Όλα τα είχαμε, η Μήδεια, μας έλειπε… Που, αν το καλοσκεφτείς, σε μια θεωρητική ανάγνωση της νεοελληνικής πραγματικότητας, καμιά εντύπωση δεν πρέπει να προκαλεί η συγκεκριμένη άφιξη… Γιατί, πέρα από μια ακόμα κακοκαιρία, «οσονούπω», άνετα αποδίδει, με μια ευφυή λακωνικότητα, τις τρέχουσες ημέρες της ζωής μας.

Ανεξαρτήτως με τις πτυχές του θέματος, αποδεικνύεται πως και οι Έλληνες έχουμε σεξουαλικό πρόβλημα. Κι επειδή η γενετήσια φύση και ιδιαίτερα, η γενετήσια ελευθερία, μπορεί να καθορίσει την εν γένει συμπεριφορά μας ως πολίτες, αποφαίνεται πως και δεν έχουμε εμπεδώσει εκείνη την πατρική (μάλλον) συμβουλή περί ορθής διαχείρισης υπογραφής και φαλλού, αλλά, κυρίως, πως η σεξουαλικότητα, ανεξαρτήτως φύλλου, αποτελεί μέσο επιβολής…

Άρα, στον.. καναπέ (του ψυχιάτρου) όλοι. Όπως δηλαδή και οι αμερικανοί, οι δυτικοευρωπαίοι και οι σκανδιναβοί. Μέχρι τώρα, γιατί δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει αύριο…

Το κίνημα MeeToo τείνει να γίνει παγκόσμιο, γιατί οι άνθρωποι ανεξαρτήτως κουλτούρας, παιδείας, αξιών, οικονομίας, ψυχολογίας, γεωγραφικού περιβάλλοντος και ό,τι τέλος πάντων συνθέτει το «πακέτο» του ανώτερου είδους βιώνουν… παγκοσμιοποιημένα και με ακραία κυνικό τρόπο, την ομολογημένη ήττα τους στο πεδίο: συνύπαρξη.

Και όχι. Δεν είμαστε από αυτούς που πέφτουν εύκολα από τα σύννεφα, ίσως εξαιτίας μιας εσωτερικής άρνησης για την ίδια την πτώση. Αλλά κυρίως, λόγω της επίγνωσης, ότι οι σύγχρονες κοινωνίες δεν είναι προσανατολισμένες προς αυτήν την κατεύθυνση. Αντίθετα, ακολουθούν όλα εκείνα τα τυπικά χαρακτηριστικά που μπορούν να οδηγήσουν με ευκολία και ακρίβεια στα πεδία: επιβολή, κυριαρχία, εξουσία. Κι επειδή δε ζούμε στη ζούγκλα, για να επιβληθούμε στους… μπαμπουίνους (και πόσα σκυλάκια και γατάκια πια, μπορούν να βρεθούν στο διάβα μας) στρεφόμαστε στο είδος μας.

Φωτεινά παραδείγματα της συγκεκριμένης «τάσης» είναι όλη αυτή η προσπάθεια «προάσπισης».  Ανθρώπινα δικαιώματα, με έμφαση στα γυναικεία και τα παιδικά δικαιώματα, τα εργασιακά, τα δικαιώματα διάφορων κοινωνικών ομάδων, αλλά και τετράποδων και ύστερα, λέξεις και έννοιες όπως η ανισότητα (με κάθε επιθετικό προσδιορισμό που μπορούμε να σκεφτούμε και να συνδυάσουμε), πέραν του ότι υπογραμμίζουν το «έλλειμμα» το οποίο επιχειρείται να «θεραπευτεί» αποτελούν, ταυτόχρονα και την περιγραφή, την «άλλη» ανάγνωση της ισχύουσας κατάστασης, αυτού που μάθαμε να λέμε «πραγματικότητα».

Μια πραγματικότητα που δεν αποτελεί «υπόθεση όλων», αλλά σίγουρα είναι έτοιμη να τοποθετήσει και να κατατάξει σε «θέσεις» και σε «ρόλους»… όλους.

Γι’ αυτό, ό,τι γίνεται αυτό το διάστημα με το θέατρο, νωρίτερα στον αθλητισμό, είναι αναμενόμενο. Γιατί, η ύβρις οδηγεί στη νέμεση, η οποία είναι και υποχρέωση, όπως και η κάθαρση. Και ίσως να μην έχει πολύ μεγάλη σημασία για το φιλοθεάμων κοινό, ωστόσο είναι μια διαδικασία που θα πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι και μόνον που ξεκίνησε και που εξελίσσεται. Κι είναι απορίας άξιον, ότι ακούγεται μετ’ επιτάσεως το ερώτημα: γιατί τώρα…

Μια απλή απάντηση σε αυτό, είναι ότι τώρα, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, δηλαδή,  έχουν «πέσει οι μάσκες» γενικώς. Και μπορεί ήδη, από την αρχή αυτής της ιστορίας να αναδύεται η ανάγκη της «κάθαρσης», καθώς οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πως αξίες, αρχές, σταθερές της ζωής έχουν αποδομηθεί.

Και η πολιτική, αλλά και η επιστημονική ηγεσία, έχουν θέσει μια σειρά διλημμάτων που δεν πιστεύαμε ότι θα κληθούμε να απαντήσουμε, ούτε ως κοινωνία, αλλά ούτε και ως μονάδες.

Δεν ξεχνούμε ότι στην κορύφωση της πανδημίας την περασμένη άνοιξη υπήρξαμε θεατές της επίλυσης του ιατρικού διλήμματος για το «ποιος θα ζήσει». Κυβέρνηση και ειδικοί μίλησαν για την ανάγκη διάσωσης των νεότερων πληθυσμών… Ο «πληθυσμός», εν γένει, έλαβε το μήνυμα…

Αλλά και στο δεύτερο κύμα, είδαμε, κάθε χώρα να καθιστά τις προτεραιότητές της, ανάλογα με τους πόρους και την πολιτική διαχείριση των εμβολιασμών. Στη χώρα μας, από την άλλη, κυβέρνηση και επιστήμονες ανάλωσαν αρκετό χρόνο, καθώς δεν μπορούσαν να αποφασίσουν εάν θα πρέπει να ανοίξει το λιανεμπόριο ή το σχολείο, με την συζήτηση να περιστρέφεται, επί της ουσίας, ανάμεσα στην ασφάλεια των πολιτών και την οικονομία…

Οι πολίτες, παρά τον καταιγισμό των πληροφοριών από τις πρακτικές άλλων χωρών που αποδεικνύουν ότι δυνατά συστήματα υγείας δεν άντεξαν στον καιρό της πανδημίας, εντούτοις, θεωρούν ότι η χώρα μας, θα έπρεπε να βρει τον ενδεδειγμένο τρόπο για να ενισχύσει το ΕΣΥ, ενώ και ο τρόπος διαχείρισης του ανοίγματος των σχολείων χαρακτηρίζεται τουλάχιστον ελλιπής.

Η μη οργανωμένη αντιμετώπιση των δύο αυτών βασικών πυλώνων και μάλιστα εν καιρώ πανδημίας, υπογραμμίζουν με τον πλέον αδρό τρόπο, πως το κράτος διαχρονικά ακολουθεί τις ευκαιριακές λύσεις, εντείνοντας με αυτόν τον τρόπο την ανασφάλεια στους πολίτες.

Κι ύστερα, οι πολίτες «μίλησαν» και ως μονάδες. Από τους αρνητές της μάσκας, μέχρι αυτούς που φλέρταραν με την ιδέα μιας ιδιότυπης «εθνοκάθαρσης», αναδείχθηκε και πιθανότατα μεγεθύνθηκε η «διαφορετική αντίληψη», αν και σε περιόδους εκτάκτων αναγκών, το «ομοούσιο» είναι το ζητούμενο…

Ίσως και… εξ αντικειμένου, το Θέατρο μπορεί να αυτορρυθμιστεί.

Γιατί γνωρίζει πως την Ύβρη και την Άτη ακολουθεί η Νέμεσις και τελικά η Τίσις… Ίσως μέσα από την «καταστροφή» να έρχεται η δικαίωση, αλλά και η αναδημιουργία.

Κι αυτό να αποτελέσει «οδηγός» και για τις άλλες πτυχές της ζωής μας.

Αλλά, ακόμα και αν τίποτα από αυτά δε συμβεί, τουλάχιστον, οι άνθρωποι θα μπορούν να λένε πως προσπάθησαν… στα χρόνια του κορωναϊού.