό,τι φαίνεται μπορεί να διαρκέσει ένα χρόνο κι από κει και πέρα, βλέπουμε.

Αλλά, το όλο σενάριο βασίζεται στο εξής ένα… προαπαιτούμενο: να έχουμε εμβόλια, ώστε να μη φτάσουμε στο σημείο να βρεθούμε οι μισοί με ανοσία και οι άλλοι μισοί με… ψυχολογικά.

Όμως, καθώς ολοκληρώνουμε τον πρώτο «χρόνο ομηρίας», το σκηνικό δείχνει να επαναλαμβάνεται. Η Αττική δεν καταφέρνει να αποφύγει το… «μοιραίο» κι ετοιμάζεται να μπει σε σκληρό περιορισμό για δυο εβδομάδες και… βλέπουμε.

Κι όπως αποτελεί το «καθρέφτισμα» της χώρας, λογικό είναι να… «μας ζώνουνε τα φίδια», σε πανελλαδικό επίπεδο…. Γιατί ένα καθολικό λοκντάουν -έστω και σε δόσεις- θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη εσωστρέφεια και μεγαλύτερη κούραση… Για να μη μιλήσουμε για την οικονομία.

Πάντως, με την απόφαση για την Αττική, ανακοινώνεται ουσιαστικά και η είσοδός μας στο τρίτο κύμα… Ο κ. Τσιόδρας δεν το είπε με τόσα πολλά λόγια, μόνο έδειξε την Έκθεσή του στον πρωθυπουργό…

Η πληρότητα σε κλίνες ΜΕΘ στην Περιφερειακή Ενότητα Αττικής ανέρχεται πλέον στο 70% και εντοπίζεται μεγάλη αύξηση στις εισαγωγές σε απλές κλίνες ΜΕΘ στα μεγάλα νοσοκομεία αναφοράς της Αθήνας.

Το δεύτερο απολύτως ανησυχητικό είναι η αύξηση της τάξης του 11% στα κρούσματα των «μικρών» ηλικιών, δηλαδή, έως 9 ετών που μέχρι τώρα δεν… κολλούσαν. Αλλά όπως φαίνεται η πρωτοβάθμια εκπαίδευση θα επιστρέψει στην τηλεκπαίδευση και τα προβλήματά της, που ελπίζουμε πως θα έχουν επιλυθεί με την πρότερη εξάσκηση των 2,5 μηνών…

Το «στα ’λεγα εγώ» αποτελεί ένδειξη κακής ανατροφής, οπότε οι συγκεκριμένες φωνές θα πρέπει να σταματήσουν πριν καλά-καλά αρχίσουν, καθώς όλοι βρισκόμαστε σε πολύ δύσκολη θέση… Το ερώτημα, πάντως, χάσκει αναπάντητο: αφού σώνει και καλά έπρεπε να ανοίξουν, γιατί δεν έγινε ο απαραίτητος και επιβεβλημένος «κόβιντ σχεδιασμός». Και δεν είναι ρητορικό το ερώτημα. Αν για τους όποιους σημαντικούς (χωρίς αμφιβολία) λόγους η σχολική κοινότητα έπρεπε να επιστρέψει στα θρανία της, τότε η λέξη «οργάνωση» ήταν μονόδρομος…

Γιατί, το «ακορντεόν» δεν είναι κακό μόνον για την πραγματική οικονομία. Είναι και για την παιδική και εφηβική ηλικία.

Οι επισημάνσεις των επιστημόνων, όπως εκφράστηκαν σε ημερίδα που διοργάνωσε ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών είναι άκρως κατατοπιστικές: αρκετά παιδιά παρουσιάζουν διαταραχές στον ύπνο τους (αϋπνία, αναστροφή του ωραρίου, εφιάλτες) ή στη διατροφή τους, αλλά και σύγχυση για το πώς πρέπει να διαχειριστούν την καθημερινότητα και μετατραυματικό στρες…

Κάπως έτσι έρχεται η λεγόμενη «προτεραιοποίηση» να σου καθίσει στο στομάχι…

Κι έτσι, όπως εξελίσσεται η υπόθεση, αυτός ο «μικρός κόσμος» κινδυνεύει να είναι ένα από τα μεγαλύτερα θύματα του κόβιντ, των μεταλλάξεων και των παραλλαγών του. Αυτός ο κόσμος, που θα αποτελέσει το αύριο… Μόνο, που στο «σήμερα», θυσιάζεται μεταξύ των υπολογιστικών ψυχρών στατιστικών στοιχείων, των σχεδιασμών επί χάρτου και των ενήλικων προτεραιοτήτων που δεν αφήνουν περιθώρια. Που συμπαρασύρεται σιωπηλά σε μια νέα κατάσταση, πρωτόγνωρη και αχαρτογράφητη, χωρίς σημεία αναφοράς χωρίς «προηγούμενα» και «πυξίδα». Χωρίς την αναγκαία καθοδήγηση που η εμπειρία διασφαλίζει. Χωρίς προσανατολισμό.

Ίσως ο μεγαλύτερος κίνδυνος που απορρέει από τον «κορώνα» είναι οι μικροί… να μας παραδώσουν τα κλειδιά, προτού καν τα πάρουν στα χέρια τους…

Κι αυτό, θα ήταν καταστροφικό…

Τότε το «δέντρο μας» θα κινδύνευε πραγματικά.

Γιατί, χωρίς τα «φρέσκα του κλαριά», τι νόημα θα είχε, άραγε να προσπαθεί να στέκεται όρθιο;